Insulineresistentie is een verminderd vermogen van sommige cellen in het lichaam om op insuline te reageren. Het is het begin van het lichaam dat niet goed werkt met suiker (en onthoud dat alle koolhydraten in ons lichaam in suikers worden afgebroken). Een van de belangrijkste taken van insuline is om bepaalde lichaamscellen te "openen" om glucose op te nemen (of om de glucose nauwkeuriger op te slaan als vet).
Insulineresistentie vindt plaats wanneer de cellen in wezen de deur niet openen wanneer insuline gaat kloppen. Wanneer dit gebeurt, geeft het lichaam meer insuline af om de bloedglucose te stabiliseren (en dus kunnen de cellen de glucose gebruiken). Dit resulteert in de loop van de tijd in een aandoening die ‘hyperinsulinemie’ of ’te veel insuline in het bloed’ wordt genoemd. Hyperinsulinemie veroorzaakt andere problemen, waaronder het moeilijker maken voor het lichaam om opgeslagen vet te gebruiken voor energie.
Wat veroorzaakt insulineresistentie?
We kennen het hele verhaal niet, maar zeker, de genetica speelt een grote rol. Sommige mensen worden zelfs insulineresistent geboren. Gebrek aan fysieke activiteit zorgt ervoor dat de cellen minder gevoelig zijn voor insuline. De meeste deskundigen zijn het erover eens dat obesitas leidt tot meer insulineresistentie. Het werkt echter vrijwel zeker ook andersom: insulineresistentie bevordert de gewichtstoename. Dus een vicieuze cirkel kan worden opgezet met insulineresistentie die de gewichtstoename bevordert, waardoor meer insulineresistentie wordt bevorderd.
Welke problemen veroorzaakt insulineresistentie?
Naast algemene gewichtstoename, wordt insulineresistentie geassocieerd met abdominale obesitas, hoge bloeddruk, hoge triglyceriden en lage HDL ("goede cholesterol"). Deze aandoeningen maken deel uit van een constellatie van problemen, metabool syndroom (ook wel insulineresistentiesyndroom genoemd).
Omdat deze groep symptomen samen voorkomt, is het moeilijk om te weten wat wat veroorzaakt, maar het metabool syndroom is een risicofactor voor hartziekten en type 2-diabetes.
Hoe vaak is insulineresistentie?
Insulineresistentie komt steeds vaker voor. Het neemt ook toe met de leeftijd, wat verband zou kunnen houden met de neiging om in het midden van het leven aan te komen. Eén onderzoek toonde aan dat 10 procent van de jongvolwassenen voldoet aan de criteria voor het volledige metabool syndroom, terwijl het cijfer steeg tot 44 procent in de leeftijdsgroep ouder dan 60 jaar. Vermoedelijk is de prevalentie van insulineresistentie alleen (zonder het volledige syndroom) veel hoger.
Hoe weet ik of ik insuline-resistent ben?
Als u overgewicht heeft, is de kans groter dat u insulineresistent bent, vooral als u extra gewicht in uw buik draagt. Als u een van de hierboven vermelde symptomen van het metabool syndroom heeft, is de kans groter dat u insuline-resistent bent. Bovendien is het waarschijnlijker dat mensen die goed reageren op koolhydraatarme diëten insulineresistent zijn. Ik heb dit artikel, "Is Low Carb For You?", Gebaseerd op het uitgangspunt dat insulineresistente mensen waarschijnlijk het meeste baat hebben bij het verminderen van koolhydraten in hun dieet.
Sommige deskundigen gebruiken een nuchtere insulinetest om hyperinsulinemie en insulineresistentie te helpen vaststellen.
Als insulineresistentie de eerste stap is, wat komt er dan?
Als de alvleesklier hoge hoeveelheden insuline moet blussen, kan het uiteindelijk niet meer doorgaan. De gebruikelijke verklaring is dat de bètacellen in de alvleesklier "uitgeput" raken, maar het kan zijn dat de hoge insuline en / of zelfs iets hogere bloedglucose de bètacellen gaat beschadigen. In elk geval begint op dat moment de bloedglucose nog meer te stijgen en is het pad naar diabetes type 2 echt begonnen.
Wanneer het nuchtere bloedglucose 100 mg / dl bereikt, wordt dit ‘prediabetes’ genoemd en wanneer het 126 wordt bereikt, wordt het ‘diabetes’ genoemd. Je kunt zien dat dit onzichtbare lijnen zijn langs een pad van toenemende onmogelijkheid voor het lichaam om met suiker om te gaan: Ten eerste is insuline minder effectief en dan is er niet genoeg insuline beschikbaar om het werk te doen.
Hoe sneller we kunnen ingrijpen in dit proces, hoe beter we zullen zijn.
