Er zijn twee hoofdtypen hersentumoren: hersentumoren (primair) en hersentumoren elders in het lichaam (metastase). Primaire hersentumoren, zoals een glioom, komen minder vaak voor en wanneer ze dat doen, zijn ze meestal kwaadaardig (kankerachtig). Een kwaadaardige tumor is een massa of een groep kankercellen die blijft groeien; het doet niets behalve het voeden van het lichaam zodat het kan groeien.
Gliomen vormen de grootste groep primaire hersentumoren. Er zijn verschillende soorten gliomen: astrocytomen, die overal in de hersenen of het ruggenmerg groeien; hersenstam-gliomen, die ontstaan in het laagste deel van de hersenen; ependymomen, die zich ontwikkelen in de hersenen, in de bekleding van de ventrikels, en oligodendrogliomen, die gewoonlijk in de grote hersenen groeien (zeer zeldzaam, vertegenwoordigend slechts 3% van alle primaire hersentumoren). Een geavanceerd astrocytoom wordt glioblastoma genoemd; deze vertegenwoordigen 23% van alle primaire hersentumoren.
Statistieken
Volgens de American Brain Tumor Association komen primaire hersentumoren voor bij een snelheid van 12,8 per 100.000 mensen. Hoewel mensen van elke leeftijd een hersentumor kunnen ontwikkelen, lijkt het probleem het meest voorkomend te zijn bij kinderen van 3 tot 12 en volwassenen in de leeftijd van 40 tot 70. In de Verenigde Staten worden jaarlijks bij ongeveer 2.200 kinderen jonger dan 20 jaar hersentumoren gediagnosticeerd .
In het verleden dachten artsen niet na over hersentumoren bij ouderen. Vanwege het toegenomen bewustzijn en betere hersenscan-technieken worden mensen van 85 jaar en ouder nu gediagnosticeerd en behandeld.
Moeilijk te behandelen
Tumoren die in de hersenen groeien, zijn moeilijk te behandelen. Eén type behandeling is externe bundelstraling, waarbij straling door de hersenen naar de tumor gaat.
Helaas stelt dit gezond hersenweefsel bloot aan mogelijk schadelijke straling. Een andere behandeling is chirurgische verwijdering van de tumor, indien mogelijk, gevolgd door chemotherapie. Al deze behandelingen zijn moeilijk om door te nemen en brengen risico’s voor de patiënt met zich mee. Helaas groeien veel gliomen terug, zelfs na de behandeling.
Er zijn verschillende redenen waarom het moeilijk is om van dit soort hersentumoren af te komen. Sommige medicijnen kunnen niet in de hersenen terechtkomen vanwege een speciaal filtermechanisme in het lichaam (de bloed-hersenbarrière genoemd). Sommige tumoren verspreiden zich (infiltreer) over de weefsels rondom hen met kleine uitsteeksels. Veel tumoren hebben meer dan één soort cellen, dus chemotherapie gericht tegen één soort cel in de tumor zal de andere cellen niet doden.
Twists op traditionele behandelingen
Nieuwe manieren om hersentumoren te behandelen worden onderzocht, inclusief het aanpassen van bestaande behandelingen en het ontwikkelen van nieuwe manieren om de behandelingen te geven.
Om geneesmiddelen voor chemotherapie langs de bloed-hersenbarrière te krijgen, verhogen onderzoekers de dosering en injecteren ze de medicijnen rechtstreeks in de bloedvaten van de hersenen. Een nieuwe methode plaatst de chemotherapie op de plaats van de tumor. Na de operatie kunnen kleine biologisch afbreekbare plastic wafers worden geplaatst waar de tumor was.
Deze wafels geven daar chemotherapie-medicijnen af.
Iets soortgelijks kan worden gedaan met bestralingstherapie. Nadat een tumor is verwijderd, wordt een chirurgische ballon in de holte achtergelaten die door de tumor is achtergelaten. De ballon is gevuld met vloeibare straling en straalt in de volgende week het weefsel eromheen uit om resterende kankercellen te doden.
Antiangiogenese
Onderzoekers bekijken tumorbehandeling vanuit vele opwindende hoeken. Een van deze benaderingen is antiangiogenese. Dit betekent het afsnijden van de bloedtoevoer naar een tumor zodat deze niet alleen niet zal groeien, maar ook zal krimpen en sterven. In één studie werd een antioangiogeen medicijn, Thalidomide, geprobeerd bij patiënten met zeer ernstige gliomen die niet reageerden op bestraling en / of chemotherapie.
Een jaar na het begin van het medicijn leefden 25% van de patiënten nog, hoewel hun tumoren nog steeds groeiden. De onderzoekers suggereerden dat Thalidomide misschien zou kunnen worden geprobeerd bij nieuw gediagnosticeerde patiënten en in combinatie met bestraling en chemotherapie.
Gebruik van het immuunsysteem
Een andere benadering van de onderzochte glioombehandeling is het gebruik van het eigen immuunsysteem van het lichaam om de tumor te bestrijden. Onderzoekers in een onderzoek namen 19 patiënten met gliomen, maakten een vaccin voor elk gebruik van hun eigen tumorcellen en stimuleerden na de vaccinatie de productie van elke persoon witte bloedcellen (die infecties bestrijden). Zeventien van de patiënten vertoonden een reactie op het vaccin. Bij acht patiënten konden de onderzoekers de respons op röntgenfoto’s zien, en vijf van de patiënten verbeterden zelfs. Sommige patiënten leefden zo lang als twee jaar na de behandeling.
Poliovirus
Een mogelijke behandeling die berichtgeving ontving, is het gebruik van poliovirus om gliomen aan te vallen. Onderzoekers ontdekten dat het poliovirus een natuurlijke aantrekking heeft tot een chemische stof die wordt gevonden op kwaadaardige gliomen. Omdat ze echter geen polio wilden veroorzaken, gebruikten ze genetische manipulatie om een stukje van het virus dat verkoudheid veroorzaakt (rhinovirus) te nemen en het in het poliovirus te plaatsen. Dit "deactiveerde" het ziekteverwekkende deel van het poliovirus. De onderzoekers creëerden gliomen in muizen en testten vervolgens het nieuwe virus op de tumoren. Ze waren enthousiast om te zien dat de tumoren waren geëlimineerd. De volgende stap is het ontwerpen van een onderzoek naar het testen van het virus bij mensen.
