Wanneer een vreemde stof zoals een bacterie of een virus het lichaam binnendringt, activeert het immuunsysteem zichzelf tegen de indringer. Het systeem zelf is samengesteld uit een complex netwerk van cellen en cellulaire responsen die samenwerken om het infecterende agens te identificeren, te labelen en te neutraliseren.
In veel gevallen kan het lichaam zichzelf verdedigen. Bij sommigen kan het immuunsysteem echter overweldigd en niet in staat zijn om het hoofd te bieden, waardoor medische interventie nodig is om de indringer onder controle te krijgen.
De immuunrespons tijdens HIV-infectie
Wanneer HIV voor het eerst het lichaam binnenkomt, stuurt het immuunsysteem de verdediging in de eerste lijn. Deze vroege verdedigers omvatten witte bloedcellen genaamd macrofaag (letterlijk "grote eter") en dendritische ("vinger") cellen, die als doel hebben de virussen op de plaats van blootstelling bijeen te drijven en te doden.
Zowel macrofaag- als dendritische cellen worden beschouwd als onderdeel van het aangeboren immuunsysteem, wat betekent dat ze altijd in de buurt zijn om een algemene aanval op te zetten. Wanneer virale infiltratie echter agressiever is (bijvoorbeeld in gevallen van bloed-bloedbloeding of onbeschermde seks), zijn deze cellen vaak niet in staat de infectie te onderdrukken. Hiervoor is een meer gerichte (adaptieve) immuunrespons vereist.
Zodra het lichaam op de hoogte is gebracht van de aanwezigheid van het virus, worden biochemische signalen verzonden naar cellen die zich hechten aan de indringers en deze ‘presenteren’ aan een andere set gespecialiseerde cellen genaamd T-cellen.
Door dit te doen, vermenigvuldigt een subset van "helper" CD4 T-cellen signaal "moordenaar" CD8 T-cellen the om de binnenvallende virussen te neutraliseren. Het lichaam produceert ook wat bekend staat als
antilichamen , die specifieke indringers targeten en doden via cellulaire markers die bekend staan als-antigenen. Wat zijn antigenen en antilichamen?
Antigenen
zijn een soort eiwit dat zich op het oppervlak van alle cellen bevindt. Ze fungeren als identificatie en vertellen het lichaam of een cel in het lichaam thuishoort of moet worden vernietigd. Elke cel in ons lichaam heeft een antigeen dat goede stoffen onderscheidt van slechte stoffen. Het is door antigenen dat het immuunsysteem in staat is om een gerichte verdediging op te zetten.
Antilichamen
zijn ook eiwitten die samenwerken met antigenen om vreemde stoffen te neutraliseren. Wanneer het lichaam een vreemd antigeen detecteert, produceert het een specifiek antilichaam dat zich als een slot en een sleutel met het antigeen zal verbinden. Als de sleutel in het slot zit, kan de cel van het antigeen zich niet vermenigvuldigen. Door het vermogen van de indringer om te reproduceren te stoppen, wordt het effectief gedood en de infectie afgewend. Jammer genoeg zijn deze antilichamen tijdens een HIV-infectie meestal niet sterk genoeg om de infectie te bestrijden, waardoor het HIV-virus zich vermenigvuldigt en het immuunsysteem beschadigt.
Hoe hiv veroorzaakt schade aan het immuunsysteem
Nadat het acute (vroege) stadium van HIV is opgetreden, is het immuunsysteem meestal in staat om de infectie te beperken tot een punt waar het virus niet is uitgeroeid, maar zich naar een "instelpunt" genoemd. De persoon met HIV kan zich meestal jarenlang op dit niveau handhaven, vaak met weinig of geen symptomen.
Maar het probleem is dat, hoewel de initiële immuunrespons robuust is, deze wordt ondermijnd door twee dingen:
Allereerst kan heel vroeg in de infectie een vorm van HIV (een provirus genaamd) ontsnappen en zich "verstoppen" in cellulaire toevluchtsoorden genaamd latente reservoirs, waar het lichaam ze niet kan detecteren.
- Ondertussen ondermijnt actief en vrij circulerend HIV de afweer van het immuunsysteem door de CD4 T-cellen die bedoeld zijn om een reactie te initiëren, te infecteren. Hierdoor wordt het immuunsysteem blind en wordt het minder en minder in staat zichzelf te verdedigen.
- Zodra genoeg CD4-cellen zijn gedood, wordt het immuunsysteem "gecompromitteerd", niet langer in staat om de indringers te stoppen of te voorkomen dat andere opportunistische ziektes in stand worden gehouden en ziekte veroorzaken.
Dit is de fase die klassiek wordt aangeduid als AIDS, die we definiëren als een CD4-telling van minder dan 200 cellen / ml en / of met een AIDS-definiërende ziekte.
