In de 19e eeuw was er een veel voorkomende medische aandoening, neurasthenie. Eerder gezonde mensen zouden plotseling niet in staat zijn om te functioneren vanwege een groot aantal onverklaarbare symptomen, vaak inclusief vermoeidheid, zwakte, ongebruikelijke pijn die zou komen en gaan en van plaats naar plaats gaan, duizeligheid, verschillende gastro-intestinale symptomen en syncope (flauwvallen) .
Artsen zouden niets vinden om deze symptomen te verklaren, dus werden ze toegeschreven aan een "zwak zenuwstelsel" of neurasthenie.
Vrouwen met neurasthenie (mannen, die mannen zijn, kregen meestal deze diagnose niet) werden vaak beperkt tot hun bed, waar ze zouden herstellen of uiteindelijk zouden sterven (sinds langdurige, afgedwongen bedrust is erg slecht voor de gezondheid). En terwijl niemand wist wat deze aandoening veroorzaakte, nam iedereen, zowel artsen als leken, het heel serieus. Meer specifiek, terwijl neurasthenie niet wetenschappelijk kon worden verklaard, werd het als een ernstige aandoening beschouwd, en de slachtoffers ervan werden met sympathie en respect beschouwd.
De meeste moderne artsen die horen over deze mysterieuze toestand, schudden slechts hun hoofd in verwondering. Wat, vragen ze zich af, is ooit van deze neurasthenie geworden? Weinigen lijken de mogelijkheid te overwegen dat neurasthenie nog steeds bij ons is. Bijgevolg zijn ze minder in staat om de manifestaties van deze aandoening te herkennen dan hun oudere tegenhangers, en ze zijn veel minder sympathiek tegenover mensen die eronder lijden.
Mensen die een eeuw geleden neurasthenica zouden worden genoemd, krijgen een hele reeks diagnoses. Deze omvatten (maar zijn niet beperkt tot): chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS), vasovagale of neurocardiogene syncope, paniekaanvallen, ongepaste sinustachycardie (IST), prikkelbare darmsyndroom (IBS), orthopedisch tachycardiesyndroom (POTS) of fibromyalgie.
Helaas worden te veel slachtoffers van deze aandoeningen eenvoudig afgeschreven als zijnde gek.
Ze zijn niet gek. (Of, als ze dat zijn, is het toeval.) Lijders aan al deze aandoeningen hebben de neiging om een onevenwichtigheid, en meestal een eigenaardige vluchtigheid, in het autonome zenuwstelsel te ervaren. Deze onbalans, die hun vreemde symptomen verklaart, wordt dysautonomia genoemd.
Het autonome zenuwstelsel en dysautonomie
Het autonome zenuwstelsel regelt de onbewuste lichaamsfuncties, zoals hartslag, spijsvertering en ademhalingspatronen. Het bestaat uit twee delen: het sympathische systeem en het parasympathische systeem.
Het sympathische zenuwstelsel kan het beste worden gezien als het beheersen vanhet gevecht of de vlucht?? reacties van het lichaam, die de snelle hartfrequentie produceren, verhoogde ademhaling en verhoogde bloedtoevoer naar de spieren die moeten ontsnappen aan het gevaar of tegen stress.
Het parasympatische zenuwstelsel regelt de "stille" ?? lichaamsfuncties, zoals het spijsverteringsstelsel. Dus: het sympathische systeem maakt ons klaar voor actie, terwijl het parasympatische systeem ons klaar maakt voor rust. Normaal gesproken zijn de parasympathische en sympathische componenten van het autonome zenuwstelsel in perfecte balans, van moment tot moment, afhankelijk van de onmiddellijke behoeften van het lichaam.
