De term gewrichtsfunctie komt veel naar voren in rapporten over resultaten van medische en onderzoeksstudies. Onderzoekers spreken van een gezamenlijke functie en hoe deze wordt beïnvloed door ziekten, zoals artritis, of door behandelingen voor artritis. Wat is een gezamenlijke functie?
Verbindingen en gewrichtsfunctie gedefinieerd
Een verbinding wordt gedefinieerd als het verbindingspunt waar twee of meer botten samenkomen ten behoeve van beweging of stabiliteit.
Door samentrekking van spieren die de verbinding kruisen, beweegt deze. Normale gewrichtsfunctie wordt gedefinieerd als het vermogen van een gewricht om door zijn bewegingsbereik te bewegen, gewicht te dragen en werk uit te voeren.
Artsen en fysiotherapeuten worden opgeleid in anatomie en fysiologie om te weten hoe een normaal gewricht eruit moet zien en hoe ze moeten handelen. Ze kennen de structuur en functie van de botten, spieren, gewrichtsbanden, pezen, zenuwen en bloedtoevoer naar het gewricht. Dit alles kan worden getoond in diagrammen en in het ontleden van kadavers. Maar verder moeten ze weten hoe een normaal gewricht werkt. Dat omvat hoe ver het moet kunnen buigen, verlengen of roteren. Het vermogen om gewicht te dragen of om weerstand te bieden tegen de werking van het gewricht zijn andere aspecten van de gewrichtsfunctie.
Beoordeling van de gewrichtsfunctie
Wanneer u naar de arts gaat met een klacht over een bot, spier of gewricht, zal zij een musculoskeletaal onderzoek uitvoeren dat de beoordeling van de gewrichtsfunctie omvat.
De gewrichtsfunctie kan worden beïnvloed door een verwonding of ontsteking, dus zal ze op roodheid, blauwe plekken en op andere gewrichten letten die mogelijk niet verwond zijn. Zijn ze van dezelfde grootte en vorm?
De arts laat de patiënt het gewricht door het gebruikelijke bewegingsbereik bewegen – buigen, uitrekken, draaien.
Ze zal ook het gewricht manipuleren om het te verplaatsen. In beide gevallen zoekt ze naar beperkingen op het bewegingsbereik en of er pijn is tijdens de beweging. Ze plaatst een hand op het gewricht om te voelen voor crepitus (knetteren) en toont een degradatie van het gewricht. Ze zal een aantal specifieke functietests uitvoeren voor vermoedelijke verwondingen. Ze ziet hoe goed de patiënt de beweging van het gewricht kan weerstaan.
Voorbeeld van schouderfunctietesttests
Het bereik van bewegingsonderzoeken voor de schouder omvat ontvoering, de arm omhoog tillen vanuit een neergelaten positie, naar de zijkant en tot boven het hoofd in een boog, en flexie getest met de armen naar voren en omhoog gestoken tot boven het hoofd, met een normaal bereik van 0 tot 180 graden. Adductie en interne rotatie en vervolgens abductie en uitwendige rotatie worden getest met één arm die eerst de achterkant van onderaf bereikt en vervolgens van bovenaf. Andere tests zijn de test van Neer en Hawkin voor impingement en de Empty Can en Gerbers Lancoff-tests voor rotator cuff-letsels.
Voorbeeld van een beoordeling van de functie van de kniegewrichten
Voor de knie zal de arts de patiënt in de gaten houden en kijken of er sprake is van slapte, wat zou aantonen dat de gewrichtsfunctie verminderd is. De arts zal naar de patiënt kijken om te zien of de benen gebogen of kloppend zijn (varus vs. valgusdeformiteit) die een verminderde kniefunctie vertoont.
Hoe de patiënt uit een stoel komt en als hij de trap op kan, geeft ook de gewrichtsfunctie aan. De patiënt legt neer en de dokter laat hem de knie buigen, die zich tot nul graden zou moeten uitstrekken en in staat zou zijn om naar 140 graden te buigen met een normale gewrichtsfunctie. De dokter buigt ook passief de knie.
Andere tests voor de kniegewrichtfunctie zijn de McMurray’s Test en Appley Grind Test voor mediale meniscusletsel, stresstests voor het laterale collaterale ligament en mediale collaterale ligament, Lachmans test voor het voorste kruisband, Posterior Ladetest en chondromalaciatests.
