Wanneer kanker de botten beïnvloedt, komt dit meestal door een niet-botkanker die elders in het lichaam is begonnen en zich verspreidt, of uitgezaaid, naar de botten. Daarentegen ligt de focus hier op die kankers die wel in de botten beginnen, ook wel primaire botkankers genoemd.
Primaire botkanker is eigenlijk een brede categorie, bestaande uit veel verschillende soorten maligniteiten, waarvan sommige zeer zeldzaam zijn; echter, hiervan zijn osteosarcoom, chondrosarcoom en Ewing-sarcoom een van de meest voorkomende.
Bekende oorzaken
Hoewel de oorzaken van botkanker niet precies bekend zijn, is het belangrijk dat veranderingen in het DNA van de kankercellen belangrijk zijn. In de meeste gevallen gebeuren deze veranderingen toevallig en worden ze niet van ouders op kinderen doorgegeven.
Wetenschappers hebben de ontwikkelingspatronen bestudeerd om de betrokken risicofactoren te begrijpen. Osteosarcoom is het op twee na meest voorkomende type maligniteit dat bot bij adolescenten beïnvloedt, voorafgegaan door alleen leukemie en lymfoom. Chondrosarcoom is ook een veel voorkomende primaire botkanker, maar komt vaker voor bij volwassenen dan bij kinderen en adolescenten, met een gemiddelde leeftijd bij diagnose van 51 jaar. Ewing-sarcoom wordt meestal gediagnosticeerd bij tieners en de gemiddelde leeftijd voor diagnose is 15 jaar.
Osteosarcoom Risicoprofiel
Osteosarcoom is de meest voorkomende primaire botkanker in het algemeen. Er zijn een paar specifieke voorwaarden bekend om de kans op de ontwikkeling ervan te vergroten. Personen met een zeldzame oogtumor die bekend staat als erfelijk retinoblastoom hebben een verhoogd risico op het ontwikkelen van osteosarcoom.
Bovendien hebben degenen die eerder zijn behandeld voor kanker met behulp van radiotherapie en chemotherapie, een verhoogd risico op het ontwikkelen van osteosarcoom later in het leven.
Overigens zijn de meeste artsen het erover eens dat gebroken en gewonde botten en sportblessures geen osteosarcoom veroorzaken. Dergelijke letsels kunnen echter een al bestaand osteosarcoom of een andere bottumor onder medische aandacht brengen, dus er is zeker een verband tussen beide – het is alleen dat het mechanische letsel het osteosarcoom niet lijkt te veroorzaken.
Leeftijd, geslacht en etniciteit-gerelateerde risicofactoren
Osteosarcoom treft voornamelijk twee piekleeftijdgroepen – de eerste piek is in de tienerjaren en de tweede piek is onder oudere volwassenen.
- Bij oudere patiënten komt osteosarcoom meestal voort uit abnormaal bot, zoals botafwijkingen (bijvoorbeeld de ziekte van Paget).
- Bij jongere personen is osteosarcoom uiterst zeldzaam vóór de leeftijd van vijf jaar en de piek incidentie komt feitelijk voor tijdens de groeispurt van de adolescent. Gemiddeld is een representatieve "standaardleeftijd" voor osteosarcoom in de jongere bevolking 16 jaar voor meisjes en 18 jaar voor jongens.
Osteosarcoom is relatief zeldzaam in vergelijking met andere kankers; er wordt geschat dat slechts ongeveer 400 personen jonger dan 20 jaar elk jaar in de Verenigde Staten worden gediagnosticeerd met osteosarcoom. Jongens worden in de meeste onderzoeken vaker getroffen en de incidentie bij jongeren van Afrikaanse afkomst is iets hoger dan bij blanken.
Risicofactoren die van toepassing zijn op jongere personen
- Aanwezigheid van bepaalde zeldzame genetische kankersyndromen
- Leeftijd tussen 10 en 30 jaar
- Hoge lengte
- Mannelijk geslacht
- Afrikaans-Amerikaans ras
- Aanwezigheid van bepaalde botziekten
Risicofactoren van toepassing op oudere personen
Bepaalde botziekten zoals de ziekte van Paget, vooral na verloop van tijd, zijn geassocieerd met een verhoogd risico op osteosarcoom.
Toch is het absolute risico laag, met slechts ongeveer één procent van degenen met de ziekte van Paget die ooit osteosarcoom ontwikkelen.
