Er is geen "gouden standaard" -test die de ziekte van Parkinson diagnostiseert – in plaats daarvan vertrouwen artsen op hun eigen klinische observatie en beoordeling samen met de beschrijving door de patiënt van mogelijke tekenen en symptomen om maak de diagnose. Dat maakt een lichamelijk onderzoek natuurlijk heel belangrijk in het diagnoseproces.
Een reis naar het kantoor van de neuroloog omvat vaak wat lijkt op tientallen vragen, samen met meerdere tests.
Maar waar zijn artsen op zoek naar in een lichamelijk onderzoek dat helpt om de diagnose van de ziekte van Parkinson te bevestigen?
In feite zal een groot deel van het onderzoek van uw arts gericht zijn op het beoordelen of u de zogenaamde kardinale symptomen van Parkinson hebt: rusttremor, bradykinesie (traagheid van beweging) en posturale instabiliteit (verminderde balans). Dit is de manier waarop artsen vaak naar deze signalen zoeken.
Fysiologisch parkinson: op zoek naar trillingen
Rusttremor is vaak het eerste symptoom van de ziekte van Parkinson. Uw arts zal er waarschijnlijk in uw handen naar kijken als u zit met uw armen ontspannen en uw handen in uw schoot – met andere woorden, als u rust. Soms, met name in het begin van de ziekte, moeten patiënten afgeleid worden (bijvoorbeeld door vanaf 10 terug te tellen) om deze tremor naar voren te brengen.
Naast tremor in rust, zal uw arts kijken naar posturale tremor, die optreedt wanneer uw armen zich in een uitgestrekte positie bevinden.
Ze kan ook op zoek zijn naar kinetische tremor, die optreedt bij vrijwillige beweging en meestal wordt beoordeeld door de vinger-naar-neus test (waarbij de patiënt hun neus raakt met hun wijsvinger en vervolgens de vinger van de onderzoeker aanraakt die van positie verandert bij elke poging) .
Hoewel rusttremor wordt verwacht bij de ziekte van Parkinson, hebben veel mensen met de aandoening een combinatie van deze verschillende soorten tremoren.
Langzame beweging bij Parkinson
Dit syndroom van Parkinson, door artsen "bradykinesie" genoemd, komt bij de meeste mensen voor die de aandoening hebben. Het kan een gebrek aan spontane gezichtsuitdrukkingen en minder oogknipperingen per minuut dan normaal veroorzaken, en uw arts zal naar deze signalen kijken tijdens uw lichamelijk onderzoek.
Uw arts kan ook de bewegingssnelheid beoordelen door u te vragen om elke hand te openen en te sluiten of door uw wijsvinger herhaaldelijk tegen uw duim te drukken, waardoor grote bewegingen zo snel mogelijk worden gemaakt. Bij mensen met de ziekte van Parkinson kan de beweging snel en precies beginnen, maar deze zal snel verslechteren, langzaam en beperkt worden.
Gang is ook een andere manier om dit te testen. Het observeren van een patiënt terwijl ze lopen, met vermelding van de lengte van hun pas, evenals de snelheid waarmee ze bewegen, kan artsen nogal wat vertellen. Gebrek aan armzwaai is ook een functie die vrij vroeg verschijnt bij mensen met Parkinson.
Artsen kijken ook naar stijfheid (een ander teken van Parkinson) door de gewrichten in je ellebogen, polsen, knieën en enkels te bewegen om te zien of er weerstand is. De weerstand kan glad zijn of verschijnen als lichte aarzelingen in bewegingen, ook wel tandwielen genoemd. Dit wordt soms meer duidelijk gemaakt door de patiënt actief het tegenovergestelde ledemaat te bewegen.
Verminderde balans verschijnt laat in Parkinson
Verminderde balans (wat artsen ‘posturale instabiliteit’ noemen) treedt meestal pas later op in de ziekte en is een belangrijke bron van invaliditeit voor patiënten.
Om dit te testen, trekt uw arts snel en stevig terug op uw schouders terwijl u achter u staat. Eén tot twee stappen achteruit nemen om uw balans te herstellen, is een normale reactie, terwijl iets anders de aanwezigheid van dit slopende symptoom kan aangeven.
Dit is geenszins een uitgebreide lijst met tests die een ervaren specialist in bewegingsstoornissen gebruikt om een patiënt te beoordelen, maar dit zijn de meest voorkomende tests die u kunt ondergaan tijdens een lichamelijk onderzoek om de ziekte van Parkinson te diagnosticeren.
Weten wat uw arts zoekt in deze tests kan het diagnoseproces een beetje gemakkelijker maken.
