Een deel van het zijn van een topsporter is het omgaan met letsel. Wanneer ik jonge atleten voor het eerst tegenkom, praat ik vaak met hen over het leren omgaan met blessures en laat ik ze niet het beste van u krijgen. Elke atleet die succes heeft behaald, heeft dit gedaan door te leren blessures te voorkomen, te herstellen van verwondingen en letsels te beheersen. Of je nu een cross-country renner op een middelbare school bent of een professionele honkbalspeler, ik twijfel er niet aan dat je een verhaal (of twee of drie …) hebt om te vertellen over de verwondingen die je hebt opgelopen in je atletische carrière.
Als er één blessure is die meer bezorgdheid lijkt te veroorzaken voor de toekomst van een sporter, lijkt het dat het om rugklachten gaat. Rugpijn, spinale aandoeningen en lumbale problemen veroorzaken angst bij sporters vanwege een aantal factoren, waaronder de volgende:
- Ten eerste is er veel mysterie. De mechanica van de wervelkolom, de spieren en gewrichtsbanden rondom de wervelkolom en de complexe aard van dit deel van ons lichaam maken het begrijpen van de wervelkolom moeilijk voor zowel artsen als patiënten.
- Ten tweede hebben veel rugklachten geen eenvoudige behandeling. Vaak is er geen pil of een procedure die de pijn gewoon zal herstellen.
- Ten derde kan herstel lang duren. Voor sporters is geduld zelden een troef, en het missen van games, trainingen of trainingen lijkt onaanvaardbaar.
Om al deze redenen, en waarschijnlijk ook anderen, zijn atleten van alle niveaus betrokken bij de diagnose van een lumbale wervelkolomaandoening.
Maar wat betekent het om gediagnosticeerd te worden met een lumbaal wervelkolomprobleem? Zijn je atletische dagen voorbij? Kunnen professionele atleten terugkeren naar sport? Moeten universiteitsatleten het ophangen? Volgens het onderzoek is het antwoord heel duidelijk: de overgrote meerderheid van sporters kan terugkeren naar sport op hetzelfde niveau als voor hun blessure. Zelfs professionele atleten maken een overgrote meerderheid van de tijd een volledige comeback van de meest voorkomende lumbale wervelkolomaandoeningen.
Dus niet wanhopen, misschien moet je leren om je conditie te beheersen, misschien heb je een intense revalidatie voor je, maar het is goed: je bent een atleet. Hier kunt u meer te weten komen over enkele van deze veel voorkomende wervelkolomaandoeningen die van invloed kunnen zijn op de sportdeelname van een atleet en wat u kunt doen om van deze blessures te herstellen.
Lumbale hernia
De wervelkolom bestaat uit rechthoekige botten, ruggenwervels genoemd, op elkaar gestapeld. Het lagere segment van de wervelkolom wordt de lumbale wervelkolom genoemd. Elk van de wervelkolomwervels wordt gescheiden door een kussen van weefsel dat de tussenwervelschijf wordt genoemd. Deze schijf helpt om energie te absorberen en zorgt tegelijkertijd voor beweging tussen aangrenzende wervels.
De tussenwervelschijven zijn vatbaar voor letsel en zijn niet goed uitgerust voor zelfreparatie. De schijf heeft een zeer beperkte bloedtoevoer waardoor beschadiging van het schijfmateriaal vaak iets is dat het lichaam moeilijk zelf kan helen.
Het meest voorkomende type schijfschade is een hernia. Wanneer een hernia optreedt, wordt een deel van het tussenwervelschijfmateriaal weggeduwd van zijn normale grens en kan het tegen de zenuwwortels en het ruggenmerg drukken. De meest voorkomende symptomen van tussenwervelschijfhernia zijn tekenen van zenuwirritatie, zoals pijn, gevoelloosheid en zwakte die zich uitstrekt langs de onderste extremiteit. Rugpijn is niet het meest voorkomende symptoom van een hernia.
Hernia van een lumbale tussenwervelschijf kan een zeer ernstig probleem zijn. Als de schijf op het centrale gedeelte van de lumbale spinale zenuwen drukt, zijn er twee aandoeningen die cauda equina syndroom en conus medullaris syndroom kunnen worden genoemd. Dit zijn belangrijke problemen om te diagnosticeren, omdat de resultaten van de behandeling veel slechter worden als er vertragingen zijn in de chirurgische behandeling. Symptomen van deze aandoeningen kunnen zijn het onvermogen om de stoelgang of blaasfunctie onder controle te houden, en gevoelloosheid rondom de geslachtsorganen. Hoewel deze aandoeningen zeer zeldzame complicaties zijn van een hernia, moeten deze snel worden gediagnosticeerd en efficiënt worden behandeld.
