Plotselinge sterfte bij een jonge atleet, hoewel zeldzaam, is altijd een tragische gebeurtenis. De impact op het gezin en geliefden is verwoestend. Zelfs degenen die alleen het slachtoffer in de periferie kennen, of die alleen maar horen over de tragedie op het nieuws, voelen zich vaak bijna persoonlijk getroffen. De gedachte aan een levendige jonge persoon viel plotseling neer, zonder duidelijke reden, slaat ons allemaal als zeer oneerlijk.
Is er niet iets dat iemand had kunnen doen om dit te voorkomen?
Wat veroorzaakt plotselinge dood bij jonge atleten?
De meeste jonge atleten die plotseling sterven tijdens de training blijken een onderliggende hartaandoening te hebben van het ene type of een andere die nog niet eerder is gediagnosticeerd. Verschillende cardiale problemen kunnen worden waargenomen bij jonge mensen die volledig gezond lijken en, helaas, het eerste teken van een probleem kan een plotselinge, fatale hartritmestoornis zijn (gewoonlijk ventriculaire fibrillatie). Hartproblemen die samenhangen met plotse dood bij jonge atleten, zijn onder meer hypertrofische cardiomyopathie, het Marfan-syndroom en aangeboren afwijkingen in de kransslagaders, maar er zijn er nog meer.
Kunnen atleten die risico lopen worden geïdentificeerd vóór de tijd?
Veel van de hartaandoeningen die een plotselinge dood bij jongeren veroorzaken, kunnen worden gediagnosticeerd als zorgvuldig wordt getest. Een elektrocardiogram (ECG) plus een echocardiogram – of zelfs een ECG alleen – zou vaak belangrijke aanwijzingen geven over de risico’s van jonge mensen, zodat er verder getest kan worden.
Degenen die echt een verhoogd risico op een plotselinge dood blijken te hebben, kunnen worden behandeld voor hun onderliggende aandoening, of op zijn minst worden verteld om inspanning te vermijden, misschien om hun leven te redden.
Het is dus logisch dat veel jonge atleten worden gescreend op hartproblemen voordat ze mogen deelnemen aan sport.
Als u een jonge atleet in uw gezin hebt, hebt u waarschijnlijk gemerkt dat een dergelijke screening niet is uitgevoerd of zelfs is aanbevolen. Het feit dat cardiale screening niet routinematig wordt gedaan bij jonge atleten, althans in de VS, is geen vergissing – het is het resultaat van zorgvuldig overleg met cardiale experts.
Een beetje graven in de gegevens achter de beslissing om geen uitgebreide screening uit te voeren, kan enig licht werpen op deze beslissing.
Achtergrond van de huidige richtlijnen voor screening
De vraag of alle jonge atleten moeten worden gescreend op een hartziekte, blijkt niet zo eenvoudig te zijn. Verschillende factoren maken rigoureuze screening moeilijk, duur en misschien riskant.
Ten eerste zijn er verschillende hartaandoeningen die het risico op plotselinge sterfte bij jonge mensen kunnen verhogen, en elk van hen heeft andere criteria en vereist verschillende testprocedures voor het stellen van de diagnose. Niet al deze hartaandoeningen zouden worden gedetecteerd door enkele niet-invasieve screeningstests.
Dan is er het feit dat een groot aantal jonge mensen deelnemen aan georganiseerde sporten, en dus zou een groot aantal moeten worden gescreend – waarschijnlijk alleen al tussen de 4 en 5 miljoen jongeren in de Verenigde Staten. Van dit grote aantal heeft slechts een heel klein deel (ongeveer 3 op 1000) een onderliggende hartaandoening die het risico verhoogt.
Telkens wanneer medische screening wordt uitgevoerd voor een aandoening met een zeer lage prevalentie, zullen er veel meer foutpositieve testresultaten zijn (waarbij de test suggereert dat de ziekte aanwezig kan zijn wanneer dit niet het geval is) dan echte positieve resultaten. Al deze vals-positieve tests vereisen dat er meer tests worden uitgevoerd om het verdachte probleem te onderkennen (hoewel er in de meeste gevallen geen sprake van is). Deze vervolgtests omvatten soms invasieve testen, zoals hartkatheterisatie, die niet alleen het persoonlijk risico voor de jonge atleet vergroten, maar ook de algehele medische kosten voor de samenleving verhogen.
Omwille van deze overwegingen hebben professionele genootschappen geprobeerd richtlijnen vast te stellen voor het screenen van jonge atleten die redelijk effectief zijn in het opsporen van veel van de meer voorkomende hartaandoeningen die het risico vergroten, zonder een groot aantal onnodige vervolgtests te genereren. Lopen deze aanbevolen screeningsonderzoeken sommige jonge atleten met potentieel fatale hartaandoeningen? Helaas, ja, en dit zijn de jonge atleten waar we van tijd tot tijd over horen in het nieuws.
