We horen veel over kanker, maar wat zijn kankercellen en hoe verschillen ze van normale cellen in ons lichaam?
Een kankercel is een cel die een soort onsterfelijkheid heeft bereikt. Anders dan normale cellen die op een bepaald moment stoppen met groeien, blijven kankercellen zich onbeheerst splitsen. En in tegenstelling tot normale cellen die in het gebied blijven waar ze zijn begonnen, hebben kankercellen het vermogen om zowel nabijgelegen weefsels binnen te vallen als zich naar verre gebieden van het lichaam te verspreiden.
Hieronder worden enkele verschillen tussen kankercellen en normale cellen besproken.
Typen
Er zijn zoveel soorten kankercellen als er soorten kanker zijn. Van de honderd plus soorten kanker wordt elk genoemd naar het type kankercellen waarin het is begonnen. En net zoals kankers zich misschien verschillend van elkaar gedragen, gedragen niet alle kankercellen zich hetzelfde.
Hoe beginnen ze?
Kankercellen worden meestal gevormd nadat een -reeks van mutaties ervoor zorgt dat ze in toenemende mate abnormaal worden. Deze mutaties worden ofwel overgeërfd of vaker, veroorzaakt door carcinogenen (kankerverwekkende stoffen) in onze omgeving. Dat kanker wordt veroorzaakt door niet één, maar verschillende mutaties verklaren waarom kanker vaker voorkomt bij ouderen en waarom het vaak multifactorieel is (wat betekent dat er verschillende factoren zijn die samenwerken om kanker te veroorzaken.) Het helpt ook om een genetische aanleg voor kanker te verklaren. Een genetische aanleg betekent niet dat je kanker krijgt, maar als een paar mutaties al aanwezig zijn, zal het waarschijnlijk minder verworven mutaties kosten om een cel kankerachtig te maken.
Het proces waarbij normale cellen kanker worden, gaat vaak door stadia waarin de cel steeds abnormaler wordt. Deze stadia kunnen hyperplasie, dysplasie en uiteindelijk kanker omvatten. Je kunt dit ook horen als differentiatie. Vroeg in de cel kan het lijken op normale cellen van dat orgaan of weefsel, maar naarmate er progressie optreedt, wordt de cel in toenemende mate ongedifferentieerd.
Dit is in feite de reden waarom soms de oorspronkelijke bron van kanker niet kan worden bepaald.
Wat zorgt ervoor dat ze zich delen en groeien
Een kankercel kan duizenden mutaties hebben, maar slechts een bepaald aantal van deze genetische veranderingen in kankercellen zorgen ervoor dat kanker zich deelt en groeit. Mutaties die resulteren in de groei van de kankercellen worden "driver-mutaties" genoemd, terwijl andere mutaties worden beschouwd als "mutaties van passagiers". De term "oncogenen" verwijst naar genen die de groei van kanker stimuleren en kanker zijn onsterfelijkheid geven. Tumor suppressor-genen daarentegen zijn genen in de cel die cellen vertellen te vertragen en te stoppen met groeien, beschadigd DNA repareren of cellen vertellen wanneer ze moeten sterven. De meeste kankercellen hebben mutaties in zowel oncogenen als tumorsuppressorgenen die tot hun gedrag leiden.
Kankercellen versus normale cellen
Er zijn veel belangrijke verschillen tussen kankercellen en normale cellen. Sommige hiervan zijn:
- Groei: normale cellen groeien als onderdeel van groei en ontwikkeling zoals tijdens de kindertijd, of om beschadigd weefsel te herstellen. Kankercellen blijven groeien (reproduceren), zelfs als er geen verdere cellen nodig zijn. Kankercellen luisteren ook niet naar signalen die hen vertellen te stoppen met groeien of zelfmoord (apoptose) te plegen wanneer de cellen oud of beschadigd raken.
- Mogelijkheid om nabijgelegen weefsels binnen te vallen: Normale cellen reageren op signalen van andere cellen die aangeven dat ze een grens hebben bereikt. Kankercellen reageren niet op deze signalen en strekken zich vaak uit naar nabijgelegen weefsels met vingerachtige uitsteeksels. Dit is een reden waarom het soms moeilijk is om een kankergezwel operatief te verwijderen. Het woord kanker is in feite afgeleid van het Griekse woord carcinos voor krab, verwijzend naar deze klauwachtige verlengstukken in naburige weefsels.
- De mogelijkheid om zich te verspreiden (metastaseren) naar andere delen van het lichaam: normale cellen maken stoffen die adhesiemoleculen worden genoemd en die ervoor zorgen dat ze zich aan nabijgelegen cellen hechten. Kankercellen, zonder de kleverigheid veroorzaakt door deze adhesiemoleculen, kunnen loskomen en naar andere delen van het lichaam drijven. Ze kunnen naar nabijgelegen weefsel gaan of via de bloedbaan en het lymfestelsel naar lichaamsdelen ver van de oorspronkelijke kankercel – een longkankercel kan bijvoorbeeld reizen (metastaseren) naar de lymfeklieren, hersenen, lever of de botten. .