Een niet-chirurgische behandeling is effectief voor meer dan 90 procent van de atleten die een lumbale hernia ondersteunen. Vaak kunnen orale ontstekingsremmende medicijnen de symptomen van acute ontsteking helpen verlichten. Het is niet aangetoond dat orale steroïde medicijnen een betere behandeling bieden dan placebo. Fysiotherapie is een typische behandeling die belangrijk is om de kern- en rugspierkracht te herstellen en hopelijk verdere problemen op de weg te voorkomen. Als de symptomen moeilijk te controleren zijn, kan een epidurale steroïde-injectie ook worden gebruikt en heeft vaak effectieve resultaten.
Chirurgische behandeling is meestal voorbehouden aan atleten die niet verbeteren na minimaal 6 weken niet-chirurgische behandeling. Interessant is dat studies geen significant verschil laten zien in de tijdsduur om terug te keren naar atletiek, de lengte van de atletische loopbaan of de algehele resultaten van de behandeling van een lumbale hernia bij het vergelijken van chirurgische en niet-chirurgische behandelingen. Het is duidelijk dat de meeste patiënten, zelfs topsporters, moeten beginnen met een niet-chirurgische behandeling. Ongeacht het type behandeling, keerde ongeveer 90 procent van de atleten terug naar hun niveau van activiteit vóór de verwonding.
Degeneratieve schijfziekte
Degeneratieve schijfaandoeningen zijn een veel voorkomend probleem, zowel in de atletische als in de niet-atletenpopulatie. Een normale tussenwervelschijf bestaat grotendeels uit water en is zoiets als een sponsachtig kussen. Een degeneratieve schijf verliest veel van zijn watervolume en wordt stijver en absorbeert minder energie bij normale bewegingen.
De belangrijkste factoren bij de ontwikkeling van degeneratieve schijfaandoeningen lijken ouder te worden en genetische aanleg te hebben. Oudere atleten zijn veel vatbaarder voor het ontwikkelen van degeneratieve schijfaandoeningen, en degenen met een familiegeschiedenis van degeneratieve schijven van de wervelkolom hebben veel meer kans op deze aandoening. Er zijn echter aanwijzingen voor het idee dat agressieve sportactiviteiten ook kunnen bijdragen aan de ontwikkeling van vroege tekenen van degeneratieve discopathie.
Degeneratieve schijfaandoeningen worden meestal gediagnosticeerd bij atleten die klagen over rugpijn en uiteindelijk beeldvormende onderzoeken hebben, mogelijk met inbegrip van röntgenfoto’s en MRI’s. De meeste alle atleten die gediagnosticeerd zijn met degeneratieve discopathie kunnen worden behandeld met niet-chirurgische behandeling. De typische behandeling bestaat uit fysiotherapie gericht op het versterken van de kern en lumbale wervelkolom. Het doel is om de kracht van de spieren rondom de wervelkolom te verbeteren om de beschadigde lumbale schijven beter te kunnen ontladen.
Er zijn weinig aanwijzingen om het gebruik van andere behandelingen te ondersteunen. Orale medicatie en epidurale injecties zijn niet nuttig gebleken. Alternatieve behandelingen zoals acupunctuur, chiropractische behandeling, massage en andere zijn in het verleden gebruikt, maar er zijn weinig aanwijzingen dat deze de langetermijnprognose veranderen. Veel atleten zweren bij deze behandelingen, en de meeste zijn erg veilig om uit te voeren. Elke atleet kan enigszins verschillen, en het is redelijk om deze verschillende behandelingsopties te proberen om de juiste voor u te vinden.
Chirurgische behandeling is over het algemeen niet zinvol voor mensen met een degeneratieve discopathie, en is meestal voorbehouden aan sporters die niet in staat zijn om na minimaal 6 maanden (of niet veel langer) van niet-chirurgische behandelingen weer sporten. Zelfs bij deze atleten heeft de chirurgische behandeling zeer bewaakte resultaten als het gaat om het terugleiden van topsporters naar sportactiviteiten. De gebruikelijke chirurgische behandeling van degeneratieve schijfaandoeningen omvat een lumbale fusieprocedure. Er zijn chirurgen die de schijf vervangen, hoewel het gebruik van schijfvervanging bij een topsporter niet specifiek is onderzocht.
Spondylolyse
Spondylolyse is een herhaald gebruik van het bot van de wervels van de lumbale wervelkolom. Deze aandoening treedt op als gevolg van repetitief microtrauma en veroorzaakt een stressfractuur van een deel van de wervels, de pars interarticularis. Als de spondylolyse optreedt aan zowel de rechter- als de linkerzijde van de wervelkolom, kan een aandoening die leidt tot instabiliteit van de wervels, spondylolisthesis genoemd, optreden.
Spondylolyse komt het meest voor in specifieke sporten zoals gymnastiek, duiken, worstelen en gewichtheffen. Hoewel het bij jonge atleten in andere sporten kan voorkomen, komt het veel vaker voor bij de bovengenoemde activiteiten. Meestal komt deze stressfractuur van de pars interarticularis voor in de adolescentie en wordt later symptomatisch. Wanneer de activiteitsniveaus op de middelbare school of collegiale atletiek toenemen, of zelfs daarna, wordt de spondylolyse vaak symptomatisch. Het is mogelijk al een decennium of langer aanwezig, maar wordt alleen problematisch als de activiteit in de late tienerjaren of -tallen van een sporter toeneemt.
