Hoe slokdarmkanker wordt behandeld

Behandelopties voor slokdarmkanker zijn afhankelijk van het stadium van de kanker en kunnen bestaan uit een operatie (gedeeltelijk of geheel verwijderen van de slokdarm), chemotherapie, bestralingstherapie, gerichte therapie of het testen van combinaties van deze of nieuwe behandelingen.

Behandeling gaat echter verder dan alleen het behandelen van de kanker, en palliatieve of ondersteunende zorgbehandelingen gericht op het helpen omgaan met de fysieke, emotionele en spirituele bijwerkingen van kanker zijn even belangrijk.

Een behandelcentrum kiezen

Of u nu een operatie of andere behandelingen moet ondergaan, het vinden van een goed kankercentrum is belangrijk. Een onderzoek uit 2017 in de Annals of Surgery bevestigde wat eerdere studies hebben aangetoond. Onderzoekers ontdekten dat mensen met slokdarmkanker die langere afstanden afleggen naar hoogvolume kankercentra aanzienlijk verschillende behandelingen krijgen en betere resultaten hebben dan degenen die dichter bij huis blijven bij kankercentra die minder mensen met de ziekte behandelen.

U kunt overwegen om een mening te zoeken bij een van de door het National Cancer Institute aangewezen kankercentra; centra die grote aantallen mensen behandelen met slokdarmkanker (en voor degenen die een operatie ondergaan, meer van deze operaties uitvoeren).

Behandelingsopties per fase

Voordat u ingaat op de specifieke behandelingsopties die beschikbaar zijn, is het nuttig om de behandelingen te bespreken die het meest worden gebruikt in verschillende stadia van de ziekte.

Ze kunnen enorm variëren.

Twee mensen met hetzelfde ziektestadium kunnen bijvoorbeeld kankers hebben in verschillende regio’s waarvoor verschillende behandelingen nodig zijn. Zelfs met kankers die vergelijkbaar zijn in locatie, stadium en bij mensen met een vergelijkbare algemene gezondheid, is het belangrijk op te merken dat geen twee kankers hetzelfde zijn.

Dat gezegd hebbende, de algemene aanpak is als volgt.

Stadium 0

Stadium 0 (carcinoma in situ) of extreem kleine fase 1A-kankers kunnen soms via endoscopie worden verwijderd. In de Verenigde Staten (in tegenstelling tot sommige delen van de wereld) is slokdarmkanker ongebruikelijk en wordt het zelden in een stadium vroeg genoeg gevonden dat endoscopische verwijdering mogelijk is. Chirurgie kan ook voor deze tumoren worden gebruikt.

Fase 1

Chirurgie is meestal de voorkeursbehandeling voor fase 1-kankers en kan in sommige gevallen de enige behandeling zijn die nodig is.

Fase 2 en 3

Chemotherapie en bestraling (of alleen chemotherapie) gevolgd door een operatie is de meest gebruikelijke aanpak, hoewel soms alleen een operatie of alleen chemotherapie kan worden toegepast. Er bestaat momenteel controverse over de vraag of mensen met plaveiselcelcarcinomen van de slokdarm die een complete respons (geen bewijs van tumor) hebben na chemotherapie, nog steeds geopereerd moeten worden.

Stadium 4

Bij stadium 4A-kankers kunnen chemotherapie en bestralingstherapie soms worden gevolgd door een operatie (als de tumor erg goed reageert). Voor fase 4B-kankers kan chemotherapie soms resulteren in een gedeeltelijke respons.

Sommige mensen maken zich zorgen dat, vanwege hun leeftijd, de behandeling te agressief zal zijn, maar oudere mensen (ouder dan 80 jaar) die een goede algemene gezondheid hebben, lijken de behandelingen voor slokdarm goed te verdragen en hebben overlevingspercentages vergelijkbaar met die van jongere mensen.Chirurgie surgery Als een diagnose wordt gesteld in de vroege stadia van de ziekte, kan een operatie de kans op genezing bieden. Voordat een operatie wordt overwogen, is zorgvuldige enscenering erg belangrijk. Helaas, als een kanker zich buiten de slokdarm heeft verspreid, verbetert de operatie de overleving niet, maar vermindert de kwaliteit van leven. Daarom is het van cruciaal belang om te bepalen wie van een operatie zal profiteren.Even belangrijk is het vinden van een chirurg die zeer ervaren is in het uitvoeren van deze operaties. Hoewel de grote kankercentra meer kans hebben om chirurgen met uitgebreide ervaring te hebben, is het belangrijk om de tijd te nemen om een potentiële chirurg te "interviewen" over zijn of haar persoonlijke ervaring met slokdarmoperaties.

