Spiercontractie treedt op wanneer een spiervezel of een groep vezels via de zenuwen wordt gesignaleerd om de spanning in de spier te activeren en te verhogen. Het wordt ook spiervezelactivering genoemd. Je lichaam heeft drie verschillende soorten spieren en ze samentrekken zich op drie verschillende manieren.
Spiervezels
Je spieren zijn gemaakt van bundels spiervezels die duizenden kleinere structuren bevatten, myofibrillen genaamd, waar de feitelijke contractie optreedt.
Er zijn twee soorten eiwitfilamenten in myofibrillen-actine en myosine. Actine vormt dunne filamenten. Myosine vormt dikke filamenten en is een ‘moleculaire motor’ die chemische energie omzet in mechanische energie, die kracht creëert en beweging in beweging zet.
Deze twee eiwitten, myosine en actine werken op elkaar in door langs elkaar heen te schuiven, waardoor spanning ontstaat tijdens spiercontractie. Deze moleculaire mechanismen worden niet volledig begrepen. Deze theorie wordt het "glijdende filamentmodel" genoemd en wordt gebruikt als basis voor het begrijpen van spiercontractie door biologen.
De sliding gloeidraad theorie legt uit dat wanneer een spier wordt geactiveerd en beweging optreedt, deze twee in elkaar grijpende filamenten op elkaar kunnen grijpen en trekken, waardoor de myofibril korter wordt. Deze verkorting wordt een spiercontractie genoemd.
Er zijn drie soorten spiercellen in het menselijk lichaam:
- Skeletspier: deze spieren drijven vrijwillige bewegingen. Ze zijn het type dat je het meest waarschijnlijk voor ogen hebt als je het hebt over spieren, zoals de spieren van je armen en benen.
- Hartspier: dit zijn de cellen van het hart die uw bloed pompen. Hun weeën resulteren in je hartslag. Wanneer je oefent, laat je je hart sneller kloppen en daarom moet de hartspier vaker samentrekken.
- Gladde spieren: deze cellen zijn verantwoordelijk voor onvrijwillige bewegingen van het lichaam, holle organen langs de binnenkant zoals de darmen, de maag en de blaas, plus de bloedvaten en de luchtwegen. Ze vervullen belangrijke functies bij de spijsvertering, eliminatie en bloedcirculatie.
Drie soorten spiercontractuur
Er zijn drie manieren waarop een spiervezel kan worden geactiveerd. Twee zorgen voor beweging in de spier en men creëert eenvoudig spanning, zonder gewrichtsbeweging. De drie samentrekkingsvormen omvatten:
- Concentrische spiercontractie (verkorting): bij krachttraining is dit de tilfase van een oefening. Bijvoorbeeld het opheffen van het gewicht in de bicep curl of het doen van sit-ups. De spier bobbelt als deze wordt ingekort in de samentrekking. Activiteiten die resulteren in concentrische spiercontractie omvatten sprints, bergopwaarts lopen, fietsen, traplopen en zelfs opstaan uit een stoel. Concentrische contractie houdt gewrichtsbeweging in en versterkt de kracht. Het kan echter ook leiden tot overbelastingsletsel.
- Excentrische spiercontractie (verlenging): bij krachttraining is dit de fase waarin de spier terugkeert naar de startpositie van de oefening. In de bicep curl, is het wanneer u het gewicht naar de startpositie laat zakken. Bij het doen van een sit-up, is het wanneer je je romp naar de grond laat zakken. Je gebruikt excentrieke samentrekking voor het afdalen, remmen tijdens het hardlopen en tijdens Pilates-oefeningen.
- Isometrische spiercontractie (statisch): isometrische oefeningen zijn oefeningen die geen gewrichtsbeweging veroorzaken. Een voorbeeld is tegen een muur duwen. Isometrische oefeningen worden vaak gebruikt in revalidatieprogramma’s om de spieropbouw te helpen.
