Resistentie tegen HIV-geneesmiddelen wordt eenvoudigweg gedefinieerd als mutaties in de genetische structuur van HIV, waardoor bepaalde virussen gedeeltelijk of volledig resistent kunnen worden tegen antiretrovirale medicatie. Omdat deze populaties van mutante virussen blijven groeien, worden ze uiteindelijk het overheersende virus binnen de ‘virale pool’. Wanneer dit gebeurt, zal het HIV-medicijn van de persoon steeds minder effectief worden totdat de behandeling uiteindelijk mislukt.
Nieuwere antiretrovirale geneesmiddelen hebben de neiging minder snel resistentie te ontwikkelen, hoewel een slechte therapietrouw het risico op resistentie kan verhogen door het virus (inclusief mutante virussen) ongehinderd te laten repliceren.
Waarom treedt HIV-resistentie op?
Naarmate cellen zich voortplanten, maken ze exacte kopieën van zichzelf en groeien ze in aantal met elke replicatiecyclus. Maar HIV is vatbaar voor genetische codeerfouten, waarbij de kopieën ofwel misvormd of beschadigd zijn. Vaker dan dat niet, sterven deze zwakkere "gemuteerde" kopieën snel af.
In sommige zeldzame gevallen gebeurt er echter precies het tegenovergestelde. In plaats van dood te gaan, kunnen sommige virussen gedijen omdat hun gemuteerde vorm het niet mogelijk maakt dat de HIV-medicijnen zich hechten, doordringen of binden. Dus terwijl de medicijnen in staat zijn om de oorspronkelijke overheersende stam (bekend als het "wildtype" -virus) te doden, nemen de gemuteerde "varianten" langzaam de overhand om de dominante stam te worden.
Genetische resistentie kan ook van persoon op persoon worden overgedragen via seks, gedeeld gebruik van de naald of directe blootstelling van bloed aan bloed.
Als falen van de behandeling optreedt als gevolg van de resistentie tegen HIV-geneesmiddelen, worden andere klassen geneesmiddelen gerekruteerd om de vele varianten binnen de virale pool van de persoon te onderdrukken.
Ontdek hoe de resistentie tegen HIV-medicatie zich ontwikkelt in een informatieve, tiendelige diavoorstelling.
Hoe hiv te detecteren en te bevestigen Medicijnresistentie
Er zijn eenvoudige bloedtests die hiv-resistentie kunnen detecteren en artsen helpen bepalen welke medicijnen het best werken tegen het gemuteerde virus.
Twee soorten resistentietests, genaamd genotypisch en fenotypisch onderzoek , kunnen identificeren welke genetische mutaties er zijn opgetreden en in welke mate deze mutaties tot resistentie leiden.
- Genotypische testen onderzoeken de genetische codering van het virus, eerst door
het genetische materiaal te versterken en vervolgens te kijken welke veranderingen er mogelijk zijn in vergelijking met het controlevirus. De patholoog kan dan inschatten welke resistentieniveaus er zijn op basis van een of meerdere genetische codevarianten. Sommige "single point" -variaties leiden tot hoge niveaus van resistentie, terwijl andere als klein worden beschouwd en alleen bijdragen aan resistentie. - Fenotypisch testen verschilt van genotypisch onderzoek doordat het het virus gebruikt en het fysiek blootstelt aan verschillende concentraties hiv-medicatie. Door dit te doen, biedt het pathologen ‘real-world’, meetbaar bewijs van resistentie tegen geneesmiddelen.
Deze tests worden vaak gebruikt om de beste behandelingskuur te bepalen in eerstelijns en daaropvolgende therapieën in de Verenigde Staten en andere bronnenrijke landen. De kosten van genotypering en fenotypering worden echter als prohibitief beschouwd in de meeste arme regio’s, waarbij het gebruik voornamelijk beperkt is tot particuliere patiënten. Pay Momenteel betalen de meeste verzekeringsmaatschappijen in de VS, zowel particuliere als openbare, voor genotypische tests.
Het testen van fenotypes wordt mogelijk niet door sommige verzekeraars gedekt. Informeer altijd bij uw verzekeringsmaatschappij om te bevestigen of deze tests deel uitmaken van uw voordelenpakket.
Meer informatie over hoe hiv-genotypering en fenotypering werken.
