Besmettingen met het West-Nijl-virus worden bijna uitsluitend verspreid door contact met muggen die het virus vervoeren, hoewel er ook andere infectiemethoden zijn vastgesteld. Inzicht in hoe dit virus wordt verspreid, is de beste manier om een West Nile-virusinfectie te voorkomen.
Geschiedenis
Het West-Nijl-virus is een RNA-virus, geclassificeerd door besmettelijke ziektedeskundigen als een lid van de Japanse encefalitisvirusgroep.
Het werd voor het eerst geïsoleerd uit een bloedmonster dat in de jaren dertig van de vorige eeuw was opgeslagen in het West Nile-gebied in Oeganda.
In de afgelopen decennia heeft het virus zich wereldwijd verspreid en wordt het tegenwoordig aangetroffen in Afrika, het Midden-Oosten, Europa, Azië, Australië en Noord- en Zuid-Amerika.
Hoewel aanvankelijk werd gedacht dat dit geen speciale gevolgen had, is het West Nile-virus nu bekend als verantwoordelijk voor een bijzonder gevaarlijke vorm van meningitis en encefalitis bij een klein deel van degenen die geïnfecteerd raken.
Algemene oorzaken van infectie
West-Nijl-virus is een arbovirus, dat wil zeggen een virus dat wordt overgedragen door geleedpotigen. Het wordt bijna uitsluitend verspreid door muggen. Het virus wordt door de muggen verkregen wanneer ze zich voeden met vogels, de belangrijkste gastheer van het West Nile-virus.
Muggen
Meer dan 60 soorten muggen zijn geïnfecteerd met het West-Nijlvirus in de Verenigde Staten en Canada. Muggen die het virus op mensen verspreiden, zijn meestal een van de vele soorten Culex, insecten die in veel delen van de wereld voorkomen.
Het West-Nijl-virus is ook geïsoleerd van teken, maar het is niet duidelijk dat teken een vector voor infectie zijn.
De rol van vogels
Veel vogelsoorten zijn geïdentificeerd als de gastheer en gastheer van het virus en zijn het middel waarmee het West-Nijl-virus zich over de hele wereld heeft verspreid. Meestal hebben de vogels die zijn geïnfecteerd met het West-Nijl-virus hoge concentraties van het virus in hun bloed gedurende lange tijd, maar ze hebben geen symptomen.
Dit betekent dat een besmette vogel het virus lange tijd aan muggen kan doorgeven.
Sommige soorten kraaien, raven en Vlaamse gaaien hebben echter een hoge sterftecijfer door het West-Nijlvirus en verschillende gelokaliseerde gebieden hebben veel vogelgeveegd. Bovendien lijken mensen die in de buurt wonen van gebieden waar veel vogels zijn gestorven aan het virus een hogere incidentie van West-Nijl-virusinfectie te hebben.
Andere infectiemiddelen
Hoewel verreweg het belangrijkste middel voor menselijke infectie is door contact met geïnfecteerde muggen, kan het West-Nijlvirus ook worden verkregen door contact met bloed of bloedproducten van mensen die het virus in hun bloedbaan hebben.
Transfusies
Er is vastgesteld dat infectie met het West-Nijl-virus optreedt bij bloedtransfusies en bij transfusies van rode bloedcellen, plasma en bloedplaatjes. Deze vorm van overdracht is sterk verminderd nu universele screening in veel landen op bloedproducten wordt uitgevoerd. Deze screening is echter niet perfect, omdat het West-Nijlvirus mogelijk niet detecteert als het in zeer lage concentraties is.
Transplantaties
Zelden heeft een West-Nijlvirusinfectie ook plaatsgevonden met orgaantransplantatie van geïnfecteerde donoren. In deze gevallen was gescreend serum van de donoren negatief voor het West-Nijl-virus, wat sterk suggereert dat levend virus nog steeds aanwezig was in de gedoneerde organen.
Zwangerschap
Er zijn ook enkele gevallen geweest van een aangeboren West Nile-virusinfectie, veroorzaakt door de verspreiding van de placenta van de moeder naar de baby tijdens het derde trimester. In deze gevallen ontwikkelden baby’s kort na de geboorte ziekte van het virus. Ondanks deze meldingen wordt gedacht dat de transplacentale overdracht van het West Nile-virus vrij zeldzaam is.
Oorzaken van symptomen
Wanneer het West-Nijl-virus de bloedbaan bereikt en zich begint te vermenigvuldigen, reageert het immuunsysteem van het lichaam snel om zich van het virus te ontdoen.
Normaal gesproken verschijnen antilichamen tegen het virus snel. Deze antilichamen binden aan de virusdeeltjes en veroorzaken dat ze worden vernietigd.
Bovendien passen immuuncellen zich snel aan om het virus aan te vallen. De immuunrespons leidt tot de productie van verschillende interferonen en cytokinen, die het virus bestrijden maar die vaak ontstekingen veroorzaken, leidend tot de symptomen die kenmerkend zijn voor West Nile Fever. Op deze manier verwijdert het immuunsysteem van het lichaam meestal het virus binnen een paar dagen.
Bij sommige mensen kan het West-Nijlvirus echter de bloed-hersenbarrière passeren en voet aan de grond krijgen binnen het zenuwstelsel. Deze mensen zijn degenen die de meest gevreesde gevolgen van West-Nijlvirus-meningitis of encefalitis ontwikkelen.
Risicofactoren
Iedereen die gebeten is door een mug in een gebied waar de vogelpopulatie het West Nile-virus draagt, is vatbaar voor infecties. Omdat deze gebieden nu een groot deel van de aarde bedekken, kan bijna elke muggenbeet mogelijk het virus doorgeven aan een persoon. Hoe meer muggenbeten u ontvangt, hoe groter uw risico.
De meeste mensen die besmet zijn met het West-Nijl-virus lijden slechts aan een zelfbeperkte ziekte of helemaal geen symptomen. Een klein deel van de geïnfecteerde personen (minder dan één procent) zal echter de ernstige, levensbedreigende neurologische vorm van de infectie ontwikkelen.
Hoewel dit ernstige resultaat iedereen met het West Nile-virus kan treffen, lijken sommige een hoger risico op het ontwikkelen van meningitis of encefalitis te hebben. Factoren die dit risico verhogen zijn onder meer:
- Geavanceerde leeftijd
- Kanker
- Recente chemotherapie
- Diabetes
- Alcoholmisbruik
- Nierziekte
- Mannelijk geslacht
In deze scenario’s is het belangrijk om met uw arts te werken als u iets ongewoons ziet, zelfs als dit lijkt een typische verkoudheid.