Procedures

Een slokdarmresectie, de operatie die wordt uitgevoerd om een slokdarmkanker te verwijderen, verwijst naar de verwijdering van alle of een deel van de slokdarm. Voor sommige kankers, vooral die in de lagere slokdarm, wordt een deel van de maag ook verwijderd. Bovendien worden nabijgelegen lymfeklieren meestal verwijderd en naar het pathologielaboratorium gestuurd om te zoeken naar tekenen van kanker.

Nadat de sectie van de slokdarm is verwijderd, wordt de maag weer aan de bovenste slokdarm bevestigd (de term die beschrijft dat deze samen worden genaaid is "anastomose"). Als een groot deel van de slokdarm wordt verwijderd, zodat herbevestiging moeilijk of onmogelijk is, kan een deel van de darm worden verwijderd en tussen de bovenste slokdarm en de maag worden geplaatst.

Een slokdarmresectie kan op twee verschillende manieren worden uitgevoerd:

Open esophagectomie:

In een open procedure wordt een traditionele grote incisie gemaakt in de nek, borst of buik (of kan soms alle drie omvatten) waardoor de slokdarm wordt bereikt .

Minimaal invasieve oesofagectomie:

Bij een minimaal invasieve procedure worden meerdere kleine incisies in de nek en borst geplaatst. Een scoop (met een camera) wordt ingebracht door deze incisies en de operatie wordt uitgevoerd via de scoop. Minimaal invasieve chirurgie is meestal alleen mogelijk met kleinere slokdarmtumoren. Bijwerkingen en complicaties
Het verwijderen van een deel van de slokdarm is een grote operatie en complicaties zijn niet ongewoon. Tijdens de operatie bestaan de meest voorkomende risico’s uit bloedingen en anesthesieproblemen, zoals abnormale hartritmes en longproblemen. In de dagen na de operatie zijn bloedstolsels veel te vaak (diepe veneuze trombose) en kunnen soms afbreken en naar de longen reizen (longembolieën). Infecties zoals pneumonie komen vaak voor tijdens herstel en lekkage (en daaropvolgende infectie en ontsteking) kan soms voorkomen wanneer de slokdarm opnieuw werd vastgemaakt.

Lange termijn, sommige mensen hebben aanhoudende heesheid als gevolg van schade aan zenuwen in de borstkas tijdens de operatie. Zenuwbeschadiging kan ook leiden tot veranderingen in de beweeglijkheid in het bovenste deel van het maagdarmkanaal, wat kan leiden tot misselijkheid en braken. Omdat de onderste slokdarmsfincter (de spierbies aan de onderkant van de slokdarm die voorkomt dat de maaginhoud terugloopt in de slokdarm) vaak wordt verwijderd of beschadigd, is maagzuur gebruikelijk en zullen veel mensen medicijnen nodig hebben voor zure reflux.

Chemotherapie

Chemotherapie werkt door snel delende cellen aan te vallen en kan op verschillende manieren worden toegediend met slokdarmkanker. Deze omvatten:

Neoadjuvante chemotherapie:

Neoadjuvante chemotherapie verwijst naar het gebruik van chemotherapie vóór de operatie om de grootte van een tumor te verkleinen.

Adjuvante chemotherapie:

Adjuvante chemotherapie verwijst naar chemotherapie die na een operatie wordt gegeven. Zelfs als er na de operatie geen kanker lijkt te zijn achtergelaten, kunnen kleine clusters van kankercellen achterblijven en later in een recidief resulteren. Chemotherapie na een operatie kan het risico op recidief verminderen en de overleving voor sommige mensen verbeteren. Palliatieve chemotherapie:
Palliatieve chemotherapie verwijst naar het gebruik van chemotherapie om de symptomen te beheersen en de levensduur te verlengen met stadium 4-ziekte, maar niet om de ziekte te genezen. Op dit moment kan chemotherapie (zelfs in combinatie met bestraling) de overlevingsduur vergroten, maar het is onwaarschijnlijk dat de ziekte zal genezen. Als een operatie wordt overwogen, is de meest gebruikelijke aanpak om chemotherapie (met of zonder bestraling)
voorafgaand te geven aan een operatie (adjuvante chemotherapie of chemoradiatie). Daar zijn verschillende redenen voor.

