Steeds meer artsen oefenen boetiekgeneeskunde en openen conciërgepraktijken om te voorkomen dat ze medische verzekeringen en vergoedingen moeten betalen. Wat betekenen die termen, conciërgepraktijken en boetiekgeneesmiddelen? Zijn deze vormen van praktijk gunstig voor patiënten? Wat zijn de voors en tegens om te overwegen bij het kiezen van een arts die deelneemt aan deze vorm van oefening?
Retainer Medicine
Er is een derde adjectief dat ook wordt gebruikt om medische praktijken voor conciërges of boetieks te beschrijven, en het is echt meer beschrijvend – ‘retainer medicine’.
In een huisartsenpraktijk / conciërge / bewaarder heeft een arts vastgesteld dat hij of zij niet langer een verzekering voor diensten accepteert. Patiënten die voor deze arts kiezen, betalen een voorschot, in de vorm van contant geld, voor de zorg die zij ontvangen.
Waarom worden deze soorten praktijken zo populair?
Laten we het geld volgen:
Het huidige betalingssysteem, het meest gebruikt in de Verenigde Staten, betaalt dokters voor de diagnose van een patiënt en de procedures die bij een patiënt worden uitgevoerd. Artsen worden niet betaald voor de tijd die zij met een patiënt doorbrengen, noch worden zij betaald om de zorg voor die patiënt te coördineren.
De kosten die gemoeid zijn met het factureren van verzekeringsmaatschappijen of Medicare om te worden vergoed voor de diensten die een arts heeft verstrekt, zijn ook bezwarend.
Kantoren moeten een team van mensen in dienst nemen om vergoedingen voor verzekeringen te verwerken, of ze huren dure factureringsdiensten in, waardoor de kosten van vergoeding duurder zijn dan het daadwerkelijk uitvoeren van de gezondheidszorg voor de patiënt.
Sommige artsen, met name in de eerstelijns gezondheidszorg, hebben besloten dat ze dit model niet waarderen en vinden dat de diensten die ze aanbieden er als gevolg van kwaliteit aan lijden.
Die artsen hebben hun praktijken gewijzigd, zodat ze helemaal niet meer met een verzekering werken, of ze streven naar een zeer beperkte vergoeding.
In plaats daarvan belasten zij patiënten op een jaarlijkse of maandelijkse basis, voor 24/7 toegang en volledige coördinatie van de zorg. Ze betrekken minder patiënten dan een vergoedingsmodel zou vereisen, en die patiënten betalen ze contant voor die toegang. In werkelijkheid is het een terugkeer naar de "oude" dagen van welwillende gezondheidszorg, toen de Marcus Welbys van de wereld onze artsen waren.
In sommige van deze modellen hebben patiënten nog steeds een verzekering of Medicare nodig. Als ze de hulp van een specialist of specifieke tests nodig hebben, kunnen ze hun verzekering voor die services gebruiken. Maar de kosten van de conciërgearts zijn allemaal contant te betalen.
In het grote geheel zijn er nog veel vragen die onbeantwoord blijven over waarom alleen de patiënten die zich deze vorm van zorg kunnen veroorloven deze mogen hebben. Sommigen vragen zich af hoe ethisch het voor een arts kan zijn om te weigeren een deel van de samenleving te behandelen dat zich geen dienst kan veroorloven.
Maar voor individuele patiënten, als ze het zich kunnen veroorloven om een boetiekbeoefenaar te kiezen, kan dit het verschil betekenen tussen het goed gecoördineerd houden van hun zorg of het uit het oog verliezen van al hun artsen en hun behandelingen.
Een laatste opmerking voor u om in gedachten te houden, zou u een conciërgepraktijk moeten kiezen:
De manier waarop een arts wordt betaald, spreekt niet over de kwaliteit van de mogelijkheden en diensten van de arts. Kies geen arts alleen voor de toegang. Zorg er in plaats daarvan voor dat u de kwalificaties en het vermogen van de arts hebt bekeken om voor u te zorgen op de manier die u nodig heeft voor uw gezondheid, niet voor uw portemonnee.