- Onsterfelijkheid: Normale cellen, zoals mensen, hebben een levensduur. Wanneer ze een bepaalde leeftijd bereiken, gaan ze dood. Kankercellen daarentegen hebben een manier ontwikkeld om de dood te ’trotseren’. Aan het einde van onze chromosomen bevindt zich een structuur die bekend staat als een telomeer. Telkens als een cel zich deelt, worden de telomeren korter. Wanneer de telomeren kort genoeg worden, sterven de cellen. Kankercellen hebben een manier gevonden om hun telomeren te herstellen, zodat ze niet blijven verkorten wanneer de cel zich deelt, waardoor ze op een bepaalde manier onsterfelijk worden.
Het vermogen om binnen te vallen en metastaseren is erg belangrijk bij het onderscheiden van een kankercel van een normale gezonde cel, maar er zijn ook veel andere belangrijke verschillen.
Waarom herkent het lichaam kankercellen niet als abnormaal en vernietigt het ze?
Een goede vraag is: "Waarom herkennen en verwijdert ons lichaam geen kankercellen zoals ze zouden zeggen, een bacterie of een virus?" Het antwoord is dat de meeste kankercellen inderdaad door ons immuunsysteem worden gedetecteerd en verwijderd. Cellen in onze immuuncellen genaamd natuurlijke killercellen hebben het werk cellen te vinden die abnormaal zijn geworden, zodat ze kunnen worden verwijderd door andere cellen in ons immuunsysteem. Kankercellen blijven leven door detectie te ontwijken of door de immuuncellen die op het toneel verschijnen te inactiveren.
Het vermogen van het immuunsysteem om kankercellen te herkennen en te elimineren wordt verondersteld verantwoordelijk te zijn voor de ongewone maar goed gedocumenteerde verschijnselen van sommige kankers die verdwijnen zonder behandeling van (de spontane remissie van kanker.) Dit proces ligt ook aan de kern van het nieuwe gebied van kankerbehandeling dat bekend staat als immunotherapie.
Hoe verschillen kankercellen van precancereuze cellen?
Precancereuze cellen kunnen er abnormaal en vergelijkbaar met kankercellen uitzien, maar worden door hun gedrag onderscheiden van kankercellen. In tegenstelling tot kankercellen, hebben precancereuze cellen niet het vermogen om zich te verspreiden (metastaseren) naar andere delen van het lichaam.
Een vaak verwarrende aandoening is die van carcinoma-in-situ (CIS.) Carcinoma in situ bestaat uit cellen met de abnormale veranderingen in kankercellen, maar omdat ze zich niet hebben verspreid over hun oorspronkelijke locatie (of technisch gezien niet verder zijn gegaan dan iets dat de basaalmembraan wordt genoemd,) ze zijn technisch gezien geen kanker. Omdat CIS kanker kan worden, wordt het meestal als vroege kanker behandeld.
Laatste gedachten
Een analogie om kankercellen te beschrijven is die van een auto. De groei van de cellen kan worden voorgesteld als een auto waarbij het gaspedaal is neergestoken. Tegelijkertijd werken de remmen niet (de cellen reageren niet op tumoronderdrukkende eiwitten.)
We kunnen deze analogie een stap verder nemen. De invasie van kankercellen kan worden gezien als een auto die door een poort in een gated community breekt. Normale cellen reageren op signalen van naburige cellen die zeggen "dit is mijn grens, blijf buiten." Kankercellen zijn ook op andere manieren antisociaal. Terwijl ze "bendelen" met andere kankercellen, die allemaal in de loop van de tijd steeds onvolwassener worden in hun acties (vanwege een snelle verdeling), verspreiden ze zich en vallen ze ook andere gemeenschappen binnen.
Maar net zoals misdaad de Verenigde Staten niet heeft onderdrukt, zijn er veel politieagenten (controleposten) die de meerderheid van cellen in het lichaam op één lijn houden.
Het is eigenlijk heel moeilijk voor een normale cel om een kankercel te worden. Het moet abnormaal zijn op manieren die groei bevorderen, reparatie en dood remmen, signalen van buren negeren en een vorm van onsterfelijkheid bereiken. Dit is de reden waarom kanker niet wordt veroorzaakt door een enkele mutatie, maar eerder door een reeks mutaties. Maar gezien het feit dat een miljard cellen in ons lichaam elke dag delen, zal er altijd iets misgaan en zullen er af en toe mutaties optreden. En dat doen ze, voor naar schatting 1,6 miljoen mensen in de Verenigde Staten elk jaar.
