Inflammatoire darmaandoening (IBD) is een multifactoriële ziekte die wordt gekenmerkt door ontsteking in de darmwand (colitis ulcerosa). Het ontstekingsproces, dat in ernst van persoon tot persoon varieert, kan een verscheidenheid aan symptomen in de darmen en in het hele lichaam veroorzaken.
Colitis ulcerosa wordt gecategoriseerd door de ernst van de symptomen. Categorisatie helpt patiënten en artsen ook anticiperen op de uitkomsten van bepaalde behandelingen en kan helpen bij het identificeren van patiënten die waarschijnlijk niet reageren op medische therapie en waarschijnlijk zullen profiteren van een operatie.
Elk jaar worden bij 100.000 mensen ongeveer 10 tot 12 nieuwe gevallen van colitis ulcerosa vastgesteld. De meerderheid van deze gevallen is mild of ernstig. Echter, vijf tot acht procent heeft fulminante colitis, ook wel acute ernstige colitis genoemd (acute betekenis komt plotseling voor).
De tekenen en symptomen van fulminante colitis zijn onder meer:
- Meer dan 10 ontlasting per dag
- Dagelijks continu bloeden
- Behoefte aan bloedtransfusies
- Buikpijn en krampen
- Verhoogde ontstekingsmarkers in het bloed
- Verhoogde hartslag (meer dan 90 slagen per minuut)
Tenzij de ontsteking onder controle wordt gebracht, lopen patiënten met fulminante colitis het risico op het ontwikkelen van toxisch megacolon, de meest extreme vorm van colitis. In toxische megacolon verlamt een agressief ontstekingsproces de spierwanden van de dikke darm waardoor het uitdrijft. Dit verhoogt het risico dat de dikke darm perforeert (gespleten) en de inhoud van de darm in de buikholte morst.
Dit is een levensbedreigende situatie.
Hoe ontsteking het lichaam beïnvloedt
Om de gevolgen van fulminante colitis te begrijpen, is het noodzakelijk om te begrijpen hoe ontsteking het lichaam beïnvloedt. Wanneer ontsteking in de dikke darm in de loop van de tijd aanwezig is of agressief en ernstig is, verstoort het de integriteit van weefsels en cellen.
Als deze weefsels en cellen defect raken, kan dit leiden tot krampen, vaak losse ontlasting, bloeding of uitzetting.
Aangezien een ontsteking in een orgaan invloed heeft op het hele lichaam, kunnen patiënten met colitis ook verlies van eetlust, vermoeidheid, pijn in het lichaam, concentratiestoornissen, ondervoeding, gewichtsverlies, moeite met genezing, zwakte en, in het slechtste geval, mislukken. . Natuurlijk zal de ernst van de symptomen overeenkomen met de ernst van de ontsteking en het vermogen van het individu om de stress te verdragen.
Wanneer een ontsteking aanwezig is, richt het lichaam zijn middelen op het ondersteunen van het immuunsysteem en het bestrijden van de bron van ontsteking. Dit is waar de lever binnenkomt. Naast het gebruik van voedingsstoffen uit voedsel om de eiwitten en glucose te maken die ons lichaam nodig heeft om te overleven, te functioneren, te groeien en te genezen, gebruikt de lever ook voedingscomponenten om ons immuunsysteem op te bouwen.
In de aanwezigheid van een ontsteking begint de lever de eiwitten te breken om bepaalde componenten te verkrijgen die nodig zijn om de ontsteking te bestrijden. Dit worden inflammatoire mediatoren genoemd. In de aanwezigheid van een constante ernstige ontsteking gebruikt de lever steeds meer van deze interne eiwitvoorraden.
Als de ontsteking niet wordt gestopt, loopt het proces uit de hand en neemt de toename van ontstekingsmediatoren nu het lichaam meer schade toe dan het te beschermen. Dit type ernstige ontsteking wordt "toxisch" genoemd.
De ontsteking stoppen
Een combinatie van klinische, biochemische, endoscopische en radiografische criteria wordt gebruikt om de diagnose van colitis ulcerosa te bevestigen, de ernst ervan vast te stellen en andere infectieuze oorzaken van colon uit te sluiten. ontsteking, zoals een bacteriële of virale infectie of een slechte bloedstroom.
Nadat de diagnose is bevestigd, wordt intraveneuze corticosteroïden gestart om het ontstekingsproces te stoppen in de hoop dat de dikke darm weer normaal functioneert.
Het oplossen van de ontsteking stopt de symptomen en voorkomt de neerwaartse spiraal in de richting van falen van de dikke darm.
Echter, tot 40 procent van de patiënten – meestal degenen met fulminante colitis of toxische megacolon – zal nog steeds dringende of opkomende operaties nodig hebben vanwege massale bloeding of colonperforatie, of omdat medische therapie de ziekte niet onder controle heeft.
Bepaling van een behandelstrategie
Dagelijkse onderzoeken en bloedtests voor inflammatoire markers die worden uitgevoerd terwijl patiënten immunosuppressieve therapie krijgen, kunnen artsen in staat stellen de respons op medische therapie te voorspellen. Als een patiënt na het ontvangen van steroïden gedurende drie dagen of langer niet is verbeterd en nog steeds meerdere bloederige ontlasting vertoont, koorts vertoont, opgezette buik en verhoogde hartslag vertoont, is medische therapie mislukt en is chirurgie nodig. Op dit punt zullen colorectale chirurgen worden geraadpleegd om chirurgische opties met de patiënt te bespreken.
Hoewel veel patiënten chirurgie hopen te vermijden, blijft het geven van immunosuppressiva aan een patiënt die niet op deze krachtige medicijnen heeft gereageerd het risico op bijwerkingen zonder voordelen. Bovendien, als de ontsteking niet tijdig reageert, loopt de patiënt het risico op ernstige complicaties door colitis, inclusief toxisch megacolon.
Operatie voor Fulminante colitis
Bij chirurgie voor fulminante colitis worden de dikke darm en het rectum verwijderd om de bron van toxische ontsteking te elimineren. De meerderheid van de patiënten zijn kandidaten voor de j-pouch-procedure (ook wel ileal pouch genoemd), waarmee ze hun gastro-intestinale continuïteit kunnen behouden en de normale routing kunnen gebruiken om afval uit het lichaam te verwijderen.
De procedure wordt meestal in drie stappen uitgevoerd:
- De dikke darm wordt verwijderd en de patiënt krijgt tijdelijk een ileostoma. Dit is een gat in de buik waardoor de ontlasting in een externe zak wordt geleegd. Met de grootste bron van ontsteking weg, begint het lichaam te genezen en kan de patiënt voedingsvoorraden opbouwen.
- Na zes tot twaalf maanden wordt het rectum verwijderd en wordt de j-pouch-procedure uitgevoerd. In deze innovatieve procedure wordt het laatste deel van de dunne darm teruggevouwen om een "j" -vormig reservoir te creëren dat de ontlasting opslaat en passeert. De tijdelijke ileostoma wordt op zijn plaats gelaten totdat de buidel geneest.
- Twee of drie maanden later is de ileostoma gesloten en wordt de gezonde darm opnieuw verbonden met de anus.
