Lymfoom is een vorm van kanker die een type witte bloedcel, een lymfocyt genaamd, treft. Zoals bij alle vormen van kanker, heeft lymfoom betrekking op de abnormale groei van cellen. In dit geval beginnen de aangetaste lymfocyten te groeien en zich ongecontroleerd te vermenigvuldigen, waarbij de normale cyclus van geprogrammeerde celdood (apoptose) wordt vermeden waardoor nieuwe cellen oude cellen kunnen vervangen.
Aangezien kankervrije lymfocyten vrijelijk door de bloedbaan circuleren, kunnen ze de vorming van tumoren in delen van het lymfestelsel veroorzaken, voornamelijk de lymfeklieren, maar ook de milt, thymus, amandelen en adenoïden.
Lymfomen kunnen zich ook in andere delen van het lichaam ontwikkelen, omdat lymfoomweefsel door het hele lichaam kan worden gevonden. Als zodanig komt 40 procent van de lymfomen voor buiten het lymfestelsel, meestal in het maagdarmkanaal. Een van de manifestaties is colorectaal lymfoom.
Inzicht in colorectaal lymfoom
Colorectaal lymfoom is verantwoordelijk voor 15 tot 20 procent van de gastro-intestinale lymfomen (vergeleken met 50 tot 60 procent in de maag en 20 tot 30 procent in de dunne darm). Wat gastro-intestinale lymfomen van alle andere soorten onderscheidt, is het vaak complete ontbreken van kenmerkende symptomen.
Voorbeelden hiervan zijn:
- Het ontbreken van vergrote lymfeklieren bij lichamelijk onderzoek.
- Het ontbreken van vergrote lymfeklieren op röntgenfoto’s.
- Het ontbreken van abnormale bloedcelwaarden of beenmergafwijkingen.
- Het ontbreken van een abnormale milt of lever.
Sommige of al deze dingen worden verwacht in een "klassiek" geval van lymfoom.
Niet zo bij gastro-intestinale lymfomen.
Symptomen en diagnose
Colorectaal lymfoom wordt meestal meer gezien bij 50-plussers, evenals bij mensen met inflammatoire darmaandoeningen (IBD) en personen met een ernstig gecompromitteerd immuunsysteem. De meeste hebben betrekking op een type lymfoom dat non-Hodgkin-lymfoom (NHL) wordt genoemd.
Symptomen ontstaan meestal pas na de vorming van een tumor, op het moment dat een persoon symptomen ervaart zoals:
- Buikpijn.
- Onverklaarbaar gewichtsverlies van meer dan 5 procent.
- Verlaagde gastro-intestinale bloedingen en / of bloederige ontlasting.
In tegenstelling tot andere kankers die de dikke darm of het rectum beïnvloeden, is er zelden sprake van darmobstructie of perforatie van de darm omdat de tumor zelf buigzaam en zacht is. De meeste colorectale lymfomen worden geïdentificeerd met behulp van een computertomografie (CT) -scan of een bariumklysma met dubbel contrast en röntgenfoto’s.
Vanwege de late presentatie van symptomen, wordt de helft van alle colorectale lymfomen ontdekt bij stadium 4 ziekte, wanneer kanker zich waarschijnlijk naar andere organen heeft verspreid. Tumoren die zijn gemetastaseerd, zijn inherent moeilijker te behandelen.
Behandeling
Behandeling van colorectaal lymfoom is meestal hetzelfde als alle andere manifestaties van NHL. Afhankelijk van het stadium van kanker kan dit het volgende inhouden:
- Chemotherapie toegediend als infusies in de aderen.
- Radiotherapie gebruikt om de vorming van nieuwe tumoren te onderdrukken (hoewel de behandeling gepaard gaat met hoge percentages complicaties).
- Operatie om de primaire tumor te verwijderen (als de kanker nog niet is uitgezaaid).
In de meeste gevallen wordt een combinatie van chirurgische resectie en chemotherapie gebruikt. Chirurgische resectie omvat de verwijdering van het deel van de dikke darm met kanker, waarvan de uiteinden vervolgens opnieuw gehecht worden met hechtingen.
Wanneer ze samen worden gebruikt, is aangetoond dat chirurgie en chemotherapie de overlevingstijden met 36 tot 53 maanden verlengen. In gevallen waarbij metastase slechts één orgaan heeft aangetast (in tegenstelling tot meerdere organen), heeft de praktijk ertoe geleid dat 83 procent van de patiënten 10 jaar of langer leeft.
Met een operatie alleen zijn de recidiefratio’s hoog (74 procent), met een grotere kans op overlijden door wijdverspreide (uitgezaaide) ziekte. Als zodanig is chemotherapie een must om beter te kunnen zorgen voor langere overlevingstijden. Zonder dit gebeurt recidief meestal binnen vijf jaar.
