Misophonia, ook wel selective sound sensitivity syndromegenoemd, is een slecht begrepen aandoening die letterlijk ‘haat tegen geluid’ betekent. Mensen met misophonia reageren op een extreme en vaak emotionele manier op bepaalde "trigger" -geluiden. De reacties variëren van ergernis, weglopen of zelfs woede waarbij sommige personen gewelddadig uithalen.
Triggers
Terwijl misophonia soms wordt vergeleken met een andere aandoening die hyperacusis wordt genoemd, hebben misophonia-triggers de neiging om zachte, alledaagse geluiden te zijn, in feite lijken veel van hen lichamelijke functies te betrekken.
Hieronder volgen algemene triggers:
- kauwen
- lip smakken
- slurpen
- slurpen
- vingernagel tikken
- vingernagel knippen
- ademhalen
- snuiven
- snuiven
- niezen
- gapen
- neus piepen
- neus fluiten
- fluiten
- klikken
- kletterende gerechten of lepels schrapen op borden
- honden blaffen
Het is interessant om op te merken dat in het geval van lichaamsfuncties zoals gapen of lip-smakken het geluid vaak alleen een reactie triggert wanneer het door een andere persoon wordt geproduceerd. Net als hyperacusis lijden veel mensen met misophonia ook aan tinnitus.
Antwoorden op triggergeluiden
De reactie die een persoon met misophonia op deze triggers heeft, wordt vaak "autonoom" genoemd en wordt soms vergeleken met de "vecht of vlucht" -respons van het lichaam. De vecht- of vluchtreactie wordt ook wel de acute stressreactie genoemd. Het is de natuurlijke manier van het lichaam om te reageren op een situatie die het als bedreigend ervaart. Ons lichaam begint automatisch de hormonen adrenaline en norepinephrine vrij te maken, waardoor onze hartslag en ademhalingsfrequentie toenemen.
Het zorgt er ook voor dat onze spieren strakker worden en dat onze bloedvaten samentrekken, onze pupillen verwijden en we ons meer bewust worden van onze omgeving en meer alert zijn. Dit is de manier waarop het lichaam ons voorbereidt om te reageren op de stimulus die het als bedreigend ervaart. Het is onduidelijk waarom een persoon met misofonie op een vergelijkbare manier zou reageren als een triggering, maar onderzoekers denken dat deze reactie onvrijwillig is.
Mensen met deze chronische aandoening rapporteren vaak gevoelens van paniek, woede en angst als reactie op triggersignalen.
Degenen die lijden aan misofonie kunnen zich tot het uiterste inspannen om niet blootgesteld te worden aan triggerende geluiden. Ze kunnen zich sociaal isoleren of interessante coping-mechanismen uitvinden. Sommigen kunnen een koptelefoon dragen of andere geluiden produceren om triggerende geluiden te overstemmen.
Een slecht begrepen toestand
Zoals eerder vermeld, is misophonia een slecht begrepen en onder-onderzochte toestand. De term misophonia ontstond niet om de aandoening te beschrijven tot het jaar 2000, hoewel de aandoening veel eerder werd beschreven als selectief geluidgevoeligheidssyndroom. Het bewustzijn voor de stoornis is toegenomen sinds verschillende nieuwsberichten in 2011 landelijk over de aandoening werden uitgezonden. Kort daarna zei tv-presentator Kelly Ripa op televisie dat zij gelooft dat ze ook lijdt aan misophonia.
Ondanks toegenomen bewustzijn van de aandoening, is onderzoek naar misofonie zeer beperkt, aangezien de meeste informatie afkomstig is van extreem kleine onderzoeken en casuïstiek. Epidemiologisch bewijs ontbreekt ook. Sommige studies suggereren dat de incidentie van misofonie veel hoger is dan dat van professionals eerder heeft gedacht, maar dat veel mensen slechts milde symptomen hebben waarvoor ze geen behandeling zoeken.
Met ingang van 2011 waren er geen vastgestelde diagnostische criteria voor misofonie, echter, voorgestelde diagnostische criteria werden gepubliceerd in 2013 en onderzoekers stelden voor de aandoening te classificeren als een afzonderlijke en discrete psychiatrische stoornis. Er zijn momenteel geen gevestigde behandelingen voor misophonia.