Uw arts kan ervoor zorgen dat de chemotherapie effectief is in plaats van te leren na de operatie als dit niet het geval is. Chemotherapie wordt meestal veel beter verdragen vóór de operatie dan na de operatie. Neoadjuvante chemotherapie kan de tumor naar beneden halen (kleiner maken), zodat chirurgie gemakkelijker uit te voeren is.

Eindelijk, voor sommige mensen (voornamelijk die met plaveiselcelcarcinomen), kan de tumor verdwijnen, zodat chirurgie niet nodig is.
Chemotherapie-medicijnen die vaak worden gebruikt, zijn een combinatie van Paraplatin (carboplatine) en Taxol (paclitaxel) of Platinol (cisplatine) en Camptosar (irinotecan). In het verleden werd de medicatie 5-FU (5-fluorouracil) vaak gebruikt, maar de neiging om meer toxisch te zijn.
Chemotherapie Bijwerkingen
Zoals met zoveel behandelingen met kanker, is het belangrijk om in gedachten te houden dat de vreselijke bijwerkingen die een vriend of familielid in het verleden heeft ervaren, niet noodzakelijk van toepassing zijn op de moderne behandeling van de ziekte. Chemotherapie medicijnen worden meestal gegeven in cycli (bijvoorbeeld elke drie weken), gedurende vier tot zes maanden.

Veel van de bijwerkingen zijn te wijten aan het doden van normale cellen die zich snel delen, samen met kankercellen. Vaak voorkomende bijwerkingen zijn:

Veranderde bloedtellingen:

Laag aantal bloedcellen (onderdrukking van het beenmerg) resulterend in een laag aantal witte bloedcellen (neutropenie), een laag aantal rode bloedcellen (anemie) en een laag aantal bloedplaatjes (trombocytopenie).

Haaruitval:

De medicijnen die het meest waarschijnlijk haarverlies veroorzaken, worden niet vaak gebruikt bij slokdarmkanker (met uitzondering van Camptosar) maar veroorzaken vaak een dunner worden van het haar.Misselijkheid en braken:
Zie hieronder. Perifere neuropathie:
Tintelingen, gevoelloosheid en pijn, vaak in een "kous en handschoen" -verdeling. Mondzweren en smaakveranderingen
Vermoeidheid Net zoals de chemotherapiemedicijnen die tegenwoordig worden gebruikt minder toxisch zijn, is het beheer van bijwerkingen drastisch verbeterd. Veel mensen hebben minimale of geen misselijkheid en braken met preventieve medicijnen. Er zijn ook injecties beschikbaar om het aantal witte bloedcellen te verhogen als dat nodig is (hoewel het nog steeds belangrijk is om te leren over manieren om het infectierisico tijdens chemotherapie te verlagen).
Perifere neuropathie (PN) is een van de meer vervelende symptomen van chemotherapie bij slokdarmkanker en is vaak permanent. De geneesmiddelen die het nauwst verbonden zijn met PN omvatten taxanen (zoals Taxol) en platinageneesmiddelen (zoals Platinol en Paraplatin). Aangezien een combinatie hiervan vaak wordt gebruikt, kan het effect worden vergroot.
Er zijn veel onderzoeken gaande naar manieren om dit symptoom te verminderen (zoals het gebruik van L-glutamine tijdens de behandeling) en mensen moeten met hun artsen praten over het nieuwste onderzoek voordat ze met chemotherapie beginnen.

Stralingstherapie

Stralingstherapie maakt gebruik van stralen met hoge energie om kankercellen te behandelen en wordt vaak samen met chemotherapie gebruikt. Bestralingstherapie kan ook worden gebruikt voor palliatie (zie hieronder). Het wordt op twee belangrijke manieren gegeven:

Straling van de buitenste bundel:

Straling door uitwendige straling is de vorm die veel mensen kennen en kan dagelijks voor een paar dagen of weken worden gegeven.

Brachytherapie (interne) bestralingstherapie:

Bij brachytherapie wordt een endoscopie uitgevoerd zodat de straling in de buurt van de tumor in de slokdarm kan worden geplaatst. Het wordt vaker gedaan als palliatieve therapie om te helpen bij het slikken. Stralingseffecten
De meest voorkomende bijwerkingen van bestralingstherapie op de borst zijn huidroodheid en uitslag op de plaats van bestraling (vergelijkbaar met zonnebrand) en vermoeidheid. Straling naar de borst kan ook ontsteking van de longen veroorzaken (stralingspneumonitis). Indien onbehandeld kan dit leiden tot fibrose van de longen. Ontsteking van de slokdarm (pulmonaire fibrose) kan ook voorkomen. Gerichte therapie

Gerichte therapie maakt gebruik van geneesmiddelen net als chemotherapie, maar de geneesmiddelen zijn "gericht" tegen een bepaalde route in de groei van kankercellen. Om deze reden hebben ze vaak minder bijwerkingen dan traditionele chemotherapie medicijnen.

