Misschien hebt u de term minimale essentiële dekking gehoord en weet u misschien dat het afkomstig is van de Affordable Care Act (ACA). Maar als je bent zoals de meeste mensen, vraag je je misschien af hoe dit verschilt van andere veelgebruikte termen, zoals ‘ACA-compatibele dekking’ en ‘minimumwaarde’. Dus laten we ingaan op wat het betekent om minimale essentiële dekking te hebben, en waarom het ertoe doet.
Wat betekent "minimale essentiële dekking"?
Minimale essentiële dekking wordt eenvoudigweg gedefinieerd als dekking die aanvaardbaar wordt geacht voor het voldoen aan de individuele gedeelde verantwoordelijkheidsvoorziening van de ACA, oftewel het individuele mandaat. Met andere woorden, zolang u minimale essentiële dekking hebt, bent u niet onderworpen aan de individuele lastgevingstraf van de ACA (zelfs als u geen minimale essentiële dekking hebt, bent u niet onderworpen aan de boete als u in aanmerking komt voor een vrijstelling, maar dat is niet hetzelfde als een minimale essentiële dekking hebben).
Het is belangrijk om te begrijpen dat de dekking niet noodzakelijk ACA-compatibel hoeft te zijn om als minimale essentiële dekking te worden beschouwd.
Wat telt als minimale essentiële dekking?
Er zijn verschillende plannen die als minimale essentiële dekking gelden en dus voldoen aan het individuele mandaat van de ACA. Als u een van de volgende soorten verzekeringen hebt, wordt u als verzekerd beschouwd en wordt u niet aan een belastingboete onderworpen omdat u niet verzekerd bent:
- Dekking door een werkgever, inclusief COBRA-dekking en gezondheidszorgplannen voor gepensioneerden
- Door u bereikte dekking door de ACA-uitwisseling in uw staat
- Dekking onder een ACA Basisgezondheidsplan (alleen Minnesota en New York hebben dergelijke plannen)
- ACA-conforme dekking die u buiten de uitwisseling hebt verkregen (rechtstreeks van de verzekeraar of via een agent of makelaar )
- Grootmoedergezondheidsplannen (plannen werden van kracht nadat de ACA in maart 2010 wettelijk was ondertekend, maar voordat het grootste deel van de ACA-bepalingen in 2014 van kracht werd). Deze plannen voldoen niet volledig aan de ACA, maar ze zijn in veel landen op hun plaats gebleven.
- Grootschalige gezondheidsplannen (plannen waren al van kracht toen de ACA in maart 2010 wettelijk werd ondertekend en sindsdien niet significant zijn gewijzigd). Deze plannen zijn niet volledig compatibel met de ACA, maar ze mogen voor onbepaalde tijd op hun plaats blijven, in elke staat.
- Studentenziektekostenverzekering die is goedgekeurd als minimale essentiële dekking
- Medicare Part A of Medicare Advantage (u kunt ook Medicare Part B, Medicare Part D of een Medigap-plan hebben, maar dat zijn niet de onderdelen die als minimale essentiële dekking worden beschouwd )
- Ziektekostenverzekering van kinderen (CHIP) dekking
- Meeste Medicaid-dekking
- TRICARE (militaire) dekking, dekking van het Ongepaste Fonds Health Benefit-programma en uitgebreide dekking van Veterans Administration (VA)
- Medische hulp bij vluchtelingen
- Hoogrisicopool van de staat (in staten die nog steeds hoge-risicopools gebruiken)
Sommige soorten minimale essentiële dekking voldoen aan de ACA, inclusief door de werkgever gesponsorde plannen (hoewel de ACA-regels verschillen voor grote en kleine groepsplannen) en individuele marktplannen die in januari van kracht zijn geworden 2014 of later.
Maar andere typen minimale essentiële dekking voldoen niet aan de ACA of werden niet zwaar gereguleerd door de ACA. Dit omvat grootmoeder- en grootvaderplannen, risicogroepen en Medicare en Medicaid (er zijn enkele ACA-bepalingen die van toepassing zijn op sommige van deze soorten dekking, maar niet in die mate dat individuele en kleine groepsplannen worden gereguleerd).
