Als u iemand kent die heeft gestudeerd om dokter te worden of als u tv-programma’s bekijkt die plaatsvinden in medische settings, heeft u waarschijnlijk termen als ‘intern’, ‘inwoner’ gehoord "of" aanwezig zijn. " Hoewel ze allemaal als artsen worden beschouwd, hebben ze niet allemaal hun medische opleiding voltooid. Het kennen van de verschillen tussen hen zal je helpen hun ervaringsniveau te bepalen, en of ze echt genoeg ervaring hebben om je te helpen.
Hier een overzicht van de stappen die moeten worden genomen om dokter te worden en een "spiekbriefje" voor wie wie is.
Medische school
Om een arts te worden, moet een persoon eerst een bachelordiploma behalen. Daarna moet hij vier jaar medische opleiding volgen en voltooien.
De eerste twee jaar van de medische opleiding bestaan voornamelijk uit werk in de klas, het leren van de basisprincipes van anatomie, ziekten en lichaamsfuncties. De tweede helft van de medische school bestaat uit klinisch, hands-on patiëntenwerk, meestal in een academisch ziekenhuis of academisch medisch centrum.
Medische studenten roteren door verschillende specialismen, zoals chirurgie, kindergeneeskunde of neurologie om meer te weten te komen over elk vakgebied, zodat ze kunnen beslissen welke het meest interessant voor hen is. Je zult ze in ziekenhuizen zien, maar ze zijn nog niet klaar met hun opleiding en ze hebben geen vergunning, dokters.
Zodra een medische student de vier jaar van de medische school heeft afgerond, studeert ze af en voegt de MD (medische arts) of DO (arts voor osteopathische geneeskunde) aan haar toe en wordt resident.
Residency
Als studenten de medische school afronden, vragen ze een ‘residency’-programma aan. Sommige medische scholen gebruiken de term stagiair om het eerste jaar van ingezetenschap te beschrijven. Residency-training is ook het moment waarop nieuwe artsen een salaris gaan inlassen voor hun werk met patiënten. De naam "resident" komt van het feit dat vele jaren geleden veel bewoners woonden in door het ziekenhuis geleverde huizen, zodat ze 24/7 bereikbaar waren.
In sommige staten hebben artsen een licentie om algemene geneeskunde te beoefenen na het afronden van de medische school en een eenjarige residentie-stage.
Om als specialist te worden erkend, hebben deze nieuwe artsen nog veel meer studiejaren te gaan, afhankelijk van hun gekozen specialiteit. Om bijvoorbeeld een algemene internist te zijn, kan een arts nog drie jaar studeren. Om een neuroloog te zijn, heb je misschien zes of zeven jaar nodig.
Sommige zeer gespecialiseerde programma’s en sub-specialiteiten, zoals endocrinologie of kindercardiologie, kunnen nog meer training vereisen. Dit staat bekend als een fellowship.
Behandelend arts
Zodra een arts zijn residency-opleiding en fellowship heeft voltooid, als het nodig is voor zijn specialiteit, zal hij worden beschouwd als een "behandelend arts" en kan hij zijn eigen geneeskunde beoefenen. In de meeste staten krijgt hij zijn licentie. Hij kan er ook voor kiezen om board-gecertificeerd te worden, wat betekent dat hij niet alleen de vereiste opleiding heeft voltooid, maar ook bepaalde vormen van ervaring.
Aanwezige artsen die verbonden zijn aan academische ziekenhuizen of academische medische centra zullen ook de leiding krijgen over bewoners die hun nieuwe vaardigheden oefenen.
Verwarring over resident v. Aanwezig arts
Patiënten moeten begrijpen dat bewoners geen volwaardige artsen zijn, ook al hebben ze MD of DO naast hun naam.
Bewoners zijn nog steeds studenten, die on-the-job training ontvangen, en die oefenen met echte patiënten met echte medische problemen. De meeste bewoners werken in ziekenhuizen. Terwijl ze onder auspiciën van een behandelend arts werken, is het niet ongebruikelijk dat de patiënt die behandelende arts nooit ziet. Verstandige patiënten weten de dokter die ze in het ziekenhuis zien te vragen of zij een inwoner is of een behandelend arts. Als er zich problemen voordoen of als u verwacht dat er zich problemen zullen voordoen, moet u erop aandringen dat u rechtstreeks door de behandelende arts wordt behandeld.
Dit is vooral belangrijk wanneer u een operatie nodig heeft. Operaties worden vaak uitgevoerd door bewoners, wat betekent dat bewoners hun on-the-job-training krijgen bij echte patiënten die delicate operaties nodig hebben.
De behandelend arts zal meestal in de buurt kijken.
Als uw operatie er een is die vaak voorkomt, vindt u het misschien niet erg als een bewoner het uitvoert. Dit is hoe bewoners hun praktijk krijgen als behandelend arts. Als uw operatie echter helemaal ongewoon is, of als u andere medische problemen hebt die de operatie kwetsbaarder of lastiger maken, moet u erop staan dat de behandelende arts degene is die uw operatie daadwerkelijk uitvoert.
Veel chirurgische patiënten hebben me verteld dat ze zeker wisten dat de behandelend chirurg klaarstond om de operatie uit te voeren, om later uit te zoeken bij een verpleegkundige, anesthesist of operatiekamertechnicus dat het een bewoner was die deze operatie uitvoerde.
Om ervoor te zorgen dat dit niet met je gebeurt, moet je assertief zijn. Als u bent ingepland voor een operatie, moet u specifiek vragen wie deze operatie zal uitvoeren. Als u wordt verteld dat de behandelende arts die operatie zal uitvoeren, vraag dan of er bewoners aanwezig zijn. Je zult erop willen staan dat de behandelend chirurg de scalpel daadwerkelijk vasthoudt, de incisies maakt en de eigenlijke operatie zelf uitvoert.
Permanente educatie
De opleiding van een dokter eindigt nooit. Na verblijf zal zij de vereisten voor permanente educatie voortzetten, zodat zij op de hoogte blijft van haar vakgebied. Ze verdient CME’s en blijft kredieten voor medische educatie volgen waarmee ze nieuwe ontwikkelingen op haar vakgebied kan leren. Haar certificeringsraad zal jaarlijks een bepaald aantal CME’s nodig hebben om haar in staat te stellen die certificering te behouden.
Wilt u meer weten over de opleiding van uw arts? Zoek naar haar profiel op UCompare Healthcare.