Wat zijn de huidige aanbevelingen?
De American Heart Association (AHA) beveelt aan dat alle atleten op de middelbare school en universiteit een medische voorgeschiedenis en lichamelijk onderzoek ondergaan. De medische geschiedenis moet specifiek een van de volgende symptomen aan het licht brengen:
- pijn op de borst of ongemak tijdens inspanning
- episodes van syncope (verlies van bewustzijn)
- dyspneu (kortademigheid) bij inspanning
- een geschiedenis van hartgeruis of hypertensie
de arts moet zorgvuldig vragen stellen over de familiegeschiedenis (aangezien verschillende aandoeningen die plotselinge sterfte veroorzaken genetisch bepaald zijn), en ook gericht zijn op voortijdige (vóór de leeftijd van 50) dood of handicap door hartaandoeningen bij naaste familieleden en of er een familiegeschiedenis is van de meer algemene genetische-gerelateerde hartproblemen zoals hypertrofische cardiomyopathie, long-QT-syndroom, ernstige hartritmestoornissen of het Marfan-syndroom.
Het lichamelijk onderzoek moet zich concentreren op het hartonderzoek, het longonderzoek, het onderzoek van de pulsen en het zoeken naar tekenen van het Marfan syndroom.
De AHA adviseert niet specifiek een ECG, echocardiografie of stresstest. Deze tests zijn voorbehouden aan jongeren bij wie na de medische geschiedenis en lichamelijk onderzoek vermoeden bestaat van een hartprobleem.Is dit genoeg?Hoewel de AHA-experts van mening zijn dat het screeningprogramma dat zojuist is geschetst toereikend is, zijn Europese experts het daar niet mee eens. In Europa wordt een ECG ook aanbevolen als een routine screeningstest bij alle jonge atleten.
Er is weinig objectief bewijs dat routinematige ECG-screening een wezenlijk verschil maakt. In Italië werd echter een onderzoek naar de impact van screening uitgevoerd, waarbij routinematige screening van atleten met een ECG in 1984 begon. Tussen 1979 en 2004 daalde de jaarlijkse incidentie van plotse dood bij atleten van 3,6 per 100.000 persoonsjaren tot 0,4 per 100.000 persoonsjaren. Deze studie suggereert dat ECG-screening effectief is, maar dat de algehele impact van ECG-screening op de hele bevolking klein is.
Maar als het leven van één jonge atleet kan worden gered, is screening dan niet de moeite waard?
Welnu, om bot te zijn, hangt het af van wie betaalt voor de screening. Als we verwachten dat de "maatschappij" de kosten zal oplopen (hoewel, collectieve ziektekostenpremies of belastingen), lijken de kosten van screening (samen met de follow-up tests die het zou genereren) prohibitief. Tenminste, het doet het voor de mensen die de AHA-richtlijnen schrijven, die verzekeringsfunctionarissen en overheidsfunctionarissen hebben die hun werk nauwkeurig onderzoeken.
Beschouw: Niemand betwist of rookmelders levens redden. Zij doen. Maar als een panel van overheidsexperts moest beslissen of belastingdollars zouden worden uitgegeven om iedereen rookmelders te kopen, zouden ze snel concluderen dat rookmelders kostbaar zijn als ze tien miljoen dollar kosten per bespaard leven. Gelukkig verzamelen we de aankoop van rookmelders niet. Voor ons zijn de levens die mogelijk worden opgeslagen de onze en onze geliefden ‘, en de kosten voor de levens die mogelijk worden bespaard is slechts $ 19,95. Het lijkt een koopje.
Als individuen voor hun eigen screening-ECG’s betalen in plaats van op de samenleving te vertrouwen, kunnen de screeningsaanbevelingen voor jonge atleten heel anders zijn.
De bottom line
Plotselinge sterfte onder jonge atleten is gelukkig zeer zeldzaam en de relatief eenvoudige screening aanbevolen door de AHA zal veel, maar niet alle, van de jonge mensen die gevaar lopen vangen. Dus de AHA-aanbevelingen, die zelden voorkomen en het nog zeldzamer maken, zijn logisch.
Toch, als ouder, ben je misschien niet blij met het overslaan van meer definitieve screeningsprocedures. Als u zich in het bijzonder zorgen maakt over uw kind, bespreek uw zorgen dan met de arts van uw kind. Meer testen, als u het wilt, is uw recht als patiënt. Het kan echter ook uw financiële verantwoordelijkheid zijn.
En onthoud: hoewel het problemen aan het licht kan brengen die testen aanbevelen, biedt het mogelijk ook uw kind mogelijk extra risico’s. Spreek eerlijk met de arts van uw kind, zodat u de informatie krijgt die u nodig hebt om de mogelijke risico’s en voordelen van aanvullende screening in evenwicht te brengen.