Het meest voorkomende symptoom van spondylolyse is activiteitgerelateerde pijn. Wanneer de aandoening spondylolisthesis optreedt, komt het vaker voor dat zenuwklachten pijn, gevoelloosheid en zwakte langs het been veroorzaken. Soms kan een diagnose worden gesteld met een röntgentest, maar soms is een stressfractuur alleen te zien op een CT-scan of MRI. CT-scans zijn ook nuttig bij het beoordelen van genezing van een stressfractuur in de wervelkolom.
De behandeling begint meestal met wijzigingen van de activiteit en fysiotherapie. Als wordt vastgesteld dat de blessure onlangs is opgetreden, en niet een flareup van een oude blessure, zullen sommige artsen ervoor kiezen om een atleet te ondersteunen om te proberen het bot te laten genezen. In deze situaties waarin de verwonding in deze acute fase wordt opgevangen, kan de genezingssnelheid van een spondylolyse 90% benaderen. Als de blessure chronisch is, is de kans op spontane genezing laag, zelfs wanneer een brace wordt gedragen.
Zoals gezegd, kan de overgrote meerderheid van atleten verbeteren met niet-chirurgische ingrepen. Pas na een langdurig, minimaal 6 maanden durend onderzoek van een niet-chirurgische behandeling, dient elke vorm van chirurgische ingreep te worden overwogen. Chirurgische behandelingsopties varieerden afhankelijk van het uiterlijk van het botletsel. Als het bot goed is uitgelijnd, kan een reparatie van de stressfractuur worden overwogen. Als de stressfractuur heeft geleid tot verschuiving van de spinale uitlijning (spondylolisthesis), dan zou een lumbale fusie-operatie de gebruikelijke behandeling zijn.
Spierrugpijn
Spierspanningen en ligamentstammen zijn veruit de meest voorkomende bron van rugpijn, ook bij atletische personen. Hoewel deze letsels geen structurele problemen met de lumbale wervelkolom veroorzaken, kunnen ze aanzienlijke beperkingen en problemen met atletische inspanningen veroorzaken.
Het stellen van de diagnose van rugklachten wordt meestal bereikt door de patiënt te onderzoeken. Typische spierarme lage rugpijn gaat niet gepaard met dezelfde symptomen als sommige van de bovengenoemde problemen. Sporters klagen vaak over symptomen zoals spierspasmen, pijnlijke gevoelens, zwakte en ongemak die moeilijk te verlichten zijn.
Zelden zijn beeldvormende onderzoeken zoals röntgenfoto’s of MRI’s nuttig, en in veel gevallen kan het verkrijgen van deze onderzoeken alleen maar dienen om de situatie te compliceren. "Abnormale" bevindingen zijn typisch voor MRI’s, maar ze kunnen niets te maken hebben met de bron van ongemak, en het verkrijgen van studies verwart soms de situatie en leidt tot een vertraging in de meest geschikte behandelingen terwijl een diagnostische opwerking plaatsvindt.
De behandeling van spierpijn in de lage rug wordt het beste bereikt met vroege mobilisatie, zachte bewegingen van de lumbale wervelkolom en inspanningen om de kernsterkte en de lumbale biomechanica te vergroten. Fysiotherapeuten kunnen nuttig zijn, evenals sporttrainers, krachttrainers en sportcoaches. Veel atleten, met name jongere atleten, weten niet om deze voorwaarden te bespreken met hun coaches en trainers, wanneer goede communicatie ervoor kan zorgen dat sporters met een rugklachten kunnen worden beheerd met een paar eenvoudige aanpassingen.
Een heel woord
Er zijn een aantal mogelijke oorzaken van lage rugpijn die kunnen worden veroorzaakt door problemen met de lumbale wervelkolom. Hoewel lumbale wervelkolomaandoeningen zeer frustrerend kunnen zijn voor een atleet en angst kunnen veroorzaken over het vermogen om terug te keren naar sport, is de waarheid dat de meeste atleten zullen herstellen en terugkeren naar hun volledige activiteitenniveau.
Bovendien is chirurgische behandeling de uitzondering, en niet de regel, voor de behandeling van de meeste lumbale wervelkolomaandoeningen bij atleten. Het is uitzonderlijk zeldzaam dat een topsporter chirurgie nodig heeft voor een wervelkolomaandoening, en als ze dat doen, is er nog steeds een grote kans dat ze zullen terugkeren naar sport. Door samen te werken met therapeuten, trainers en coaches en door ervoor te zorgen dat iedereen samenwerkt met de behandelende arts en de atleet, kan de sporter zo snel mogelijk terugkeren naar zijn sport.