Stralingsblootstelling is een goed gedocumenteerde risicofactor, en omdat het interval tussen bestraling voor kanker en het uiterlijk van osteosarcoom doorgaans langer is (bijvoorbeeld 10 jaar of langer), is dit vaak het meest relevant voor oudere leeftijdsgroepen.
Genetische Predispositions
Predisponerende genetische syndromen voor osteosarcoom omvatten:
- Bloedsyndroom
- Diamond-Blackfan-anemie
- Li-Fraumenissyndroom
- Ziekte van Paget
- Retinoblastoom
- Rothmund-Thomson-syndroom (ook wel poikiloderma-congenitale genoemd)
- Wernersyndroom
- Verlies van functie van de tumor-suppressorgenen van p53 en retinoblastoom wordt verondersteld een belangrijke rol te spelen in osteosarcoomontwikkeling.
Hoewel kiemlijn (ei en sperma) mutaties van p53 en retinoblastoma-genen zeldzaam zijn, zijn deze genen in het merendeel van de osteosarcoomtumoren gewijzigd, dus er is een verband met de ontwikkeling van osteosarcoom. Kiemlijn-mutaties in het p53-gen kunnen leiden tot een hoog risico op het ontwikkelen van maligniteiten, waaronder osteosarcoom, dat is beschreven als het Li-Fraumeni-syndroom.
Hoewel veranderingen in tumorsuppressorgenen en oncogenen noodzakelijk zijn om osteosarcomen te produceren, is het niet duidelijk welke van deze gebeurtenissen het eerst voorkomt en waarom of hoe het voorkomt.
Osteosarcomen bij patiënten met de ziekte van Paget
Er is een zeldzame subset van osteosarcomen die een zeer slechte prognose hebben. De tumoren komen meestal voor bij mensen die ouder zijn dan 60 jaar. De tumoren zijn groot op het moment dat ze verschijnen en hebben de neiging zeer destructief te zijn, waardoor het moeilijk is om een volledige chirurgische resectie (verwijdering) te krijgen en longmetastasen zijn vaak al in het begin aanwezig.
Het risicoprofiel is dat van een oudere leeftijdsgroep. Ze ontwikkelen zich bij ongeveer een procent van de mensen met de ziekte van Paget, meestal als veel botten worden aangetast. De tumoren treden meestal op in het heupbeen, het dijbeen dichtbij de heupen en in het armbeen bij het schoudergewricht; ze zijn chirurgisch moeilijk te behandelen, voornamelijk vanwege de leeftijd van de patiënt en de grootte van de tumor.
Amputatie is soms noodzakelijk, vooral wanneer het bot breekt als gevolg van de kanker, wat vaak voorkomt.
Parosteal en Periosteal Osteosarcomas
Dit zijn een subgroepen die zo worden genoemd vanwege hun locatie binnen het bot; het zijn meestal minder agressieve osteosarcomen die ontstaan op het botoppervlak in combinatie met de laag weefsel rondom het bot of het periosteum. Ze dringen zelden door tot de binnenste delen van het bot en worden zelden hoogst kwaadaardige osteosarcomen.
Het risicoprofiel voor parosteal osteosarcoom verschilt van dat van klassieke osteosarcoom: het komt vaker voor bij vrouwen dan bij mannen, komt het meest voor in de leeftijdsgroep van 20 tot 40 jaar en komt meestal voor in de rug van het dijbeen, vlakbij de knie gewricht, hoewel elk bot in het skelet kan worden aangetast.
Hogere risico-prognose
Risicofactoren zijn in verband gebracht met betere en slechtere prognoses, maar helaas zijn deze dezelfde factoren niet over het algemeen behulpzaam geweest bij het identificeren van patiënten die baat kunnen hebben bij intensere of minder intense therapeutische behandelingen, terwijl ze uitstekende resultaten behielden. Factoren waarvan bekend is dat ze de uitkomsten beïnvloeden, zijn de volgende.
Primaire tumorsite
Van tumoren die zich vormen in armen en benen, hebben die zich verder van de kern van het lichaam bevinden, of romp, een betere prognose.
Primaire tumoren die zich vormen in de schedel en de wervelkolom zijn geassocieerd met het grootste risico op progressie en overlijden, vooral omdat het moeilijker is om een volledige chirurgische verwijdering van de kanker op deze locaties te bereiken. Hoofd en nek osteosarcomen in de kaak en de mond hebben een betere prognose dan andere primaire plaatsen in het hoofd en de nek, mogelijk omdat ze eerder in de aandacht komen.