Cyramza (ramucirumab)

Cyramza is een monoklonaal antilichaam dat wordt beschouwd als een angiogenese-remmer. Om tumoren te laten groeien, moeten ze nieuwe bloedvaten vormen (angiogenese). Het medicijn voorkomt een stap die nodig is om nieuwe bloedvaten te vormen.

Cyramza wordt het vaakst gebruikt wanneer andere behandelingen niet langer effectief zijn en kunnen worden gebruikt met of zonder chemotherapie. Bijwerkingen kunnen hoofdpijn en hoge bloeddruk omvatten, maar bij gelegenheid kunnen ernstige symptomen optreden, zoals ernstige bloedingen of darmperforatie.

Volgens een onderzoek uit 2017 bleek Cyramza, van alle beschikbare chemotherapie en gerichte therapie, het meest duidelijk een vermogen om zowel de progressievrije overleving als de algehele overleving te verbeteren bij mensen met gevorderd (stadium 4) slokdarmkanker adenocarcinoom.

Herceptin (trastuzumab)

Herceptin wordt bij gelegenheid gebruikt voor gevorderde esophageale adenocarcinomen die HER2-positief zijn (vergelijkbaar met HER2-positieve borstkanker).

Het testen op HER2 gebeurt op basis van een monster van een tumor die is verkregen tijdens een biopsie of een operatie. Deze kankers hebben het eiwit HER2 op het oppervlak van de cel, waaraan groeifactoren binden en groei veroorzaken. Herceptin bindt zich aan deze receptoren zodat groeifactoren de kanker niet kunnen uithongeren.

Bijwerkingen zijn vaak mild, zoals hoofdpijn en koorts, en verbeteren meestal in de tijd. Het medicijn kan soms hartschade veroorzaken. Uw arts zal het risico hiervan bespreken.

Klinische proeven

Er zijn momenteel lopende klinische onderzoeken waarbij gekeken wordt naar combinaties van de bovengenoemde behandelingen, evenals naar nieuwere therapieën zoals immunotherapie.

Het deelnemen aan een onderzoeksstudie kan voor sommigen angstaanjagend zijn, maar het helpt om in gedachten te houden dat elke behandeling die we momenteel voor slokdarmkanker hebben, eens in een klinisch onderzoek is bestudeerd.

Complementaire geneeskunde (CAM)

Op dit moment zijn er geen "alternatieve" therapieën die de overleving verlengen of resulteren in genezing van mensen met slokdarmkanker. Dat gezegd hebbende, sommige behandelingen kunnen helpen bij de symptomen van kanker en kankerbehandelingen in combinatie met conventionele medicijnen.

Veel van de grotere kankercentra bieden nu deze alternatieve kankertherapieën samen met conventionele behandelingen voor kanker. Therapieën zoals meditatie, yoga, acupunctuur, massagetherapie en meer kunnen soms mensen helpen omgaan met zowel de fysieke als emotionele uitdagingen die gepaard gaan met de diagnose van kanker.

Palliatieve zorg

Palliatieve zorg verschilt van hospice-zorg in die zin dat het zelfs kan worden gebruikt voor mensen die verwachten genezen te worden van hun kanker. Het is zorg die zich richt op het helpen van mensen bij het beheersen van de fysieke en emotionele symptomen gerelateerd aan kanker- en kankerbehandelingen, variërend van kankerpijn tot depressie.

Moeite met slikken als gevolg van obstructie van de slokdarm door een tumor komt veel voor bij slokdarmkanker en verstoort de juiste voeding. Als een tumor te geavanceerd is voor een operatie (esofagectomie), zijn er nog steeds opties om problemen met slikken te verminderen. Sommige hiervan omvatten:

Het plaatsen van een stent in de slokdarm (via endoscopie) om de slokdarm open te houden.

Brachytherapie (inwendige bestraling) hierboven vermeld.

Stralingsbehandeling met externe stralen.

Elektrocoagulatie (verbranding van het gebied van de tumor veroorzaakt obstructie).
Lasertherapie.
Veel kankercentra bieden nu consulten aan met een team voor palliatieve zorg. Het werken met een specialist in palliatieve zorg maximaliseert vaak de kans dat uw symptomen goed onder controle zijn en dat uw kwaliteit van leven zo goed mogelijk kan zijn terwijl u met kanker leeft.