Spiercontusie is een veel voorkomend sportletsel, tweede in frequentie bij atleten alleen voor spierspanningen. Het vaakst gezien bij deelnemers aan contactsporten zoals voetbal, rugby en lacrosse, spiercontrusies komen ook voor in contactloze sporten zoals voetbal, honkbal en basketbal. De meest voorkomende verwondingen zijn de dij, gevolgd door de arm.
Bijna alle spiercontusies kunnen zonder operatie worden behandeld, maar er is vaak discussie over wat de ideale behandeling van een spiercontusie zou moeten zijn.
Symptomen
Het stellen van een diagnose van een spiercontusie is relatief eenvoudig als er een duidelijk letsel is dat de sporter of de patiënt zich herinnert, maar het kan moeilijker zijn als de specifieke blessure niet wordt opgeroepen. Meestal gaat het om het uitsluiten van andere, vaak ernstiger verwondingen. Deze letsels kunnen breuken (gebroken botten), dislocaties en complete spierscheuringen omvatten.
Veelvoorkomende symptomen van verwondingen door spiercontusie zijn onder meer:
- Pijn direct boven het besmette gebied
- Zwelling, blauwe plekken en roodheid
- Pijnlijke bewegingsuitslag of
Spier Contusie-verwondingen
Wanneer een verwonding door spiercontusie optreedt, breekt een deel van de spier. Dit veroorzaakt een verstoring van de kleine bloedvaten, capillairen genaamd, en bloedingen in het spierweefsel. Op dat moment vormt het bloeden een verzameling bloed in en rond het spierweefsel, een hematoom genaamd.
Na de eerste verwonding is er een geleidelijke toename van de ontsteking in de komende dagen. Hoewel een groot deel van de focus van de behandeling van spierblessures is geweest om deze ontsteking onder controle te houden, weten we ook dat de ontsteking belangrijk is voor de genezingsreactie. Dit veroorzaakt onenigheid tussen sommige artsen en wetenschappers over de optimale behandeling van verwondingen door spiercontusie.
Terwijl het spierweefsel geneest, vrezen veel atleten de vorming van littekenweefsel. Vroege beweging lijkt littekenvorming te helpen voorkomen. Bovendien is de hoeveelheid litteken erg nauw gerelateerd aan de ernst van de initiële verwonding, waarbij meer ernstige spiertranen meer significante littekenvorming veroorzaken.
Optimale behandeling van spiercontusie
Zoals gezegd is er controverse over de optimale behandeling van verwondingen door spiercontusie. Als u een kneuzing heeft opgelopen en u bent geëvalueerd om zeker te zijn dat er geen ernstiger letsel is, zijn enkele van de gebruikelijke behandelingen:
IJs: IJstoepassing wordt vaak uitgevoerd en helpt de vroegste stadia van ontsteking te verminderen. Recente studies hebben aangetoond dat effecten van ijsvorming waarschijnlijk alleen significant zijn in de eerste minuten en uren na de blessure, maar ijs kan daarna helpen bij pijnbeheersing.
Vroege beweging: Immobilisatie is schadelijk gebleken voor spierherstel, wat leidt tot gewrichtsstijfheid en spieratrofie. Zachte bewegingsbereikactiviteit wordt aanbevolen en spalken of immobilisatie moet worden vermeden. Als gewichtsbelasting bijdraagt aan pijn, kunnen krukken helpen pijn te verlichten terwijl ze voor enige mobiliteit zorgen.
Ontstekingsremmende medicijnen: Zowel niet-steroïde ontstekingsremmende medicijnen (NSAID’s) als corticosteroïden (cortison) zijn gebruikt om spiercontusies te behandelen.
Het idee is dat ze de ontsteking verminderen en de genezing in de herstelfase brengen. Studies hebben minimale effecten en tegenstrijdige resultaten aangetoond. Er is geen sluitend bewijs dat deze behandelingen het resultaat van genezing van spiercontusie veranderen, maar ze kunnen helpen om de symptomen onder controle te houden.
Chirurgie: Bijna alle letsels aan spiercontusie worden niet-chirurgisch behandeld. In zeer zeldzame omstandigheden, waarbij de verwonding een randafwijking in de spier veroorzaakt, kunnen sommige chirurgen reparatie aanbevelen. Nogmaals, er zijn weinig wetenschappelijke gegevens om deze behandelmethode te ondersteunen.
Complicaties van kneuzingen
Een van de ongewone complicaties van een spiercontusie wordt myositis ossificans genoemd.
Deze ongewone complicatie treedt meestal op bij ernstigere kneuzingen van kneuzingen, maar het is onduidelijk waarom dit bij sommige patiënten voorkomt en niet bij andere. Patiënten die myositis ossificans ontwikkelen ontwikkelen botvorming in het spierweefsel. Uiteindelijk moet het bot operatief worden verwijderd, maar deze verwijdering moet worden uitgesteld, anders komen de myositis ossificans waarschijnlijk weer terug. Doorgaans duurt de chirurgische ingreep ongeveer een jaar voordat chirurgische verwijdering plaatsvindt.
