Virale artritis is een acute artritis die wordt veroorzaakt door een virale infectie. Volgens Clinical Medicine are is ongeveer een procent van alle gevallen van acute artritis geassocieerd met een virale veroorzaker. Veel virussen zijn gemeld als de oorzaak van virale artritis. Bij degenen met een acuut begin van polyartritis moet een virale oorzaak worden overwogen.Van virussen wordt niet verwacht dat ze de destructieve, chronische inflammatoire vormen van artritis veroorzaken, zoals reumatoïde artritis. Maar virussen kunnen via verschillende mechanismen reumatische symptomen veroorzaken.
Hoe virale artritis ontstaat
Virussen kunnen direct een gewricht binnendringen dat leidt tot een infectie van het synovium of de omliggende gewrichtsweefsels. Virale deeltjes (hele virionen of virale antigenen) kunnen fungeren als het antigeen in immuuncomplexen die zich vormen in reactie op een virale infectie. In dergelijke gevallen kunnen de immuuncomplexen in de gewrichten worden afgezet. Het andere werkingsmechanisme omvat persistente virale infecties die leiden tot immuundysregulatie en chronische ontstekingsreacties.
Kenmerken van virale artritis
Typische symptomen geassocieerd met virale artritis zijn symmetrische gewrichtsaandoeningen die zich kunnen ontwikkelen als artralgie (gewrichtspijn) of artritis (gewrichtontsteking) die reumatische aandoeningen nabootst, vaak met een kenmerkende uitslag.
De gewrichtssymptomen kunnen voorafgaan aan of samenvallen met de klinische tekenen en symptomen van een virale infectie.
Gewoonlijk heeft gezamenlijke betrokkenheid geassocieerd met virale artritis de neiging om:
zich plotseling te ontwikkelen
- van korte duur te zijn (d.w.z. het houdt niet aan)
- niet terugkeren
- Sommige virale infecties blijven echter bestaan of komen opnieuw voor. Toch leidt virale artritis in het algemeen niet tot chronische chronische artritis met gewrichtsvernietiging, met uitzondering van chikungunya.
Diagnose van virale artritis
Diagnose van virale artritis kan een beetje lastig zijn, omdat er geen enkele presentatie is van symptomen die als typisch worden beschouwd. De gebruikelijke tekenen en symptomen – koorts, huiduitslag en gewrichtspijn – komen ook vaak voor bij verschillende andere ziekten en aandoeningen. Omdat artritis voorafgaat aan tekenen van de virale infectie, compliceert dat ook het diagnostische proces.
Serologische tests zijn de meest effectieve manier om de diagnose van virale artritis vast te stellen wanneer een virale infectie wordt vermoed, of om de oorzaak van artritis of artralgie van onbekende oorsprong ongeacht vast te stellen. Als een virale infectie wordt vermoed, moet de serologie na 2 tot 3 weken onmiddellijk en opnieuw worden uitgevoerd.
Een acute IgM-antilichaamrespons gevolgd door IgG-antilichamen tegen een specifiek virus bevestigt een virale oorzaak.
- Een toename (4 keer of meer) van IgG in de loop van de tijd is geassocieerd met recente infectie waarbij het initiële bloedmonster te laat werd genomen om IgM te detecteren. Het kan ook wijzen op herinfectie of een herhaling.
- Stabiele IgG-waarden ondersteunen niet de diagnose van een recente virale infectie. Het kan een aanwijzing zijn voor een oude virale infectie die niet is geassocieerd met de artritis die zich later heeft ontwikkeld.
- Bloedonderzoek wordt meestal ook uitgevoerd in een poging andere mogelijke oorzaken van de gewrichtssymptomen uit te sluiten.
Bijvoorbeeld, reumafactor, anti-CCP, sed rate en CRP zouden doorgaans worden geordend.
Gemeenschappelijke virussen geassocieerd met virale artritis
De meest voorkomende virussen die zijn gekoppeld aan artralgie of artritis zijn onder meer:
Parvovirus – gewrichtsaandoeningen komen voor bij 60% van de geïnfecteerde volwassenen
- Hepatitis B – 10 tot 25% ontwikkelt artritis
- Hepatitis C – 2 tot 20 procent ontwikkelt artritis
- Rubella – incidentie van artritis is tot 30% van de geïnfecteerde vrouwtjes en 6% van de mannen
- Alphavirussen – door muggen overgebrachte RNA-virussen die steeds vaker voorkomen in reizigers naar endemische gebieden
- Epstein-Barr-virus – gebruikelijk bij patiënten die biologische geneesmiddelen gebruiken
- Vanwege de beschikbaarheid van specifieke vaccinaties (bijv. Bof) of de ontwikkeling van antiretrovirale medicijnen (bijv. Voor HIV), is het minder gebruikelijk geworden om virale artritis geassocieerd met bepaalde virussen te zien. Andere virussen die ook kunnen worden geassocieerd met virale artritis, maar minder vaak, omvatten hepatitis E, humaan T-lymfotrofisch virus type-1, enterovirus en het dengue-virus.
Het chikungunya-virus, een alfavirus dat voornamelijk in Afrika en Azië ziekten heeft veroorzaakt, wordt verspreid door Aedes-muggen. Acute chikungunya duurt meestal maximaal een week, maar het wordt geassocieerd met artritis die tot 36 maanden aanhoudt. Gewoonlijk beïnvloedt de symmetrische artritis van chikungunya de vingers, polsen, knieën en enkels. Relapsing en remitting-symptomen komen voor bij 60 tot 80 procent van de getroffenen, volgens
Clinical Medicine . De uitbraak van chikungunya die zich heeft voorgedaan in het Caribisch gebied zal waarschijnlijk de prevalentie van dit specifieke type virale artritis verhogen, omdat het een hotspot is voor reizigers.Behandeling van virale artritis
Behandeling van virale artritis richt zich op verlichting van de symptomen en handhaving van de gewrichtsfunctie. Analgetica en niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen (NSAID’s) kunnen worden voorgeschreven. Corticosteroïden worden over het algemeen vermeden, vooral omdat ze de onderliggende virale ziekte kunnen maskeren of verergeren. Fysiotherapie en ergotherapie kunnen de gewrichtsfunctie helpen behouden. Het dient echter te worden opgemerkt dat de meeste gevallen van virale artritis zelflimiterend zijn (d.w.z., oplost zonder behandeling).
Een heel woord
