Als je de film "Contagion" uit 2011 ooit hebt gezien, weet je dat het een echte bijter is. Hierin volg je een verwoestende epidemie die zich een weg baant door de hele wereld, terwijl volksgezondheidsambtenaren racen om het te stoppen. De film is soms angstaanjagend. Het is ook volkomen aannemelijk.
Gezondheidswerkers volgen elke dag epidemieën en hoewel de baan niet altijd even glamoureus is als Hollywood zou suggereren, is het een essentiële openbare gezondheidszorg – een van de 10 essentiële diensten, in feite.
Geschiedenis
Geneeskunde en volksgezondheid zijn vaak verweven, maar benaderen de gezondheid vanuit twee heel verschillende perspectieven. Terwijl artsen zich vaak richten op het diagnosticeren, behandelen en verzorgen van de individuele patiënt die voor hen ligt, neemt de volksgezondheid een bredere kijk – die van een hele gemeenschap. Als het goed wordt gedaan, kan de volksgezondheid iets opmerkelijks bereiken: niets. Geen uitbraken. Geen gezondheidsproblemen. Geen levens voortijdig verloren. Het is een verheven – en waarschijnlijk onhaalbaar – doel, maar het omvat het belangrijkste aspect van de volksgezondheid. Dat wil zeggen, preventie.
De 10 essentiële diensten ontstonden begin jaren ’90, samen met debat over hervorming van de gezondheidszorg. In die tijd werden slechts drie "kernfuncties" voor de volksgezondheid algemeen erkend: beoordeling, beleidsontwikkeling en zekerheid. Hoewel ze leidend waren, waren ze te breed om praktisch bruikbaar te zijn. Leiders volksgezondheid wilden meer specifieke begeleiding geven aan gezondheidsafdelingen en beleidsmakers die de gezondheid van hun gemeenschappen moesten beschermen. Het resultaat was een consensusverklaring die de belangrijkste diensten schetste die iedereen die werkzaam is in de volksgezondheid zou moeten nastreven.
Dit is wat ze verzonnen hebben.
Monitor de gezondheidsstatus om gemeenschapsproblemen in de gezondheidszorg te identificeren en op te lossen
Een kritisch onderdeel dat nodig is voor alle openbare gezondheidsdiensten zijn gegevens. Zonder dat weten gemeenschappen niet wat nodig is, waar prioriteiten moeten liggen, of hoe ze middelen efficiënt kunnen toewijzen. In ‘Contagion’ waren volksgezondheidsinstanties zoals de Centers for Disease Control and Prevention en de World Health Organization al op het spoor van de uitbraak voordat de meeste mensen wisten dat het gebeurde vanwege de bestaande surveillanceprocessen.
Er zijn systemen over de hele wereld om te helpen bij alarmsignalen als er iets mis is. Terwijl ze van oudsher sterk leunen op zaken als rapportage door artsen, enquêtes uitvoeren of laboratoriummonsters testen, heeft internet nieuwe manieren geboden om epidemieën in een vroeg stadium of zelfs voordat ze beginnen te volgen. Er is een nieuw veld met de naam digitale ziektedetectie ontstaan om openbare gezondheidswerkers en onderzoekers te helpen snel uitbraken te herkennen door sleutelzinnen op sociale media te volgen of online nieuwsverslagen te combineren. Deze systemen zoeken niet alleen naar infectieziekten. Het bewaken van de gezondheidstoestand van een gemeenschap betekent ook kijken naar zaken als verwondingen, chronische ziekten en geboorte-uitkomsten om te zien welke trends er zijn.
Deze service is cruciaal. Immers, voordat volksgezondheidsambtenaren iets kunnen doen om de gezondheid van een gemeenschap te verbeteren, moeten ze eerst uitvinden wat er moet gebeuren.
Diagnose en onderzoek van gezondheidsproblemen en gezondheidsrisico’s in de gemeenschap
Zodra alarmen zijn gesignaleerd, werken gezondheidsambtenaren vervolgens om erachter te komen wie het meest getroffen is en waarom. Een heel wetenschappelijk veld is eigenlijk gewijd aan het onderzoeken van deze gezondheidstrends. Het wordt epidemiologie genoemd.
