Atleten zijn over het algemeen zeer competitieve en gedisciplineerde individuen die zich tot het uiterste inspannen om uit te blinken in hun sport. Dit persoonlijkheidstype in combinatie met de verwachtingen van teamgenoten en coaches en toeschouwers kan ervoor zorgen dat ze een hoger risico lopen om een eetstoornis te ontwikkelen dan de gemiddelde persoon.
Sporters die concurreren in sporten die het uiterlijk benadrukken of die snelheid, lichtheid, wendbaarheid en snelheid vereisen, lopen een groter risico om een eetstoornis te ontwikkelen dan niet-sporters of sporters die spiermassa en -massa nodig hebben.
Welke atleten lopen het meeste risico op eetstoornissen?
Eetstoornissen komen het meest voor bij atleten die deelnemen aan de volgende sporten:
- ballet en andere dans
- kunstschaatsen
- gymnastiek
- hardlopen
- zwemmen
- roeien
- paardenraces
- worstelen
Welke eetstoornissen komen het meest voor bij atleten?
Zowel mannen als vrouwen zijn vatbaar voor eetstoornissen, hoewel een groter percentage van de eetstoornissen wordt gevonden bij vrouwen. De drie meest voorkomende eetstoornissen bij atleten zijn:
- Anorexia nervosa
- Boulimia
- Dwangmatige oefening
De echte bedreiging voor een atleet met een eetstoornis is de extreme stress die op het lichaam wordt uitgeoefend. De praktijk van zelfhongering, zuivering of obsessieve oefening heeft een nadelig effect op de prestaties. Het proces van binging en purgen resulteert in verlies van vocht en lage kaliumspiegels, wat extreme zwakte kan veroorzaken, evenals gevaarlijke en soms dodelijke hartritmes.
De vrouwelijke atleet Triad
Vrouwelijke atleten met eetstoornissen passen vaak in een toestand die de vrouwelijke atleet-triade wordt genoemd, een combinatie van:
- Lage energietoekenning
- onregelmatige menstruatie, zoals amenorroe.
- Zwakke botten (verhoogd risico op stressfracturen en osteoporose)
Deze poging om lichaamsvet te verminderen door extreme maatregelen leidt niet alleen tot verminderde trainingsprestaties, maar kan ook leiden tot ernstige gezondheidscomplicaties. Tekorten aan voedingsstoffen en verstoorde vocht / elektrolytenbalans door een lage voedselinname kunnen leiden tot een verhoogd risico op fracturen, ziekte, verlies van voortplantingsfunctie en ernstige medische aandoeningen zoals uitdroging en verhongering.
De medische complicaties van deze triade omvatten bijna elke lichaamsfunctie en omvatten de cardiovasculaire, endocriene, reproductieve, skeletale, gastro-intestinale, renale en centrale zenuwstelsels.
Veel atleten denken ten onrechte dat ze geen risico lopen op osteoporose omdat het bekend is dat ze oefenen en oefenen om botten te versterken. Uit onderzoek blijkt echter dat alleen bewegen botverlies niet voorkomt. Onomkeerbaar botverlies begint binnen zes maanden tot twee jaar na het verlies van menstruatie. Een ander negatief gevolg van eetstoornissen is de nauwe associatie met depressie.
Het identificeren van atleten met een eetstoornis is niet eenvoudig. Ze zijn vaak geheim of geven de schuld aan hun eet- en oefenregime op hun trainingsdoelen. Meer patiënten worden geïdentificeerd door opmerkzame coaches, teamgenoten, vrienden of familieleden die merken dat een atleet gewicht verliest, buiten zijn normale trainingsregime komt of zich te veel bezighoudt met eten en gewicht.
Waarschuwingssignalen van een eetstoornis
- Preoccupatie met voedsel en gewicht
- Herhaaldelijk geuite bezorgdheid over vet zijn
- Toenemende kritiek op het lichaam
- Regelmatig eten alleen
- Gebruik van laxeermiddelen
- Uitstapjes naar de badkamer tijdens of na de maaltijd
- Continu drinken van light frisdrank of water
- Dwangmatige, overmatige lichaamsbeweging
- Klagen over altijd koud zijn
Hulp krijgen – Eetstoornis Behandeling
Eetstoornissen bij een sporter zijn ernstig en kunnen levensbedreigend worden als ze niet worden behandeld. Het identificeren van het type eetstoornis is essentieel om de juiste hulp te krijgen.
