M-eiwit is een antilichaam – of een deel van een antilichaam – dat kan worden aangetroffen in tests van uw bloed en / of urine, en de aanwezigheid ervan kan verschillende dingen betekenen. Bij bloedkankers zoals myeloom staat de ‘M’ in ‘M-proteïne’ voor monoklonaal. Een monoklonaal eiwit wordt geproduceerd door de abnormale, kankerachtige of precarcinomateuze cellen. Het wordt een monoklonaal eiwit genoemd omdat er een enkele kloon is, een monokloon van ‘identieke tweelingkankercellen’, die allemaal dit eiwit maken.
Het M-eiwit is als een defect product, in massa geproduceerd; het bestrijdt geen infectie en heeft geen echt nut.
In de afbeelding is het Y-vormige blauwe antilichaam of immunoglobuline het M-eiwit.
Het grote ronde object erachter is een plasmacel, die de antilichamen maakt. Niet alle M-eiwitten zijn hele antilichamen zoals die worden getoond. Soms is het M-eiwit van het myeloma maar één stuk van een antilichaam.
Andere verwijzingen naar M Proteïne
In de context van myeloom verwijst M-eiwit naar de abnormale productie van de antilichaamproducerende plasmacellen van uw lichaam. Helaas kan "M-eiwit" met verschillende betekenissen in de geneeskunde beladen zijn, afhankelijk van het onderwerp of de ziekte die wordt besproken.
Het M-eiwit kan ook worden beschreven aan de hand van de volgende termen:
- Monoklonaal eiwit
- Myeloma-eiwit
- Gratis immunoglobuline lichte ketens
- Paraproteïnen
- Bence Jones-eiwitten
- De M-piek
- De M-component
In dit artikel hebben we het vooral over de M-eiwit dat verband houdt met kanker – en meer specifiek met bepaalde soorten bloedkanker en precancereuze aandoeningen van het bloed en het beenmerg.
Er zijn echter enkele andere opmerkelijke M-eiwitten in de geneeskunde, vooral met betrekking tot infectieuze pathogenen, zoals hier wordt weergegeven:
- M-eiwit kan staan voor virale matrixproteïne zoals in het M1-eiwit van het influenzavirus.
- M-eiwit kan worden gebruikt om te verwijzen naar een specifieke bacterie, streptococcus pyogenes.
- M-eiwit, of eigenlijk ‘proteïne M’, is relevant voor de bacterie mycoplasma genitalia.
Bloedkanker
Gehele antilichaameiwitten worden immunoglobulinen genoemd. Het M-eiwit is een immunoglobuline – of een deel van een immunoglobuline – dat wordt beschreven als monoklonaal, wat betekent dat het wordt geproduceerd door een enkele kloon van problematische cellen. Het is niet normaal dat het lichaam zoveel kopieën heeft van exact hetzelfde eiwit als in het algemeen voorkomt bij myeloom, en dit overschot is detecteerbaar in laboratoriumonderzoek. Het kan ook problemen in het lichaam veroorzaken, vooral als de niveaus te hoog worden.
Waar het vandaan komt
Bij multiple myeloma komt het M-eiwit van een grote overmaat aan plasmacellen. Normaal gesproken produceren plasmacellen een breed scala aan antilichamen. In de normale of gezonde toestand is de populatie van plasmacellen in staat tot het produceren van een brede reeks van verschillende antilichamen – zogenaamde polyklonale antilichamen of polyklonale immunoglobulinen. Wanneer plasmacellen kankerachtig worden, is er vaak een enkele, zeer slechte cel die veel identieke volgelingen heeft veroorzaakt. Alle minions zijn klonen van dezelfde cel en ze maken alleen dezelfde monoklonale eiwitten. Omdat er veel plasmacellen zijn die zich abnormaal vermenigvuldigen, maken ze veel van dit monoklonale eiwit. De overvloed, of piek, in het volume van slechts één eiwit, kan worden gedetecteerd in laboratoriumtests.
Structuur van monoklonale antilichamen
Elk antilichaam bestaat uit vier delen. Er zijn twee lange kettingen aan de binnenkant en twee kortere kettingen aan de buitenkant. In de afbeelding ziet u een plasmacel met een antilichaam en vele andere kleine antilichamen op de achtergrond.
De lichte ketens, of de kortere buitenlijnen in de "blauwe Y" in de afbeelding, worden ook Bence Jones-eiwittenof vrije immunoglobuline lichte ketensgenoemd. In dit geval is het slechts een klein deel van het enorme antilichaam. Als het M-eiwit een lichte keten is, is het eigenlijk klein genoeg om door de nieren te gaan en in de urine te komen.
Dus als er alleen een bloedtest is gedaan, kunnen de lichte kettingen worden gemist omdat ze in de urine zijn terechtgekomen.
Aan de andere kant, als het M-eiwit een volledig immunoglobuline is – de hele grote Y op de foto – dan kan het in het bloed worden gedetecteerd omdat het te groot is om naar de urine te gaan. En omdat deze grote eiwitten worden behouden, kan overmatige opbouw van dergelijk M-eiwit in de nier nieraandoeningen veroorzaken.
Belang
- Diagnose: M-eiwit wordt vaak aangetroffen bij multipel myeloom en verschillende andere aandoeningen
- Nierbeschadiging: wanneer M-eiwitten groot genoeg zijn en overvloedig genoeg in het geval van maligniteit om de functionele eenheden van de nier te verstoppen, kan dit leiden tot nierziekte en uiteindelijk nierfalen.
- Afhankelijk van de kenmerken van het uitgescheiden eiwit, zijn andere schadelijke effecten mogelijk.
Bloed- en beenmergaandoeningen met een verhoogd M-eiwit
Voorwaarden die kunnen resulteren in een verhoogd niveau van M-eiwitten op een urinetest zijn:
- Myeloma – Een urinetest zal positief zijn voor M-eiwit bij 50 tot 80% van de mensen met myeloom .
- MGUS – Monoklonale gammopathie van onbepaalde betekenis kan een verhoogd niveau hebben.
- Waldenstrom’s macroglobulinemie – Deze kanker, waarbij cellen betrokken zijn die voorlopers zijn van plasmacellen, kan een verhoogd M-eiwitniveau hebben.
In sommige gevallen zijn cellen die het M-eiwit veroorzaken kwaadaardig en kunnen ze bot, lymfeklieren, lever, milt of andere organen binnenvallen. Dit is het geval bij multipel myeloom, solitaire plasmacytoom en Waldenström macroglobulinemie.
In andere gevallen wordt het M-eiwit geproduceerd door een kleine, beperkte, pre-maligne kloon van cellen die is geëxpandeerd en dit veroorzaakt geen symptomen. Dit is het geval bij monoklonale gammopathie van onbepaalde betekenis MGUS.
Een woord van buitenaf
Veel aandoeningen kunnen een monoklonale gammopathie veroorzaken, een piek in één eiwitproduct; en niet al deze aandoeningen zijn kanker. U kunt M-proteïne hebben met bepaalde bindweefselaandoeningen, zoals systemische lupus erythematosus, reumatoïde artritis en psoriatische artritis. Je kunt het krijgen met een Hepatitis C-virusinfectie en HIV / AIDS. Je kunt het zelfs hebben met de verworven ziekte van von Willebrand, een zeldzame bloedziekte. In veel gevallen is de oorzaak van het M-eiwit daarom belangrijker dan de aanwezigheid van deze bevinding.
