Sommige atleten lijden aan een ongezonde verslaving aan lichaamsbeweging. Dit kan verschillende oorzaken hebben, waaronder obsessie met perfectie of winnen, andere aspecten van het leven vermijden en zich verslaafd voelen aan de fysiologische veranderingen die worden veroorzaakt door lichaamsbeweging. In sommige gevallen is obsessie voor beweging het resultaat van een subtiele vorm van een eetstoornis die een poging is om te controleren of gewicht te verliezen of om een bepaalde lichaamsvorm of -grootte te bereiken.
Verslavende sporters kunnen extreme training gebruiken als een manier om calorieën te spenderen en hun lichaamsgewicht te behouden of te verliezen in een poging om de prestaties te verbeteren of om een gewenste lichaamsvorm of gewicht te bereiken. Ze rechtvaardigen hun gedrag vaak door te geloven dat een serieuze sporter nooit te hard of te lang aan zijn sport kan werken. Ongemak, pijn of zelfs verwonding houdt een trainingsverslaafde niet van training.
Bijna alle dwangmatige sporters hebben last van het syndroom van overtraining. Ze leven vaak met spierspanningen, pijn, stressfracturen en andere chronische, overbelastingsverwondingen, zoals tendinitis.
Wanneer ze worden geconfronteerd met deze buitensporige oefening, kunnen ze erop staan dat als ze niet zo hard werkten, hun prestaties zouden lijden. Ze houden ook vast aan de verkeerde overtuiging dat zelfs de kleinste onderbreking van de training hen laat aankomen en niet in staat is om op hetzelfde niveau te concurreren.
Dwangmatige oefeners vergelijkbaar met drugsverslaafden
Veel dwangmatige sporters hebben gedrag dat vergelijkbaar is met drugsverslaafden.
De sporter vindt geen plezier meer in de oefening, maar voelt dat het nodig is. Het is niet langer een keuze; het is een verplichting geworden. Hoewel lichaamsbeweging tijdelijk een gevoel van welzijn of euforie kan geven, vereist de sporter steeds meer oefening om deze toestand te bereiken. Als hij gedwongen wordt een training te missen, zal hij overweldigende gevoelens van schuld en angst melden, vergelijkbaar met ontwenningsverschijnselen.
Terwijl sommige onderzoekers melden dat overmatige lichaamsbeweging zorgt voor de aanmaak van endorfines (hormonen afgescheiden door de hypofyse die pijn blokkeren, angst verminderen en gevoelens van euforie creëren), is er nog steeds discussie over of men fysiologisch verslaafd kan raken aan lichaamsbeweging. Endorfines zijn echter chemisch vergelijkbaar met de zeer verslavende drug morfine, dus verslaving aan lichaamsbeweging valt niet buiten het bereik van de mogelijkheid. Voor veel atleten lijkt dwangmatige oefening psychologisch verslavend. Dergelijke sporters melden dat het verminderen van hun hoeveelheid oefeningen plotseling vaak resulteert in aanvallen van ernstige depressies.
Waarschuwingssignalen van een dwangmatige Exerciser
- U lijdt aan symptomen van overtraining syndroom.
- Je dwingt jezelf om te oefenen, zelfs als je je niet goed voelt.
- Je oefent bijna nooit voor de lol.
- Elke keer dat je oefent, ga je zo snel of zo hard als je kunt.
- U ervaart ernstige stress en angst als u een training mist.
- Je mist gezinsverplichtingen omdat je moet oefenen.
- Je berekent hoeveel je traint op basis van hoeveel je eet.
- Je oefent liever uit dan samen te komen met vrienden.
- Je kunt niet ontspannen omdat je denkt dat je geen calorieën verbrandt.
- Je maakt je zorgen dat je aankomt als je de training een dag overslaat.
Dwangmatige oefening is net zo gevaarlijk als voedselbeperking, binging en purgeing, en het gebruik van dieetpillen en laxeermiddelen. Dwangmatige lichaamsbeweging kan snel leiden tot ernstiger vormen van eetstoornissen, waaronder anorexia en boulimia, evenals een aantal ernstige fysieke gevaren, waaronder nierfalen, hartaanval en overlijden.
Dwangmatige oefening is een ernstige zorg voor de gezondheid die vaak de tussenkomst vereist van iemand in de buurt van de sporter, zoals een coach, teamgenoot of familielid die deze waarschuwingssignalen herkent en professionele hulp zoekt. Als u vermoedt dat iemand in uw omgeving dwangmatig aan het sporten is, kunt u helpen door meer over deze aandoening te leren en open met de sporter te praten over het verkrijgen van de juiste professionele hulp.
Hulp en behandeling van dwangmatige oefeningen
Oefeningverslaving en andere eetstoornissen zijn ernstig en kunnen levensbedreigend worden als ze niet worden behandeld. Het identificeren van het type eetstoornis is essentieel om de juiste hulp te krijgen.