Hipbone osteosarcomen vormen zeven tot negen procent van alle osteosarcomen; overlevingspercentages voor patiënten zijn 20 tot 47 procent.
Patiënten met multifocaal osteosarcoom (gedefinieerd als meerdere botlaesies zonder duidelijke primaire tumor) hebben een extreem slechte prognose.
Gelokaliseerde versus gemetastaseerde ziekte
Patiënten met gelokaliseerde ziekte (niet verspreid naar verre gebieden) hebben een veel betere prognose dan patiënten met gemetastaseerde ziekte. Maar liefst 20 procent van de patiënten zal metastasen detecteren op scans bij diagnose, waarbij de long de meest voorkomende plek is. De prognose voor patiënten met gemetastaseerde ziekte lijkt grotendeels te worden bepaald door plaatsen van metastasen, aantal metastasen en chirurgische resectabiliteit van de metastatische ziekte.
Voor mensen met gemetastaseerde ziekte lijkt de prognose beter te zijn met minder longmetastasen en wanneer de ziekte zich slechts naar één long heeft verspreid, in plaats van naar beide longen.
Tumor-necrose na chemotherapie
Tumornecrose verwijst hier naar kankerweefsel dat is "afgestorven" als gevolg van de behandeling.
Na chemotherapie en chirurgie, beoordeelt de patholoog tumor necrose in de verwijderde tumor. Patiënten met ten minste 90 procent necrose in de primaire tumor na chemotherapie hebben een betere prognose dan patiënten met minder necrose.
Onderzoekers merken echter op dat minder necrose niet moet worden geïnterpreteerd als een indicatie dat chemotherapie niet effectief is geweest; De genezingspercentages voor patiënten met weinig of geen necrose na inductiechemotherapie zijn veel hoger dan de genezingspercentages voor patiënten die geen chemotherapie ondergaan.
Risicoprofiel Chondrosarcoma
Dit is een kwaadaardige tumor van kraakbeenproducerende cellen en vertegenwoordigt ongeveer 20 procent van alle primaire bottumoren. Chondrosarcoom kan alleen of secundair ontstaan, in wat bekend staat als "kwaadaardige degeneratie" van goedaardige tumoren (zoals osteochondroom of goedaardige enchondromen). Risicofactoren zijn onder meer:
- Leeftijd: Komt meestal voor bij personen ouder dan 40 jaar; het komt echter ook voor in de jongere leeftijdsgroep, en wanneer dit het geval is, heeft het de neiging om een kwaadaardige tumor van hogere kwaliteit te hebben die in staat is tot uitzaaiingen.
- Geslacht:Komt met bijna gelijke frequentie voor bij beide geslachten.
- Locatie: Kan voorkomen in elk bot, maar er is een tendens tot ontwikkeling in het heupbeen en het dijbeen. Chondrosarcoom kan ontstaan in andere platte botten, zoals de schouderblad, ribben en schedel.
- Genetica: Meervoudig exostosesyndroom (soms multiple osteochondromasyndroom genoemd) is een overgeërfde aandoening die veel bobbels veroorzaakt op de botten van een persoon, meestal gemaakt van kraakbeen. Exostosen kunnen pijnlijk zijn en leiden tot botafwijkingen en / of fracturen. De aandoening is genetisch (veroorzaakt door een mutatie in een van de 3 genen EXT1, EXT2 of EXT3) en patiënten met deze aandoening hebben een verhoogd risico op chondrosarcoom.
- Andere goedaardige tumoren: Een enchondroom is een goedaardige kraakbeentumor die tot in het bot groeit. Mensen die veel van deze tumoren krijgen, hebben een aandoening die multiple enchondromatose wordt genoemd. Ze hebben ook een verhoogd risico op het ontwikkelen van chondrosarcoom.
Ewing sarcoom risicoprofiel
Dit komt veel vaker voor bij blanken (niet-spaans of spaans) en minder vaak voor bij Aziatische Amerikanen en uiterst zeldzaam bij Afro-Amerikanen. Ewing-tumoren kunnen op elke leeftijd voorkomen, maar komen het meest voor bij tieners en komen minder vaak voor bij jonge volwassenen en jonge kinderen. Ze zijn zeldzaam bij oudere volwassenen.Bijna alle Ewing-tumorcellen hebben veranderingen die betrekking hebben op het EWS-gen, dat wordt gevonden op chromosoom 22. Activering van het EWS-gen leidt tot overgroei van de cellen en tot de ontwikkeling van deze kanker, maar de exacte manier waarop dit gebeurt, is niet maar toch duidelijk.
