Gefaciliteerde communicatie is een bijna ontkrachte benadering van communicatie met non-verbale mensen over het autismespectrum. Het gaat om het gebruik van een toetsenbord en een "facilitator" wiens taak het is de autistische persoon te ondersteunen bij het typen van hun antwoorden op vragen, gedachten en zorgen. In sommige gevallen bestaat de ondersteuning uit het fysiek aanraken van de armen van de autistische persoon.
Hoe supporters van FC het proces beschrijven
Het instituut voor communicatie en inclusie van het University of Education Institute van het University of Syracuse blijft FC als een legitieme vorm van communicatie onderwijzen. Hieronder beschrijven ze wat ze nu ‘ondersteund typen’ noemen:
Gefaciliteerde communicatie (FC) of ondersteund typen is een vorm van alternatieve en ondersteunende communicatie (AAC) waarin mensen met een handicap en communicatieve beperkingen zichzelf uitdrukken door te wijzen (bijv. Op foto’s) , letters of objecten) en, meestal, door te typen (bijvoorbeeld op een toetsenbord). De methode omvat een communicatiepartner die emotionele aanmoediging kan bieden, communicatie ondersteunt (bijv. Monitoring om te zorgen dat de persoon naar het toetsenbord kijkt en typografische fouten controleert) en een verscheidenheid aan fysieke ondersteuning, bijvoorbeeld om de beweging van de persoon te vertragen en te stabiliseren, om het impulsief richten te belemmeren, of om de persoon ertoe aan te zetten om te wijzen; de facilitator mag de persoon nooit bewegen of leiden.
Er wordt vaak naar verwezen als Gefaciliteerde Communicatie Training omdat het doel is onafhankelijk typen, bijna onafhankelijk typen (bijv. Een hand op de schouder of intermitterende aanraking) of een combinatie van spreken met typen – sommige personen hebben het vermogen ontwikkeld om tekst te lezen hardop en / of om eerder te praten en tijdens het typen. Typen om te communiceren bevordert de toegang tot sociale interactie, academici, en deelname aan inclusieve scholen en gemeenschappen.
Geschiedenis van gefaciliteerde communicatie
Gefaciliteerde communicatie werd voor het eerst bedacht door de Australische Rosemary Crossley, een medewerker van het St. Nicholas Hospital in Melbourne, Australië. Tegen de jaren tachtig groeide de belangstelling voor deze aanpak. Als het legitiem is, kan FC de geest van non-verbale mensen potentieel "ontgrendelen", waardoor ze hun gedachten, ideeën en behoeften kunnen communiceren.
Tijdens de jaren 1990 leidde grote belangstelling voor FC tot buitengewone resultaten: mensen zonder duidelijke betrokkenheid in de wereld vertoonden plotseling complexe gedachten en ideeën. In sommige gevallen beschreven ze ook gevallen van seksueel misbruik. Na veel controverse ontdekten de onderzoekers dat de personen waarvan werd gedacht dat ze ‘communiceerden’ vrijwel zeker fysiek begeleid werden door hun facilitators.
In 1994 verklaarde de American Psychological Association officieel dat er geen wetenschappelijk bewijs was dat FC ondersteunde. De American Speech-Language-Hearing Association en American Academy of Pediatrics hebben soortgelijke verklaringen afgelegd. Hun zorgen – dat FC daadwerkelijk schade kon toebrengen – werden gesteund toen verschillende autistische personen, met behulp van FC, zogenaamd beweerden verkracht te zijn door hun verzorgers.
Na veel onderzoek en verdriet werden de zaken afgewezen.
Ondanks negatieve bevindingen en controverses ging de belangstelling voor FC verder. De Universiteit van Syracuse, die een Facilitated Communication Institute had opgericht, deed onderzoek. Documentaires, waaronder de 2005 Academy-genomineerde Autisme Is a World, hebben de publieke belangstelling sterk gehouden. Onderzoekers in Syracuse, maar ook de University of Kansas en de University of New Hampshire (onder andere) blijven FC onderzoeken met dien verstande dat het een legitiem studiegebied is.
De zaak tegen FC
Over het algemeen verwerpen reguliere beoefenaars FC, en organisaties zoals de American Speech-Hearing-Language Association, de American Psychological Association en anderen hebben specifiek beleid waarin wordt gesteld dat FC een onbewezen techniek is die het potentieel heeft om meer te veroorzaken kwaad dan goed.
Degenen die FC afwijzen, beweren dat de FC-facilitator – die fysiek de arm of hand van de typer ondersteunt – in feite zijn eigen bewuste of onbewuste gedachten aftapt. Af en toe bevatten die gedachten ongegronde claims van misbruik tegen ouders en zorgverleners.
Om het FC-fenomeen te verklaren, hebben sommige onderzoekers FC vergeleken met een Ouija-bord. Een ouijabord is een bord met letters erop. Twee mensen plaatsen hun vingers op een stift, en geesten van de doden zouden hun handen naar letters op het bord moeten leiden en een boodschap achter het graf moeten spellen. Heel vaak wordt een boodschap in feite beschreven – maar onderzoek heeft aangetoond dat de gebruikers zelf onbewust hun handen bewegen.
De zaak voor FC
De mensen die FC ondersteunen als een echt hulpmiddel voor communicatie met non-verbale personen in het autismespectrum hebben hun eigen onderzoek gedaan. Meestal hebben ondersteunende studies zich toegespitst op individuele casestudy’s. Om te bewijzen dat de typer inderdaad zijn eigen gedachten typt, stelden ze vragen die de supporter onmogelijk kon beantwoorden. In sommige gevallen typte de typer eigenlijk antwoorden uit die volkomen logisch waren.
Het Instituut voor Communicatie en Inclusie somt veel peer-reviewed casestudy’s op zoals die hierboven zijn beschreven, de meeste dateren uit de vroege en midden jaren negentig toen FC het populairst was. Bovendien heeft een nieuwe, maar vergelijkbare techniek genaamd "Rapid Pointing" bijgedragen aan het verhogen van de interesse in de aanpak. Rapid Pointing wordt in detail beschreven in Portia Iversen’s boek Strange Son, en FC kan worden gezien in actie in de video Autisme: The Musical.
Moeten we FC eens proberen?
Het is uiterst verleidelijk voor de ouder van een kind met non-verbaal autisme om FC (of Rapid Pointing) te proberen. Het idee dat er een geest in je kind zit, wachtend op de gereedschappen om tevoorschijn te komen, is buitengewoon boeiend.
Maar is het echt een goed idee om FC te proberen?
Hoewel er zeker organisaties en instellingen zijn die de FC-training aanbieden (inclusief de Syracuse University), is FC geen eerste keuze voor communicatie. Voordat je met FC gaat samenwerken, is het zinvol om een kind met autisme les te geven om beter bekende, beter begrepen technieken te gebruiken. Sommige opties omvatten afbeeldingskaarten, Amerikaanse gebarentaal, elektronische hulpmiddelen zoals augmentatieve spraakapparaten, digitale pads en natuurlijk gewoon (niet-ondersteund) typen. Niet alleen zijn deze technieken minder controversieel, maar ze zijn allemaal op meer brede schaal te gebruiken en te begrijpen.
Als echter meer typische gereedschappen zijn mislukt, kan FC een mogelijke richting zijn om te proberen. Als je FC wel eens probeert, moet je de hulpverlener en de therapeut grondig onderzoeken om er zeker van te zijn dat je niet het slachtoffer bent van oplichterij.
Probleem 3,2015
