Een Lisfranc-blessure is een letsel aan de ligamenten die de botten van de middenvoet en de voorvoet verbinden. Soms is de blessure een eenvoudige dislocatie (ligamentische verwonding) en soms treedt een gebroken bot op, een Lisfranc-fractuur / dislocatie. Een dislocatie treedt op wanneer er een scheiding is tussen de normale uitlijning van het gewricht tussen de voorvoet en de middenvoet. Wanneer er ook een fractuur is, komt het gebroken bot meestal voor in de botten van de middenvoet.
De voet is verdeeld in drie primaire delen. Het voorvoetgebied consisting dat bestaat uit de tenen; de middenvoet bestaande uit de kleine botten, de naviculaire, spijkerschrift en rechthoekige; en de achtervoet bestaande uit de talus (lagere enkel) en calcaneus (hiel). Het Lisfranc-gewricht bevindt zich op de kruising van de botten van de voorvoet en de middenvoet. Oorzaken van Lisfanc letsel
De Lisfranc letsel is vernoemd naar de Franse chirurg Jacques Lisfranc in het leger van Napoleon. De oorspronkelijke verwonding beschreven door Lisfranc gebeurde meestal toen een soldaat van zijn paard viel, maar zijn voet kwam niet vrij van de stijgbeugel, of zo gaat het verhaal. Tegenwoordig treden de meeste verwondingen aan de middenvoet op als gevolg van een ongemakkelijke stap op oneffen oppervlakken, sportblessures of botsingen met motorvoertuigen.
Lisfranc-letseldiagnose
Het is belangrijk om een hoog vermoeden van Lisfranc-verwonding te hebben wanneer er pijn en zwelling in de middenvoet is. Deze letsels kunnen moeilijk te diagnosticeren zijn, en zonder de juiste behandeling zijn er vaak slechte resultaten.
Elke patiënt met symptomen van een Lisfranc-verwonding moet door een arts worden beoordeeld.
Veelvoorkomende symptomen van een Lisfranc-blessure zijn
Pijn in het midden van de voet
- Zwelling en blauwe plekken
- Pijn met lopen / opstaan
- Lisfranc-verwondingen kunnen vrij subtiel zijn bij röntgenopnamen. Om de verwonding beter te verhelderen, is het soms nodig om een kracht op de voet uit te oefenen om de abnormale uitlijning te benadrukken.
Ook is het gebruikelijk om een röntgenfoto van de normale voet en de abnormale voet uit te voeren om de blessure beter te definiëren. Als er sprake is van een blessure, kunnen verdere testen met een CT-scan of MRI worden aanbevolen.
Helaas worden veel van deze letsels niet opgemerkt zonder de juiste test te hebben. Veel verwondingen van Lisfranc worden verkeerd gediagnosticeerd als een voetverstuiking.
Behandeling van Lisfranc-verwondingen
Meestal is de behandeling van een Lisfranc-verwonding chirurgisch, hoewel sommige lichte verwondingen niet-operatief behandeld kunnen worden. Als de botten minimaal worden gescheiden, is een stijve loopworp die gedurende ongeveer acht weken wordt toegepast een geschikt alternatief. De meest voorkomende behandeling is echter om de gebroken en ontwrichte botten te bevestigen met interne (schroeven) of externe (pen) fixatie.
Chirurgie is gericht op het herstellen van de normale uitlijning van de gewrichten en het vervolgens vastzetten van de botten in deze juiste positie. De sterkste fixatie is meestal met meerdere metalen schroeven, geplaatst door verschillende botten om de middenvoet aan de voorvoet te bevestigen in de juiste uitlijning. Normaal herstel omvat 6-8 weken zonder gewicht op de voet. De voet wordt meestal meerdere weken in een looplaars beschermd en de schroeven worden meestal na 4-6 maanden verwijderd.
Volledig herstel duurt meestal 6-12 maanden en bij ernstigere verwondingen kan dit leiden tot blijvende voetproblemen.
De meest voorkomende complicatie van de Lisfranc-verwonding is artritis van de voet. Posttraumatische artritis bootst artritis met slijmages na, maar het beloop ervan wordt versneld door een verwonding aan het gewrichtskraakbeen. Artritis kan leiden tot chronische pijn in het gewonde gewricht. Als er chronische pijn is als gevolg van posttraumatische artritis, kan een chirurgische ingreep genaamd een fusie noodzakelijk worden.
Een andere mogelijke complicatie van een Lisfranc-letsel is compartimentsyndroom. Het compartimentsyndroom treedt op wanneer een verwonding ernstige zwelling veroorzaakt in een ingesloten deel van het lichaam.
Als de druk van de zwelling voldoende wordt verhoogd binnen een beperkt gebied, kan de bloedtoevoer naar dat gebied beperkt zijn en ernstige complicaties veroorzaken.