Epidemiologen verzamelen en analyseren gegevens om te achterhalen hoe ziekten of gezondheidscondities worden verdeeld in een bepaalde populatie, welke sleutelfactoren die gevallen gemeen hebben, en – belangrijker nog – hoe die informatie kan worden toegepast om toekomstige gevallen te voorkomen. Wanneer er een salmonella-uitbraak is, zijn epidemiologen degenen die praten met diegenen die ziek zijn geworden, informatie verzamelen over wat ze aten, en vaststellen welk voedsel de waarschijnlijke boosdoener is, zodat het uit de schappen kan worden getrokken.
Mensen informeren, opleiden en machtigen Over gezondheidsproblemen
Zodra gezondheidswerkers weten wat er aan de hand is, door wie het wordt beïnvloed en, indien mogelijk, hoe dit te voorkomen, verspreiden ze het woord naar de bevolking in het algemeen.
Een van de meest succesvolle voorbeelden van deze essentiële dienst in actie was de Back to Sleep-campagne. Toen epidemiologen overal ter wereld de slaappositie als een risicofactor voor wiegendood identificeerden, lanceerden de Amerikaanse Academie voor Kindergeneeskunde en andere gezondheidswerkers in de Verenigde Staten een educatieve campagne waarin ouders werden aangemoedigd hun baby’s op hun rug te laten slapen, in plaats van op hun magen of zijkanten. Kinderartsen spraken erover met de families van hun patiënten, er werden pamfletten doorgegeven en deskundigen gingen op televisie om het nieuws te verspreiden.
En het ziet ernaar uit dat het werkte. SIDS-tarieven daalden met meer dan 50 procent in de jaren onmiddellijk na de lancering van de campagne.
Mobiliseren van communautaire partnerschappen en actie om gezondheidsproblemen te identificeren en op te lossen
Ziektepreventie en gezondheidsbevordering worden zelden gedaan door een enkele entiteit in een vacuüm. De volksgezondheid is afhankelijk van de samenwerking en ondersteuning van een breed scala aan belanghebbenden om gezondheidsvraagstukken te onderzoeken, op te lossen en te voorkomen. Dat omvat individuen en organisaties die mogelijk niet direct betrokken zijn bij de gezondheidszorg, maar wiens ondersteuning cruciaal is voor het verzamelen van juiste informatie en het machtigen van individuen om bepaalde gedragsveranderingen aan te nemen.
Veel volksgezondheidsinitiatieven zijn bijvoorbeeld gericht op lokale groepen en individuen om HIV te helpen bestrijden in gemarginaliseerde bevolkingsgroepen. In plaats van autoriteitscijfers te gebruiken om belangrijke informatie te verspreiden, werken programma’s binnen peernetwerken om diegenen te bereiken die het grootste risico lopen op infectie. Immers, wie kan beter helpen om positieve verandering in een gemeenschap te beïnvloeden dan de mensen die er al deel van uitmaken?
Beleid en plannen ontwikkelen ter ondersteuning van individuele en communautaire gezondheidsinspanningen
Een aantal van de grootste resultaten voor de volksgezondheid van de afgelopen eeuw waren niet echt te wijten aan een-op-een onderwijs of kleine, lokale inspanningen. Ze waren het resultaat van beleidswijzigingen. Veiligheidsrichtlijnen voor de werkplaats, wetgeving voor veiligheidsgordels en minimale kwaliteitsnormen voor drinkwater, bijvoorbeeld, hebben allemaal geleid tot aanzienlijke verbeteringen in onze gezondheid en veiligheid.
Schoolimmunisatiebehoeften maakten bijvoorbeeld grote vooruitgang bij het verhogen van de vaccinatiegraad en, op zijn beurt, het bestrijden van door vaccins te voorkomen ziekten zoals mazelen en waterpokken. Niet alleen werkten de vereisten om individuele kinderen te beschermen, maar de resulterende hoge immuniseringspercentages maakten het moeilijker voor ziektes om te circuleren – een proces dat bekendstaat als kuddeimmuniteit – en zo helpen om een nog groter aantal mensen in de gemeenschap te beschermen.
Handhaving van wetten en voorschriften die de gezondheid beschermen en zorgen voor veiligheid
Gezondheidscodes helpen door voedsel overgedragen ziekten voorkomen door restaurants te dwingen zich aan bepaalde normen te houden, maar zouden ze net zo effectief zijn als gezondheidsfunctionarissen nooit naar buiten komen om de keukens te inspecteren? Hetzelfde kan gezegd worden voor farmaceutische producten. Inspecties van productiefaciliteiten door de Food and Drug Administration helpen het risico te minimaliseren dat medische producten besmet raken. Beleid kan leiden tot verbeteringen op volksniveau, maar alleen als ze worden gehandhaafd.
