Sociaal-economische status (SES) wordt beoordeeld als een combinatie van factoren, waaronder inkomen, opleidingsniveau en beroep. Het is een manier om te kijken hoe individuen of gezinnen in de samenleving passen met behulp van economische en sociale maatregelen. Het is aangetoond dat deze factoren van invloed zijn op de gezondheid en het welzijn van mensen. Daarom worden ze gebruikt bij de berekening van SES.
Sociaal-economische status en gezondheid zijn nauw met elkaar verbonden. SES kan vaak diepgaande gevolgen hebben voor iemands gezondheid. Deze effecten zijn te wijten aan een aantal verschillende uitdagingen en kansen die variëren met SES. Mensen met verschillende SES hebben bijvoorbeeld heel verschillende mogelijkheden om toegang te krijgen tot gezondheidszorg en medische diensten. Ze kunnen ook diepgaand verschillende voedingsopties en / of blootstelling aan milieutoxines hebben. Er zijn veel gezondheidsgerelateerd gedrag en factoren die verband houden met zowel financiën als onderwijs – twee fundamentele componenten van SES.
Sociaaleconomische status wordt meestal gecategoriseerd in hoge SES, middelste SES en lage SES.
Sociaal-economische status en SOA’s
Een aantal studies heeft verbanden gevonden tussen een lagere sociaaleconomische status en het risico op het krijgen van SOA’s. Helaas is het begrip van de redenen voor deze link niet zonder controverse. Vooral onderzoek naar seksuele gezondheid van adolescenten suggereert dat voor veel mensen de link minder te maken heeft met inkomen en meer met andere factoren te maken heeft.
Het SOA-risico kan bijvoorbeeld meer te maken hebben met het aantal ouders dat thuis woont of het niveau van de ouders. De link tussen seksueel gedrag van adolescenten en STD-risico en SES wordt ook verward door de link tussen SES en ras. Jonge mensen die niet blank zijn, hebben om een aantal redenen over het algemeen een hoger SOA-risico.
Sommige zijn gekoppeld aan gedragskeuzes en andere niet. Bijvoorbeeld, de algehele hogere prevalentie van verschillende soa’s in niet-blanke gemeenschappen plaatst mensen die in die gemeenschappen leven en daten op een inherent hoger risico op blootstelling.
Dat is een reden waarom een andere grote risicofactor die wordt geassocieerd met het SOA-risico, en in het bijzonder het HIV-risico, de SES-status is van de gemeenschap waarin individuen leven. Dit is een factor die verder gaat dan individuele SES. Lage SES-gemeenschappen hebben minder vaak toegang tot artsen of zelfs SOA-klinieken. Dit betekent dat er minder toegang is tot screening en behandeling. Dat is gevolgd, niet verwonderlijk, door een hogere SOA-prevalentie in de gemeenschap. Dat, zoals hierboven vermeld, betekent dat er een groter risico is op blootstelling en overdracht.
Een gebrek aan toegang tot reguliere gezondheidszorg houdt sterk verband met het hiv-risico. Waarom? Omdat mensen met nieuwe infecties, die nog niet zijn gediagnosticeerd, het grootste risico lopen om hun infectie door te geven. Bovendien hebben recente onderzoeken aangetoond dat een vroege HIV-behandeling een zeer effectieve vorm van preventie is. Daarom heeft een gebrek aan gezondheidszorg in de gemeenschap rechtstreeks invloed op het HIV-risico voor degenen die daar wonen.
Verbetering van de universele toegang tot gezondheidszorg kan grote gevolgen hebben voor het nivelleren van het speelveld en het verminderen van de gevolgen van SES voor de gezondheid.
Dit betekent niet alleen betere verzekeringsdekking. Het vereist ook dat individuen de mogelijkheid hebben om toegang te krijgen tot zorg in hun buurten en gemeenschappen.
