Slapeloosheid slapeloosheid is een van de twee typen gedragsinsomnia van de kindertijd. Het komt voor wanneer de afwezigheid van een ouder bij het naar bed gaan ertoe leidt dat een kind moeite heeft om in slaap te vallen. Deze aandoening komt vaak voor bij zuigelingen en jongere kinderen rond het slapengaan of ’s nachts na het ontwaken.
Oorzaken
Net als bij volwassenen kan het vermogen van een kind om in slaap te vallen worden gebaseerd op de omstandigheden in zijn slaapomgeving.
Deze omvatten verlichting, geluid en temperatuur. Als de slaapomgeving bekend is en bevorderlijk is voor slaap, vindt de overgang moeiteloos plaats. Jonge kinderen en baby’s zijn vooral gevoelig voor de invloed van hun ouders in de slaapomgeving, en dit kan belangrijke gevolgen hebben.
Ouders kunnen aanwezig zijn als hun kind in slaap valt. Sommige ouderlijke activiteiten kunnen daarom geassocieerd worden met het begin van de slaap, waaronder:
- Zingen
- Rocking
- Feeding
- Wrijven
- Cosleeping (liggen met kinderen)
Een kind dat deze omstandigheden associeert met vallende slaap kan problematisch worden. Wanneer het kind bijvoorbeeld alleen ontwaakt, kunnen ze huilen totdat hun ouder terugkeert naar het bed en de omstandigheden herstelt die eerder tot slapen hebben geleid.
De meeste kinderen worden 4-5 keer per nacht wakker en de herhaalde verwachting dat de ouder aanwezig is en hen actief kalmeert om te slapen, kan leiden tot aanzienlijk ouderlijk leed.
Het zorgt er ook voor dat kinderen vaker wakker worden dan anders, wat leidt tot overmatige slaapversnippering (onderbroken slaap).
Behandeling
In de psychologie wordt dit fenomeen een geconditioneerde reactie genoemd. Het kind verwacht de aanwezigheid van zijn of haar ouders tijdens de overgang om te slapen.
De oplossing is vrij eenvoudig: de ouder moet deze koppeling verbreken.
Ouders moeten hun activiteiten of aanwezigheid dissociëren van het in slaap vallen. Dit kan betekenen dat het kind naar bed moet gaan voordat het slaapt. Het kan variërende verzachtende activiteiten vereisen, zodat een consistente verwachting niet is vastgesteld. Het belangrijkste is dat kinderen de kans krijgen om zichzelf te sussen als ze ’s nachts wakker worden.
Dit kan worden bereikt door het kind simpelweg "uit te schreeuwen" (waardoor de associatie effectief wordt verbroken door uit te sterven). Dit kan geleidelijker worden bereikt, met behulp van de Ferber-methode van gegradueerde extinctie. Deze therapie kan enige zorgvuldigheid van de zijde van de ouders vereisen en hulp kan worden gevraagd van een kinderarts, psycholoog of psychiater.