Het feit dat uw plan niet voldoet aan de richtlijnen voor ACA-naleving of dateert van vóór ACA betekent niet noodzakelijk dat het geen minimale essentiële dekking is. Neem in geval van twijfel contact op met uw planbeheerder voor meer informatie.
Wat telt niet als minimale essentiële dekking?
Over het algemeen wordt dekking die niet alomvattend is niet beschouwd als minimale essentiële dekking. Dus plannen die zijn ontworpen om andere dekking aan te vullen, of om slechts beperkte voordelen te bieden, worden niet als minimale essentiële dekking beschouwd. Als u op een van deze plannen vertrouwt als uw enige dekking, bent u onderworpen aan de individuele lastgeving van de ACA, tenzij u anderszins bent vrijgesteld.
Voorbeelden van plannen die geen minimale essentiële dekking zijn, zijn onder meer:
- Alles dat volgens de ACA wordt beschouwd als een "uitgezonderd voordeel", wat betekent dat het niet wordt gereguleerd door de wet op de hervorming van de gezondheidszorg. Dit omvat zelfstandige dekking voor gebits- en gezichtsveld, plannen voor vaste vergoedingen, ongevallenupplementen, plannen voor kritieke ziekte, dekking voor werknemers, enz. Over het algemeen zijn uitgezonderde voordelen nooit ontworpen om als enige dekkingsbron voor de persoon te dienen – ze zijn verondersteld om een "echt" ziekteverzekeringsplan aan te vullen.
- Kortlopende ziektekostenverzekeringsplannen, inclusief de kortetermijndekking die wordt aangeboden aan onlangs teruggekeerde Peace Corps-vrijwilligers.
- Beperkt voordeel Medicaid-plannen (dekking is beperkt tot alleen gezinsplanning, of alleen zwangerschapsgerelateerde zorg, of alleen spoedeisende zorg, etc.). U kunt uw staat op deze pagina selecteren en het zal u laten zien welke Medicaid-dekking telt als minimale essentiële dekking, en welke niet.
- dekking van AmeriCorps (het programma hoopt de dekking uiteindelijk te kunnen verbeteren zodat het als minimale essentiële dekking kan worden beschouwd)
Betekent minimale waarde hetzelfde als minimale essentiële dekking?
Minimumwaarde en minimale essentiële dekking zijn beide termen die met de ACA zijn geïntroduceerd. En hoewel ze hetzelfde klinken, hebben ze verschillende betekenissen.
Zoals hierboven beschreven, is de minimale essentiële dekking dekking die voldoet aan het individuele mandaat van de ACA. Minimale waarde heeft echter te maken met het werkgevermandaat law van de wet.In het kader van de ACA moeten werkgevers met 50 of meer fulltime equivalente werknemers een ziektekostenverzekering aanbieden aan hun fulltime (30+ uur per week) werknemers. Om aan het werkgeversmandaat te voldoen en mogelijke belastingboetes te vermijden, zijn er twee basisregels die van toepassing zijn op de dekking zelf:
De premies moeten betaalbaar zijn (wat betekent dat de werknemer in 2018 niet meer dan 9,56 procent van het gezinsinkomen kost) , alleen voor de dekking van de werknemer).
- De dekking moet
- minimale waarde bieden, wat betekent dat deze ten minste 60 procent van de medische kosten voor een gemiddelde bevolking dekt, en een "substantiële" dekking biedt voor diensten voor inpatiënten en artsen.Werkgevers bieden doorgaans plannen aan die een minimumwaarde bieden, beide omdat door de werkgever gesponsorde plannen vaak behoorlijk robuust zijn en omdat werkgevers de werkgever een sanctie willen ontlopen. Door werkgevers gesponsorde dekking wordt ook beschouwd als minimale essentiële dekking, maar het is duidelijk dat de twee termen verschillende betekenissen hebben.
