AIDS-dementiecomplex (ADC), ook bekend als HIV-encefalopathie, is een neurologische aandoening die direct door HIV wordt veroorzaakt. Het is een aandoening die door de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) wordt geclassificeerd als een AIDS-definiërende aandoening en die wordt gekenmerkt door de achteruitgang van de cognitieve, motorische en gedragsfunctie, waarvan de symptomen kunnen zijn:
- geheugen- en concentratieproblemen
- verminderd emotionele en / of intellectuele reactie
- duidelijke gedragsveranderingen
- verminderde kracht / kwetsbaarheid
- verlies van fijne motorische vaardigheden (bijv. tremoren, onhandigheid)
- progressief verlies van mobiliteit
- dementie
Dementie wordt gedefinieerd als een aanhoudende verstoring van mentale processen gekenmerkt door persoonlijkheidsveranderingen , geheugenstoornissen en verminderd redeneren.
Oorzaken van AIDS-dementie
ADC treedt meestal op bij gevorderde ziekte wanneer het CD4-aantal van de patiënt lager is dan 200 cellen / μl en gaat meestal gepaard met een hoge virale last.
In tegenstelling tot de meeste AIDS-bepalende aandoeningen, is ADC geen opportunistische infectie omdat de aandoening wordt veroorzaakt door HIV zelf. Onderzoek wijst uit dat met HIV geïnfecteerde witte bloedcellen macrofagen en zenuwcellen genaamd microglia neurotoxines afscheiden die een nadelig effect hebben op het ontwikkelen en volwassen zenuwweefsel. In de loop van de tijd kan dit resulteren in de degeneratie van de synaptische functie (d.w.z. de transmissie van informatie tussen neuronen), evenals het indirect induceren van celdood in neuronen.
Diagnose en behandeling van aids-dementie
Er is geen enkele test die de diagnose van hiv-encefalopathie kan bevestigen. De diagnose wordt grotendeels gesteld door uitsluiting, waardoor andere mogelijke oorzaken van de beperking worden uitgesloten. Een volledige beoordeling moet worden gemaakt door een ervaren clinicus, waarbij de geschiedenis van de patiënt, laboratoriumtests (bijvoorbeeld lumbale punctie), hersenscans (MRI, CT-scan) en een beoordeling van de zogenaamde "stage-kenmerken" worden onderzocht.
Fase-eigenschappen bepalen de ernst van een beperking op een schaal van 0 tot 4, als volgt:
- Stadium 0: normale motorische en mentale functie.
- Fase 0.5: minimale disfunctie met normale gang en kracht. Persoon is in staat om te werken en dagelijkse routines uit te voeren.
- Fase 1: Functionele beperking van motorische en / of mentale vaardigheden. De persoon kan nog steeds zonder hulp lopen en alle bijna dagelijkse taken volbrengen.
- Fase 2: Kan niet werken en heeft problemen om met moeilijkere aspecten van het dagelijks leven om te gaan. De persoon kan echter nog steeds voor zichzelf zorgen en kan lopen (zij het af en toe met de hulp van een enkele prop).
- Fase 3: groot geestelijk en / of motorisch onvermogen. Persoon kan niet voor zichzelf zorgen.
- Stap 4: in de buurt van vegetatieve toestand.
Hoewel de ernstigere verschijnselen van ADC sterk zijn gedaald sinds de komst van antiretrovirale combinatietherapie (ART), wordt milde neurocognitieve stoornis nog altijd waargenomen bij ongeveer 30 procent van degenen met asymptomatische HIV en 50 procent van degenen met AIDS.
Over het algemeen wordt het risico voor ADC hoger geacht bij personen die geen virussuppressie hebben bereikt, hoewel het kan aanhouden bij drie tot tien procent van degenen met een volledig gecontroleerd virus.
Er wordt gesuggereerd dat vroege ART-interventie het risico op ADC kan vertragen of verminderen.
Voor mensen met een aantoonbaar neurocognitief stoornissen, zou ART idealiter twee geneesmiddelen bevatten met aanzienlijke penetratie van de hersenbloedbarrière. Opties omvatten de nucleoside reverse transcriptase-remmer-klasse geneesmiddelen Retrovir (AZT) en Ziagen (abacavir), evenals het proteaseremmer-klasse geneesmiddel Crixivan (indinavir).
Ook bekend als:
- HIV-encefalopathie
- HIV-geassocieerde neurocognitieve aandoening (HAND)
- HIV-geassocieerde dementie (HAD)
