Van tijd tot tijd ontstaan er verhalen van personen die een vroege diagnose van autisme eenvoudigweg zijn ontgroeid. Zouden deze verhalen waar kunnen zijn?
Officieel is het antwoord "nee"
Volgens de DSM-5 (de diagnostische handleiding die momenteel mentale en ontwikkelingsstoornissen beschrijft in de Verenigde Staten en vele andere landen), is het antwoord nee.
Dat komt omdat, volgens de handleiding: "Manifestaties van de sociale en communicatieve beperkingen en beperkt / herhalend gedrag dat de autismespectrumstoornis definieert, duidelijk zijn in de ontwikkelingsperiode. Op latere leeftijd kunnen interventie of compensatie, evenals de huidige ondersteuning, maskeer deze problemen in ten minste een aantal contexten, maar de symptomen blijven voldoende om actuele beperkingen te veroorzaken in sociale, beroepsmatige of andere belangrijke gebieden van functioneren. "
Met andere woorden, volgens de DSM beginnen autistische symptomen vroeg en blijven ze gedurende het hele leven bestaan, hoewel volwassenen mogelijk hun symptomen kunnen ‘maskeren’ – althans in sommige situaties. Mogelijk zijn ze ook verkeerd gediagnosticeerd vanwege autisme-achtige symptomen die verband houden met late spraak, ongebruikelijke leesvaardigheden (hyperlexie) of sociale onhandigheid. Maar volgens de DSM is het onmogelijk om "uit te groeien" van autisme.
Behandeling kan de symptomen radicaal verbeteren
Hoewel kinderen met autisme niet alleen maar ‘beter’ lijken te worden, verbeteren de meesten in de loop van de tijd met therapieën en volwassenheid. Sommigen verbeteren veel.
Overweeg deze vrij algemene situatie:
Een kind vermijdt oogcontact, heeft moeite met sociale communicatie, vertoont repetitief gedrag, houdt niet van elke vorm van verandering en heeft zintuiglijke problemen, en daarom wordt de diagnose autismespectrumstoornis gesteld.
Dan krijgt dat kind intensieve therapieën en volwassen worden.
Nu, als tiener of volwassene, kan dezelfde persoon goed werk leveren door oogcontact te maken.
Hij kan slechts licht vertraagd zijn in vergelijking met sociale communicatie. Misschien heeft hij zijn interesses uitgebreid en geleerd zijn zintuiglijke uitdagingen het hoofd te bieden. Nee, hij is niet de thuiskomstkoning. Ja, hij heeft meer hulp nodig dan de gemiddelde persoon die een sociale situatie "leest". Maar als hij vandaag werd geëvalueerd, zouden zijn symptomen niet tot het niveau van een autismespectrumdiagnose stijgen.
Welke kinderen kunnen hoogstwaarschijnlijk radicaal verbeteren?
Zo nu en dan verbetert een kind met relatief ernstige symptomen tot het punt waarop hij of zij in een typische schoolomgeving kan functioneren. Maar dit is uiterst zeldzaam.
De realiteit is dat de kinderen die het meest waarschijnlijk radicaal verbeteren, diegene zijn waarvan de symptomen al relatief mild zijn en die geen problemen omvatten zoals aanvallen, spraakvertraging, leerstoornissen of ernstige angst. In het algemeen zijn de kinderen die het meest kans hebben om autisme te ‘ontgroeien’ dan degenen met normale of boven normale IQ’s, gesproken taalvaardigheden en andere bestaande sterke punten.
Het is echter belangrijk op te merken dat het achterlaten van een autismespectrumdiagnose niet hetzelfde is als "normaal" worden. Zelfs zeer hoogfunctionerende kinderen met lijken te "ontgroeien" hun autismediagnose nog steeds worstelen met een verscheidenheid aan problemen. Ze zullen waarschijnlijk nog steeds sensorische problemen hebben, sociale communicatiemoeilijkheden, angst en andere uitdagingen, en mogelijk eindigen met diagnoses zoals ADHD, OCD, sociale angst of de relatief nieuwe sociale communicatiestoornis.
Wat is het verschil tussen "Ontgroeien" en "Radicaal verbeteren?"
Bij het boek (de DSM, om precies te zijn), zal iedereen die op de juiste manier met autisme wordt gediagnosticeerd, altijd autistisch zijn, zelfs als ze de symptomen van autisme niet lijken te hebben.
Het feit dat ze geen significante symptomen vertonen, getuigt van hun vermogen om hun uitdagingen te ‘maskeren’ of ‘beheren’. Deze interpretatie wordt gedeeld door veel functionele volwassenen die als kinderen de diagnose autisme hebben gekregen. Ze zeggen: "van binnen ben ik nog steeds autistisch – maar ik heb geleerd mijn gedrag te veranderen en mijn gevoelens te beheren." Met andere woorden, er is een fundamenteel verschil dat autistische mensen autistisch maakt – en dat fundamentele verschil gaat niet weg, zelfs als gedragssymptomen verdwijnen.
Dan zijn er mensen die een heel ander gezichtspunt hebben. Hun perspectief: als een persoon niet langer voldoende symptomen vertoont voor een autismediagnose, dan is ze ontgroeid (of genezen) van autisme.
Met andere woorden, de therapieën werkten en het autisme is verdwenen.
Wie heeft gelijk? Wanneer symptomen niet langer zichtbaar zijn voor een externe waarnemer, zijn ze dan ‘ontgroeid’? "Genezen?" "Gemaskeerd?"
Zoals met zoveel dingen die met autisme verband houden, is er geen absoluut juist antwoord op deze vraag. En de onzekerheid strekt zich uit tot het professionele domein. Ja, er zijn beoefenaars die het autisme-etiket verwijderen en zeggen "het autisme is weg". En ja, er zijn beoefenaars die het etiket zullen houden en zeggen: "Autisme verdwijnt nooit echt, hoewel de symptomen ervan misschien niet evident zijn." Door zorgvuldig te kiezen voor uw arts, kunt u mogelijk het antwoord krijgen dat u verkiest!
Een heel woord
Ouders van kinderen met autisme zijn vaak overweldigd door informatie over ‘genezingen’ die variëren van dom tot extreem riskant. Deze zogenaamde genezingen zijn gebaseerd op theorieën over autisme die niet door onderzoek worden ondersteund. Het is erg belangrijk om onderscheid te maken tussen behandelingen die uw kind kunnen en moeten helpen, en die het potentieel hebben om hem of haar te schaden.
Therapieën zoals ABA, Floortime, speltherapie, logopedie en ergotherapie kunnen allemaal een positief verschil maken voor uw kind, evenals medicijnen om angst te verlichten, aanvallen te beheersen en de slaap te verbeteren. Behandelingen zoals chelatie, hyperbare zuurstoffamma’s, bleekklysma’s en dergelijke zijn niet alleen ineffectief: ze zijn buitengewoon riskant.
Hoewel hoop (en het vieren van kleine overwinningen) altijd belangrijk is, geldt dat ook voor het gezonde verstand.
