Als u iets over autisme weet, weet u dat mensen met autisme ongeveer net zo van elkaar verschillen als ze zouden kunnen zijn. En toch … het web staat vol met artikelen over het beheren, veranderen en begrijpen van ‘autistisch gedrag’. Wat de vraag oproept – wat zijn in hemelsnaam deze ‘autistische gedragingen’ en wat maakt hen ‘autistisch?’
Autistisch gedrag is, naar verluidt, gedrag dat wordt aangepakt door mensen met autisme die zich over het algemeen niet bezighouden met mensen ZONDER autisme.
De realiteit is echter dat alle aan autisme gerelateerde gedragingenook geassocieerd zijn met veel verschillende groepen mensen – inclusief, in sommige gevallen, de mensheid als geheel.
Wie heeft op een gegeven moment geen driftbui gekregen, had moeite met sociale communicatie, voelde zich overweldigd door zintuiglijke input of gedroeg zich op een agressieve of zelfverwondende manier? Wie heeft er geen problemen met slapen gehad, is in een sleur terechtgekomen of vond het moeilijk om iets te veranderen? Al deze worden vaak beschreven als symptomen van autisme. Ze worden ook verschillend beschreven als symptomen van angst, depressie, OCD, ADHD, PTSS, stemmingsstoornissen en – normale menselijke stijgingen en dalingen.
Wat autistisch gedrag anders maakt, is niet het gedrag zelf, maar de redenen voor het gedrag en de manier waarop het gedrag naar buiten kijkt.
Hoe agressie en zelfverwonding er anders uitzien in autisme
Agressief en zelfbeschadigend gedrag wordt bijvoorbeeld vaak genoemd als een "symptoom van autisme" (ondanks het feit dat het niet is opgenomen in de diagnostische criteria voor autisme).
Er zijn zeker mensen met autisme die agressief en / of zelfbeschadigend zijn – maar door dezelfde menselijke wezens over de hele wereld worden anderen en zichzelf de hele tijd gewond, om een groot aantal redenen. Pesten, bendegedrag, zelfvernietiging, drugsmisbruik en een hele reeks andere gedragingen zijn typerend voor de menselijke conditie.
Dus waar gaat het over agressie en zelfverwonding die specifiek ‘autistisch’ is? Het antwoord ligt in het feit dat mensen met autisme waarschijnlijk agressief en / of zelfmisbruikend zijn op zeer specifieke manieren en om specifieke redenen.
Autistische agressie en zelfverwonding zien er niet uit als een misdadiger met een shiv in een steegje, of als een bullebak die een kleiner kind hindert terwijl hij naar huis loopt. Het ziet er niet naar uit dat een broer zijn zus mishandelt omdat hij dat kan, of als een man die zijn vrouw in woede slaat. Autistische agressie lijkt op een persoon die niet in staat is om zijn of haar sensaties, behoeften of emoties te beheersen of te beheersen, met als gevolg flails, klappen, beten of headbangs.
In tegenstelling tot agressie bij typische mensen is autistische agressie bijna nooit het gevolg van boosaardigheid, jaloezie of de wens anderen pijn te doen of te vernederen. Het is bijna altijd het resultaat van frustratie, angst, angst of lichamelijk (zintuiglijk) ongemak of pijn. Autistische mensen zijn heel, heel zelden van plan om agressief te zijn, noch werken ze samen met anderen om pijn te veroorzaken. In plaats daarvan reageren ze meestal ter plaatse op een situatie die ze niet aankunnen.
Hoe sociale verlegenheid er anders uitziet in autisme
Evenzo, hoewel iedereen sociale onhandigheid heeft ervaren, zijn ‘autistische’ problemen met sociale betrokkenheid ongebruikelijk – niet omdat ze bestaan, maar vanwege hun oorzaak en uiterlijk.
Het is zeer onwaarschijnlijk dat mensen met autisme (in tegenstelling tot de meeste andere mensen) opzettelijk de gevoelens van een ander mens kwetsen, een ander vernederen of anderszins sociale pijn veroorzaken. In feite hebben ‘autistische’ sociale problemen meestal te maken met verschillen in spraakpatronen, problemen met het begrijpen van subtiele lichaamstaal en uitdagingen met het begrijpen van de onzichtbare sociale normen die de meeste mensen intuïtief begrijpen.
Terwijl een typische persoon een klasgenoot opzettelijk kan vernederen, zou een persoon met autisme eerder een ongepaste vraag stellen.
Waarom zijn ‘autistisch gedrag’ een probleem?
Zeer vaak zijn autistisch gedrag niet meer, noch minder problematisch dan hetzelfde gedrag zou zijn bij een typisch zich ontwikkelend individu.
Soms worden dezelfde gedragingen bij een typische persoon niet eens opgemerkt. Maar omdat mensen met autisme de hele dag door, elke dag, door leraren, therapeuten, ouders en bijna alle anderen om hen heen worden onderzocht, worden hun gedragingen geëtiketteerd, behandeld en – in veel gevallen ‘geblust’.
