Voordat we een debat beginnen over hoe we Medicaid kunnen hervormen, moeten we begrijpen hoe de federale overheid het programma momenteel financiert. Er zijn verschillen in financiering op basis van het feit of een staat deelneemt aan de uitbreiding van Medicaid onder de Affordable Care Act, ook bekend als Obamacare.
De federale overheid verstrekte extra fondsen aan landen die de uitbreiding van Medicaid doormaken, die 100 procent van de uitbreidingskosten van Medicaid tot en met 2016 en 90 procent van die kosten tot 2020 betalen.
Alle staten, ongeacht of ze al dan niet deelnemen aan de uitbreiding van Medicaid, bleven federale financiering ontvangen uit deze drie bronnen: Disproportionele Share Hospital (DSH) betalingen, Federal Medical Assistance Percentages (FMAP) en Enhanced Matching Rates.
Onevenredige betalingen voor Share Hospital
Medicaid staat niet bepaald bekend als genereus als het gaat om het betalen voor gezondheidszorg. Volgens gegevens uit de enquête van het Medical Expenditure Panel 2005, worden de uitgaven voor gezondheidszorg geschat op 26 procent voor een volwassene met een eigen verzekering dan voor iemand op Medicaid voor hetzelfde zorgniveau.
Ziekenhuizen die zorgen voor meer mensen op Medicaid of voor mensen die niet verzekerd zijn, worden uiteindelijk veel minder vergoed dan faciliteiten die actief zijn in gebieden waar er meer mensen zijn die onder een privéverzekering vallen. Alleen al in 2016 sloten 21 ziekenhuizen hun deuren voor intramurale zorg vanwege lage vergoedingspercentages en andere financiële zorgen.
Om het speelveld gelijk te houden, zijn disproportionele Share Hospital-betalingen (DSH) van kracht geworden. Bijkomende federale fondsen worden aan de staten gegeven om te verdelen over in aanmerking komende ziekenhuizen die een onevenredig groot aantal mensen zien met weinig tot geen verzekering. Het idee was om de financiële lasten voor die voorzieningen te verlagen, zodat ze zorg konden blijven bieden aan mensen met lage inkomens.
Verschillende formules worden gebruikt om de federale DSH-financiering voor elke staat te berekenen. Deze formules houden rekening met DSH-toewijzing van het vorige jaar, inflatie en het aantal ziekenhuisopnamen voor patiënten op Medicaid of die niet-verzekerd zijn. DSH-betalingen mogen niet meer bedragen dan 12 procent van de totale Medicaid-uitgaven voor medische hulp voor een bepaald jaar.
Percentages federale medische hulp
Federal Medical Assistance Percentages (FMAP) blijven de belangrijkste bron van federale Medicaid-financiering. Het concept is eenvoudig. Voor elke $ 1 die een staat betaalt voor Medicaid, komt de federale overheid overeen met minstens 100 procent, d.w.z. dollar voor dollar. Hoe genereuzer een staat is om mensen te verslaan, hoe genereuzer de federale overheid moet zijn. Er is geen vastgestelde limiet en federale uitgaven stijgen op basis van de behoeften van een staat.
Als je erover nadenkt, is FMAP vrijgevig, maar het is misschien niet helemaal eerlijk tegenover staten met een lager gemiddeld inkomen in vergelijking met staten met hogere inkomens. Specifiek kan er een verhoogde belasting zijn voor staten met hogere concentraties van arme mensen, en FMAP kan een onevenredig lage vergoeding geven, ondanks de economische behoeften van een staat.
Om dit probleem aan te pakken, heeft de Social Security Act een formule opgesteld om de FMAP-tarieven te berekenen op basis van het gemiddelde inkomen van een staat in verhouding tot het nationale gemiddelde. Terwijl elke staat ten minste een FMAP van 50 procent ontvangt (de federale overheid betaalt 50 procent van de Medicaid-kosten, d.w.z. $ 1 voor elke $ 1 uitgegeven door de staat), zullen andere staten hogere percentages ontvangen.
Alaska, Californië, Connecticut, Maryland, Massachusetts, Minnesota, New Hampshire, New Jersey, New York, North Dakota, Virginia, Washington en Wyoming zijn de enige staten in 2017 met een FMAP van 50 procent. Alle andere staten ontvangen een hoger percentage Medicaid-middelen van de federale overheid.
Met name heeft Mississippi het laagste inkomen per hoofd van de bevolking met een 2017 FMAP van 74,63 procent. Dit betekent dat de federale overheid betaalt voor 74,63 procent van de Medicaid-kosten van de staat en $ 2,94 bijdraagt voor elke $ 1 die de staat uitgeeft.
Verbeterde matching rates
Verbeterde matching rates zijn vergelijkbaar met FMAP, maar worden een stap verder gebracht. Ze verhogen het percentage van de kosten die de federale overheid voor bepaalde diensten betaalt. Deze diensten omvatten, maar zijn niet beperkt tot:
- behandeling van borst- en baarmoederhalskanker (betaald tegen het CHIP FMAP-tarief van de staat *)
- Gezinsplanningsdiensten (betaald bij FMAP van 90 procent)
- Thuisgezondheidsdiensten (betaald bij FMAP van 90 procent)
- Preventief diensten voor volwassenen (betaald op FMAP van de staat + 1 procent)
* CHIP is de Child Health Insurance Program
Deze diensten worden als waardevol beschouwd omdat ze kunnen bijdragen aan het verminderen van de kosten van de gezondheidszorg in de toekomst. Op die manier wordt het vooraf betalen van meer geld gezien als een waardige investering.
Overheidsfinanciering voor Medicaid
Laten we niet vergeten dat de deelstaatoverheid ook dollars bijdraagt aan Medicaid. Hoe ze dit doen verschilt van staat tot staat, maar hoeveel ze bijdragen, beïnvloedt hoeveel hulp ze krijgen van de federale overheid. Feit is dat de federale of deelstaatregeringen het zich niet kunnen veroorloven om Medicaid alleen te betalen. Alleen samen kunnen ze genoeg bronnen bundelen om voor de miljoenen mensen in nood te zorgen.