Mensen koppelen aan benodigde persoonlijke gezondheidsdiensten
Gezondheidszorg in de Verenigde Staten is een gefragmenteerd en zeer gecompliceerd systeem. Of u in staat bent om een arts te zien wanneer dat nodig is, kan variëren op basis van een groot aantal factoren, waaronder uw leeftijd, locatie, financiële situatie, gezondheidstoestand en werkstatus. Publieke gezondheidsinstellingen helpen ervoor te zorgen dat sommige van de meest kwetsbare groepen in een gemeenschap toegang hebben tot gezondheidszorg – en toegang betekent niet alleen dat ze naar een arts gaan. Het kan ook betekenen dat u vervoer van en naar medische diensten, betaalbaarheid van de geleverde zorg en cultureel geschikte vertaling van materialen heeft.
Een van de grootste manieren waarop volksgezondheidsafdelingen mensen helpen om diensten aan elkaar te koppelen, is via openbare gezondheidscentra. Hoewel deze centra vaak directe medische zorg bieden voor mensen met een laag inkomen en niet-verzekerde personen, bieden ze ook vaak dingen aan als gezondheidseducatie, counseling en doorverwijzingsdiensten. Het speciale aanvullende voedingsprogramma voor vrouwen, baby’s en kinderen, gewoonlijk WIC genoemd, wordt bijvoorbeeld vaak door lokale gezondheidsafdelingen geleid in een poging ervoor te zorgen dat alle kinderen ongeacht hun inkomen toegang hebben tot goede voeding in de eerste paar levensjaren .
Zorg voor personeel in de openbare en persoonlijke gezondheidszorg
De geneeskunde verandert voortdurend om zich aan te passen aan het nieuwste onderzoek en de beschikbare technologieën. Daarom moeten medische professionals in de Verenigde Staten lessen volgen om up-to-date te blijven. Volksgezondheidsinstanties zoals de Centers for Disease Control and Prevention, evenals lokale gezondheidsafdelingen, werken samen met medische verenigingen om cursussen voor permanente educatie te bieden over een breed scala van onderwerpen, onder meer over zaken als bioterrorisme en voorbereid zijn op noodsituaties – ja, zelfs reageren op natuurlijke rampen vallen ook onder de volksgezondheid.
Evaluatie van de effectiviteit, toegankelijkheid en kwaliteit van gezondheidsdiensten
Net zo effectief als de inspanningen voor de volksgezondheid zijn geweest om levens te redden en de gezondheid van gemeenschappen te verbeteren, kan er altijd meer worden gedaan. Gezondheidsinitiatieven staan vrijwel voortdurend onder controle en evaluatie om te verifiëren dat ze echt werken, en programma’s die financiering vereisen, worden ook beoordeeld om ervoor te zorgen dat middelen efficiënt en effectief worden gebruikt.
Om dit te doen, kijken bureaus naar een breed scala aan factoren en omvatten een groot aantal verschillende specialiteiten. Gezondheidseconomen kunnen bijvoorbeeld helpen bij het inschatten van de kosteneffectiviteit van een bepaalde beleidsverandering. Epidemiologen kijken naar ziektetrends bij deelnemers aan een bepaald gezondheidsinitiatief om te zien of ze zijn verbeterd. Biostatistici analyseren gegevens uit enquêtes en medische dossiers om te bepalen of bepaalde gezondheidsindicatoren in een bepaalde populatie zijn veranderd. Niet alleen helpen de resultaten van deze evaluaties om programma’s te verbeteren, maar verzamelde inzichten kunnen ook vaak worden gebruikt voor de eerste essentiële servicelijst hierboven.
Onderzoek naar nieuwe inzichten en innovatieve oplossingen voor gezondheidsproblemen
Een van de belangrijkste manieren waarop volksgezondheid werkt om de gezondheid en veiligheid van een gemeenschap te beschermen, is door vragen te stellen, gegevens te verzamelen en nieuwe en betere manieren te vinden om problemen op te lossen. Volksgezondheidsonderzoek naar botsingen met voertuigen heeft ons veiligere auto’s en veiligheidsgordels gebracht. Aanhoudend onderzoek van een tandheelkundige anomalie leidde tot de opname van fluoride in drinkwater. Een beter begrip van ons immuunsysteem resulteerde in de ontwikkeling van vaccins die miljoenen levens en miljarden dollars hebben bespaard.
Dus nee, volksgezondheid is niet bepaald glamoureus. Maar het is behoorlijk verbazingwekkend.
