Mensen met autismespectrumstoornissen kunnen volledig non-verbaal zijn, ze kunnen beperkte bruikbare spraak hebben, of ze kunnen inderdaad erg spraakzaam zijn. Ongeacht hun verbale mogelijkheden, echter, bijna iedereen in het autismespectrum heeft moeite met het gebruiken van spraak in sociale interacties. Dat komt omdat ze omgaan met een dubbele uitdaging: hun eigen problemen bij het op de juiste manier uiten van ideeën, en de moeilijkheden van anderen om ze te begrijpen en te accepteren.
Speech versus communicatie in autisme
Waarom zou iemand die gesproken taal kan gebruiken problemen krijgen met sociale communicatie? Er zijn twee redenen. Ten eerste gebruiken mensen met autisme vaak spraak op eigenzinnige manieren. Ze kunnen regels uit een film voordragen, eindeloos praten over een favoriet onderwerp of vragen stellen waarvan ze het antwoord al weten. Ten tweede is spraak slechts één onderdeel van sociale communicatie en in veel gevallen is gesproken taal niet genoeg.
Om effectief te communiceren, gebruiken de meeste mensen veel meer dan alleen spraak. Ze gebruiken lichaamstaal (gebruik van oogcontact, handgebaren, lichaamshouding, enz.), Pragmatische taal (sociaal betekenisvol taalgebruik), idioom, slang, en een vermogen om toon, volume en prosodie te moduleren (ups en downs van de stem). Deze relatief subtiele hulpmiddelen vertellen anderen of we een grapje maken of serieus, platonisch of amoureus, en nog veel meer.
Communiceren vereist ook inzicht in welk type spraak geschikt is in een bepaalde situatie (beleefd op school, luid met vrienden, enz.).
Als u een fout maakt, kan dit tot ernstige misverstanden leiden. Een luide stem bij een begrafenis kan bijvoorbeeld worden geïnterpreteerd als gebrek aan respect, terwijl zeer formele spraak op school kan worden gelezen als "nerdy".
Waarom mensen met autisme problemen hebben met communiceren
Alle vaardigheden die te maken hebben met sociale communicatie veronderstellen een goed begrip van complexe sociale verwachtingen, gekoppeld aan een vermogen tot zelfmoduleren op basis van dat inzicht.
Mensen met autisme hebben deze vaardigheden over het algemeen niet.
Vaak zijn mensen met een hoogfunctionerend autisme (Asperger-syndroom) gefrustreerd wanneer hun pogingen om te communiceren worden opgevat met blanco blikken of zelfs gelach. Dit gebeurt maar al te vaak, want mensen met autisme hebben mogelijk:
- Vertraagde of ongebruikelijke spraakpatronen (veel autistische kinderen, bijvoorbeeld, onthouden videoscripts en herhalen ze woord voor woord met de precieze intonatie van de tv-personages)
- Hoog of plat intonatie
- Gebrek aan straattaal of "kidspeak"
- Moeilijkheid om tone of voice en lichaamstaal te begrijpen als een manier om sarcasme, humor, ironie, etc. uit te drukken.
- Gebrek aan oogcontact
- Onvermogen om het perspectief van een ander te nemen (zich in andermans schoenen te verbeelden ). Deze handicap wordt vaak aangeduid als een gebrek aan ’theory of mind’.
Veel mensen met autisme kunnen sociale communicatietekorten compenseren door regels en technieken te leren voor betere sociale interactie. Vaak worden deze vaardigheden onderwezen door een combinatie van logopedie en sociale vaardigheidstraining. De realiteit is echter dat veel mensen met autisme altijd zullen klinken en er iets anders uitzien dan hun leeftijdsgenoten.
Hulpbronnen voor het ontwikkelen van sociale communicatievaardigheden
De meeste kinderen met autisme (en sommige volwassenen) nemen deel aan therapieën gericht op het verbeteren van sociale communicatievaardigheden.
- Spraak-taaltherapie kan zich niet alleen concentreren op de juiste uitspraak, maar ook op intonatie, heen en weer praten en andere aspecten van pragmatische spraak
- Sociale vaardigheden Therapie kan autistische personen bij groepsactiviteiten betrekken die oefening vereisen in delen, samenwerken, en gerelateerde vaardigheden
