U gaat altijd naar uw gynaecoloog of andere artsen voor uw jaarlijkse controle. U gaat er daarom van uit dat u weet of u positief bent voor een SOA. Het punt is … er is een goede kans dat je ongelijk hebt. Veel, zo niet de meeste, particuliere artsen screenen niet automatisch op seksueel overdraagbare aandoeningen. Ze kunnen controleren of u hen specifiek vraagt. Ze zullen dit waarschijnlijk echter niet doen als u het verzoek niet hebt gedaan.
De volgende keer dat u voor uw jaarlijkse bezoek gaat, moet u uw arts vragen of zij u op soa’s hebben onderzocht of zullen laten screenen. Vraag dan, als ze ja zeggen, naar welke soa’s ze van plan zijn om je te screenen.
Zelfs artsen die hun patiënten regelmatig testen, testen niet noodzakelijkerwijs op alle voorkomende SOA’s. Er zijn goede redenen om niet te testen op genitale herpes en HPV bij personen die geen symptomen hebben, maar er zijn ook problemen. Ten eerste kan het niet testen van deze SOA’s sommige mensen een vals gevoel van veiligheid geven. Daarom is het belangrijk om precies te weten welke ziekten u heeft en waarvoor niet is getest. In feite is het net zo belangrijk als het kennen van de laatste keer dat je werd getest.
Waar moet je op worden getest en hoe vaak? Tot op zekere hoogte hangt de screening af van uw individuele risicofactoren. Toch zijn er enkele algemene richtlijnen hieronder:
I. Er zijn verschillende SOA’s die uw arts u jaarlijks moet testen . Dit zijn ook soa’s het is goed om getest te worden voorvoordat je een nieuwe seksuele relatie begint :Chlamydia
- Gonorroe
- HIV (dit is een verandering in de CDC-richtlijnen, die nu universele testen aanbevelen)
- II. Er zijn ook SOA’s waar u regelmatig voor moet worden getest, maar niet jaarlijks.
Baarmoederhalskanker (huidige testrichtlijnen) – via een uitstrijkje.
- III. Er zijn SOA’s waarvoor testen over het algemeen niet wordt aanbevolen, tenzij u weet dat u aan hen bent blootgesteld. Je moet ook op deze SOA’s worden getest als je symptomen hebt:
Syfilis Trichomoniasis Genitale herpes
- Hepatitis B
- Chancroid
- Bacteriële vaginose
- IV. Ten slotte zijn er soa’s waarvoor vrouwen moeten worden getest
- tijdens de zwangerschap
- :
Chlamydia: alle vrouwen moeten tijdens het eerste prenatale bezoek worden getest. Vrouwen met een hoog risico en vrouwen <25 jaar oud moeten opnieuw worden getest in het derde trimester. Gonorroe: jonge vrouwen en vrouwen met een hoog risico moeten worden getest bij het eerste prenatale bezoek. Vrouwen met een hoog risico moeten opnieuw worden getest tijdens het derde trimester. Vrouwen in gebieden met veel gonorroe moeten als hoog risico worden beschouwd.HIV: vrouwen moeten bij het eerste prenatale bezoek worden getest. Ze moeten ook in het derde trimester worden getest. Vrouwen die tijdens de zwangerschap niet zijn getest, moeten bij de bevalling snel worden getest.
- Dit zijn de CDC-richtlijnen. Het testen van HIV tijdens de zwangerschap is echter niet verplicht in alle staten.
- Syfilis: vrouwen moeten worden getest bij het eerste prenatale bezoek (alle vrouwen), tijdens het derde trimester (alleen vrouwen met een hoog risico) en bij de bevalling (alle vrouwen).
- Hepatitis B: vrouwen moeten bij het eerste prenatale bezoek worden getest. Vervolgens moeten ze in het derde trimester opnieuw worden getest als ze een hoog risico hebben Hepatitis C: risicopatiënten moeten bij hun eerste prenatale bezoek worden getest. Bacteriële vaginose: sommige onderzoeken suggereren dat asymptomatische vrouwen met een hoog risico op vroeggeboorte moeten worden getest op de seksueel gerelateerde aandoening bacteriële vaginose. De gegevens zijn echter controversieel. Testen wordt niet
- ondersteund voor asymptomatische vrouwen in het algemeen.
- Bronnen:
