Hoe weten uw hersenen wanneer u pijn voelt? Hoe kent het het verschil tussen de zachte aanraking van een veer en een naaldprik? En, hoe komt die informatie op tijd bij uw lichaam om te reageren? Hoe wordt acute pijn chronische pijn? Dit zijn geen eenvoudige antwoorden, maar met een beetje uitleg over hoe het zenuwstelsel werkt, zou je de basis moeten kunnen begrijpen.
Het zenuwstelsel
Je zenuwstelsel bestaat uit twee delen: de hersenen en het ruggenmerg, die samen het centrale zenuwstelsel vormen; en de sensorische en motorische zenuwen, die het perifere zenuwstelsel vormen. De namen maken het gemakkelijk om je voor te stellen: de hersenen en het ruggenmerg zijn de naven, terwijl de sensorische en motorische zenuwen zich uitstrekken om toegang te bieden tot alle delen van het lichaam.
Simpel gezegd, sturen sensorische zenuwen impulsen over wat er in onze omgeving met de hersenen gebeurt via het ruggenmerg. De hersenen sturen informatie terug naar de motorische zenuwen, die ons helpen bij het uitvoeren van acties. Het is alsof je een heel ingewikkeld in en uit vak hebt voor alles.
Pijn begint met zenuwen
Laten we zeggen dat je op een rots stapt. Hoe weet een sensorische zenuw in het perifere zenuwstelsel dat dit anders is dan zoiets als een zacht stuk speelgoed? Verschillende sensorische zenuwvezels reageren op verschillende dingen en produceren verschillende chemische reacties die bepalen hoe sensaties worden geïnterpreteerd.
Sommige zenuwen sturen signalen in verband met lichte aanraking, terwijl anderen reageren op diepe druk.
Speciale pijnreceptoren genaamd nociceptors worden geactiveerd wanneer er een letsel is of zelfs een mogelijk letsel, zoals het breken van de huid of het veroorzaken van een grote inkeping. Zelfs als de rots je huid niet breekt, worden de weefsels in je voet voldoende samengedrukt om ervoor te zorgen dat de nociceptors een reactie afvuren.
Nu gaat er een impuls door de zenuw naar het ruggenmerg en uiteindelijk helemaal naar je hersenen. Dit gebeurt binnen een fractie van een seconde.
Uw ruggenmerg: de middelste man
Uw ruggenmerg is een complex geheel van bundels zenuwen, die op elk moment allerlei signalen van en naar de hersenen overbrengen. Het lijkt veel op een snelweg voor sensorische en motorische impulsen. Maar uw ruggenmerg doet meer dan dienst doen als een berichtencentrum: het kan zelf enkele basisbeslissingen nemen. Deze "beslissingen" worden reflexen genoemd.
Een deel van het ruggenmerg dat de dorsale hoorn wordt genoemd, fungeert als een informatiehub en richt tegelijkertijd impulsen naar de hersenen en terug door het ruggenmerg naar het letselgebied. De hersenen hoeven niet aan je voet te vertellen dat ze zich van de rots moeten verwijderen, omdat de dorsale hoorn die boodschap al heeft verzonden. Als je hersenen de CEO van het lichaam zijn, dan is het ruggenmerg middelmanagement.
Hoe je hersenen pijn zien
Ook al vindt de spinale reflex plaats aan de dorsale hoorn, het pijnsignaal gaat door naar de hersenen. Dit komt omdat pijn meer omvat dan een simpele stimulus en reactie. Gewoon je voet van de rots halen lost niet al je problemen op. Hoe mild de schade ook is, de weefsels in je voet moeten nog steeds worden genezen.
Bovendien moeten je hersenen begrijpen wat er is gebeurd. Pijn wordt gecatalogiseerd in de bibliotheek van je brein en emoties worden geassocieerd met stappen op die rots.
Wanneer het pijnsignaal de hersenen bereikt, gaat het naar de thalamus, die het naar interpretaties leidt voor een paar verschillende gebieden. Een paar gebieden in de cortex komen erachter waar de pijn vandaan komt en vergelijken het met andere soorten pijn waarmee het bekend is. Was het scherp? Heeft het meer pijn gedaan dan op een tack gaan zitten? Ben je ooit eerder op een rots gestapt en zo ja, was het beter of slechter?
Signalen worden ook vanuit de thalamus naar het limbisch systeem gestuurd, wat het emotionele centrum van de hersenen is.
Ooit afgevraagd waarom sommige pijn je doet huilen? Het limbisch systeem beslist. Gevoelens worden geassocieerd met elke gewaarwording die je tegenkomt, en elk gevoel genereert een reactie. Je hartslag kan toenemen en je kunt zweten. Allemaal vanwege een rots onder de voeten.
Waar het ingewikkeld wordt
Hoewel het misschien eenvoudig lijkt, wordt het proces van het detecteren van pijn gecompliceerd door het feit dat het geen eenrichtingssysteem is. Het is zelfs geen tweerichtingsysteem. Pijn is meer dan alleen oorzaak en gevolg: het wordt beïnvloed door al het andere dat zich in het zenuwstelsel afspeelt. Je humeur, je ervaringen uit het verleden en je verwachtingen kunnen allemaal de manier veranderen waarop pijn op een bepaald moment wordt geïnterpreteerd. Hoe is dat voor verwarrend?
Als je op die rots stapt nadat je ruzie hebt gehad met je vrouw, kan je reactie heel anders zijn dan wanneer je net de loterij had gewonnen. Je gevoelens over de ervaring zijn mogelijk aangetast als je de laatste keer dat je op een steen stapte, geïnfecteerd raakte. Als je een keer eerder op een rots gestapt hebt en je niets vreselijks overkwam, zou je sneller kunnen herstellen. U kunt zien hoe verschillende emoties en geschiedenissen uw reactie op pijn kunnen bepalen. Er is zelfs een sterk verband tussen depressie en chronische pijn.
Wanneer acute pijn chronisch wordt
In dit scenario zouden de pijnsensaties stoppen nadat uw voet was genezen. Dit komt omdat de nociceptoren geen weefselbeschadiging of mogelijk letsel meer detecteren. Dit wordt acute pijn genoemd. Acute pijn blijft niet bestaan nadat de aanvankelijke verwonding is genezen.
Soms blijven pijnreceptoren echter vuren. Dit kan worden veroorzaakt door een ziekte of aandoening die voortdurend schade veroorzaakt. Met artritis bijvoorbeeld, bevindt het gewricht zich in een constante staat van verval, waardoor pijnsignalen met weinig stilstand naar de hersenen reizen. Soms blijven nociceptors, zelfs bij afwezigheid van weefselschade, vuren. Er is misschien niet langer een fysieke oorzaak van pijn, maar de pijnrespons is hetzelfde. Dit maakt chronische pijn moeilijk vast te pinnen en zelfs moeilijker te behandelen.
