Mensen klagen regelmatig tegen me dat een groeiend tekort aan endocrinologen de gezondheidszorg verstoort. De wachtlijst om in sommige gebieden een endocrinoloog te zien is drie maanden, zes maanden, soms zelfs negen maanden of langer – als je zelfs maar op de wachtlijst van de nieuwe patiënt kunt komen.
Zelfs dan, als u eenmaal op uw afspraak bent, wordt het grootste deel van uw tijd doorgebracht met wachten, formulieren invullen, gezien worden door een verpleegkundige of een arts-assistent, bloed laten strikken enzovoort.
Je hebt geluk als je meer dan een paar minuten spreektijd krijgt bij de feitelijke arts. Wat gebeurd er? We hebben te maken met een ernstig tekort aan endocrinologen, een die waarschijnlijk nog duidelijker zal worden.
Het tekort
In 2010 waren er volgens de Amerikaanse Raad van Interne Geneeskunde 5811 board-gecertificeerde endocrinologen in de VS Nieuwe statistieken zijn nog niet vrijgegeven, maar dit 2014 Endocrine Society White Paper projecteert dat het tekort zal blijven bestaan en verslechteren , in het volgende decennium. Andere experts voorspellen dat er in 2025 tekorten van dubbele cijfers moeten worden verwacht.
Er komen minder nieuwe endocrinologen in de praktijk om degenen die met pensioen gaan te vervangen. Op dit moment zijn er ongeveer 122 erkende endocrinologiebeurzenprogramma’s in de Verenigde Staten, en deze programma’s trainen en bereiden slechts ongeveer 160 nieuwe endocrinologen per jaar voor. (En sommige van deze nieuwe specialisten doen onderzoek of de farmaceutische industrie, niet klinische en patiëntenzorg.)
Zelfs als dat aantal van 5.800 wordt gebruikt, zijn naar schatting 2.000 van de endocrinologen primair academisch, met lage patiëntbelastingen. Sommigen werken voor de federale overheid of farmaceutische bedrijven. Tegelijkertijd, volgensUS News and World Report,zijn er 6.300 ziekenhuizen in de Verenigde Staten. Sommige deskundigen schatten dat er slechts 1.000 board-gecertificeerde endocrinologen beschikbaar zijn om 6.000 ziekenhuizen te bedienen, en de patiëntengemeenschap, die, indien opgenomen diabetes, osteoporose, vruchtbaarheid, problemen met de schildklier en andere hormoonproblemen, zouden wel 100 miljoen mensen kunnen zijn.
.
Waarom is het zo moeilijk om een endocrinoloog te zien?
Kort samengevat: het is een probleem van vraag en aanbod. Volgens een commentaar in het Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism :
"… heeft het tekort aan endocrinologen de toegang tot zorg verstoord door patiënten met diabetes, obesitas, metaboolsyndroom, lipidenstoornissen, schildklierknobbeltjes, schildklierkanker, osteoporose, hypofyseziekte, bijnierziekte, symptomen van de menopauze en reproductieve aandoeningen Het is standaard om wachttijden van 3 tot 9 maanden te ondervinden, en veel endocrinologische praktijken zijn gesloten voor nieuwe patiënten. "
Op hetzelfde moment dat er een tekort aan endocrinologen is, neemt de endocriene ziekte zelf toe. De mate van diabetes – in het bijzonder levensstijl en obesitas-gerelateerde type 2 diabetes – bereikt epidemische niveaus. Naarmate mensen langer leven, ontwikkelen zich meer mensen en hebben ze ook een behandeling voor osteoporose nodig. Meer dan 40 miljoen Amerikaanse vrouwen bevinden zich in de menopauze. De tarieven van de schildklierziekte nemen ook toe.
Dit betekent dat het moeilijk en soms bijna onmogelijk is om een endocrinoloog te bezoeken. En het laat veel landelijke en voorstedelijke gebieden zonder toegang voor endocrinologen.
Het probleem zal alleen maar erger worden, tenzij er belangrijke veranderingen worden aangebracht in de manier waarop endocrinologen worden opgeleid.
Het commentaar in Journal out schetste een lijst met dingen die kunnen helpen: Het bewustzijn, de urgentie en de zichtbaarheid van het probleem bij het publiek en de overheid vergroten
- Ziekenhuizen met endocrinologieopleidingsprogramma’s verplichten om stages voor klinische beurzen te financieren
- Agentschappen moeten worden gestroomlijnd de accreditatie en het beheer van endocriene beurzen
- Toevoegen aan de federale en particuliere derdebetalerscompensatie voor endocrinologen om het specialisme concurrerender te maken met andere specialiteiten
- Verlening visum voor internationale medische afgestudeerden die endocrinologie in de Verenigde Staten willen beoefenen
- Training voor internisten en huisartsen in diabetes en obesitasbeheer en -preventie verhogen
- Het aantal, de training en inzet van nurse practitioners, physician assistants en gecertificeerde diabetes uitbreiden opvoeders
- Zorgen voor betalingen door derden voor telegeneeskundediensten aan onderbediende gebieden waar een endocrinoloog ontbreekt
- Veel aandacht voor de volksgezondheid en regelgeving voor diabetes en obesitaspreventie
- Commentaar van Mary Shomon
Interessant is dat de
aanbevelingen van Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism niets over het hoofd zien gericht op schildklierbehandeling . Ze praten over diabetes- en obesitasmanagementtraining, maar hoe zit het met schildklieraandoeningen? Waarom is er geen interesse in het vergroten van de training voor internisten en huisartsen in de diagnose / behandeling van schildklierproblemen? Waarom kijken we niet naar het uitbreiden van de aantallen, training en inzet van nurse practitioners en physician assistants op het gebied van diagnose en behandeling van de schildklier? En waarom hebben we geen programma om gecertificeerde schildklierpedagogen te trainen, vergelijkbaar met gecertificeerde diabetes-opvoeders?Helaas lijken schildklieraandoeningen en schildklierpatiënten nog steeds door het endocrinologieberoep als minder belangrijk te worden beschouwd in vergelijking met diabetes. En gezien het tekort aan endocrinologen om mee te beginnen, is dit geen goed voorteken voor schildklierpatiënten, omdat we strijden voor een betere diagnose en behandeling.
Heeft u een endocrinoloog nodig?
U kunt geloven dat een endocrinoloog de arts is die het best gekwalificeerd is om alle schildklieraandoeningen te diagnosticeren en te behandelen. De waarheid is, dat is niet altijd het geval.
Of u al dan niet een endocrinoloog nodig heeft, hangt in feite af van het type schildklierprobleem dat u ervaart, de aard van uw symptomen en waar u zich in het behandelingsproces bevindt.
Lees er meer over in het artikel Waarom elke schildklierpatiënt geen endocrinoloog of schildklier nodig heeft.