Bij mensen met dysautonomie verliest het autonome zenuwstelsel dat evenwicht, en op verschillende tijdstippen domineren de parasympathische of sympathische systemen op ongepaste wijze. Symptomen kunnen zijn: vaak vage maar storende pijntjes en kwaaltjes, flauwvallen (of zelfs feitelijke flauwvallen), vermoeidheid en traagheid, ernstige angstaanvallen, tachycardie (snelle hartslag), hypotensie (lage bloeddruk), slechte inspanningstolerantie, gastro-intestinale symptomen, zweten , Duizeligheid, wazig zien, gevoelloosheid en tintelingen, pijn en (heel begrijpelijk) angst en depressie.
Patiënten met dysautonomia kunnen al deze symptomen ervaren of slechts een paar van hen.
Ze kunnen een cluster van symptomen tegelijk ervaren en een andere reeks symptomen op andere momenten. De symptomen zijn vaak vluchtig en onvoorspelbaar, maar aan de andere kant kunnen ze worden veroorzaakt door specifieke situaties of acties. (Sommige mensen hebben symptomen met inspanning, bijvoorbeeld, of wanneer ze opstaan, of na het eten van bepaalde voedingsmiddelen.) En omdat mensen met dysautonomie meestal op elke andere manier normaal zijn, als de arts een lichamelijk onderzoek doet, vindt hij of zij vaak geen doel afwijkingen.
Omdat het fysieke examen en de laboratoriumtesten meestal vrij normaal zijn, neigen artsen (die zijn opgeleid in de wetenschappen en dus zijn getraind om objectief bewijs van ziekte te verwachten) mensen met dysautonomia uit te schrijven als zijnde mentaal onstabiel (of, vaker, als een angststoornis hebben).
Wat zijn de oorzaken van dysautonomie?
Dysautonomia kan door veel verschillende dingen worden veroorzaakt; er is niet één enkele, universele oorzaak. Het lijkt duidelijk dat sommige mensen de neiging erven om de dysautonomiesyndromen te ontwikkelen, omdat variaties van dysautonomia vaak in families lijken te draaien. Virale ziekten kunnen een dysautonomiesyndroom veroorzaken. Dit geldt ook voor blootstelling aan chemicaliën. (Golfoorlogsyndroom is, in feite, dysautonomie: lage bloeddruk, tachycardie, vermoeidheid en andere symptomen die door de overheid worden afgewezen, lijken te zijn veroorzaakt door blootstelling aan toxinen.) Dysautonomia kan het gevolg zijn van verschillende soorten trauma, vooral trauma aan het hoofd en de borst – inclusief chirurgisch trauma. (Er is bijvoorbeeld gerapporteerd na een borstimplantaatchirurgie.) Dysautonomieën veroorzaakt door virale infecties, toxische blootstelling of trauma hebben vaak een vrij plotseling begin. Chronisch vermoeidheidssyndroom begint bijvoorbeeld het meest klassiek na een typische virusachtige ziekte (keelpijn, koorts en spierpijn), maar elk van de dysautonomiesyndromen kan een vergelijkbaar begin hebben.
Wat gebeurt er met mensen met dysautonomie?
Gelukkig lijkt de prognose veel beter dan in de tijd dat de stoornis neurasthenie werd genoemd. Dit komt waarschijnlijk omdat bedrust niet langer wordt beschouwd als de voorkeursbehandeling. De meeste mensen met dysautonomia vinden uiteindelijk dat hun symptomen verdwijnen of verminderen tot het punt dat ze bijna een normaal leven kunnen leiden. Soms is de kans dat dingen uiteindelijk alleen gaan verbeteren misschien het enige dat sommige van deze mensen in stand houdt.
- Lees hier over hoe de dysautonomieën worden geëvalueerd en behandeld.
Een woord van heel dichtbij
De dysautonomiesyndromen kunnen een diepgaand negatief effect hebben op het leven van mensen. Hoewel de symptomen in de meeste gevallen uiteindelijk verbeteren, ervaren veel mensen met dysautonomia symptomen die hun leven volledig verstoren, en het zoeken naar bekwame medische hulp is te vaak een moeilijke. Dus als je denkt dat je dysautonomia hebt, moet je zoveel mogelijk leren over de verschillende vormen van deze aandoening, en vooral over de soorten behandelingen die effectief zijn geweest.
