Hoe belangrijk zijn bloedtesten bij het diagnosticeren van artritis? Welke bloedtesten worden vaak besteld en welke informatie geven ze over een individuele patiënt?
Als een patiënt negatieve bloedtestresultaten heeft voor gebruikelijke artritisindicatoren, maar zij klinische symptomen hebben zoals pijn, roodheid, warmte, zwelling en stijfheid in hun gewrichten, verhinderen de negatieve laboratoria dan een diagnose van artritis?
Bloedonderzoeken gebruikt
Reumatologen (artsen die gespecialiseerd zijn in artritis en verwante aandoeningen) bestellen doorgaans bloedonderzoek om een klinische diagnose te bevestigen of uit te sluiten. Overweeg bijvoorbeeld een patiënt met een geschiedenis van 3 maanden van langdurige ochtendstijfheid in verband met pijn en zwelling van de polsen of hand. Bij deze patiënt kunnen de volgende bloedonderzoeken worden besteld om een diagnose van reumatoïde artritis te helpen bevestigen:
- Reumatoïde factor
- Anticyclisch gecitrullineerd peptide-antilichaam
- Erytrocytensedimentatiesnelheid
- C-reactief eiwit
De aanwezigheid van een positieve reumafactor of CCP-antilichaam bij deze patiënt zou een diagnose van reumatoïde artritis helpen bevestigen. Aan de andere kant kan tot 30% van de patiënten met reumatoïde artritis deze antilichamen niet hebben, vooral niet vroeg in hun ziekte. Bovendien is de aanwezigheid van reumafactor, vooral op een laag niveau, niet ongebruikelijk bij patiënten die geen reumatoïde artritis hebben en nooit zullen ontwikkelen.
Het anti-CCP antilichaam heeft meer kans om te worden geassocieerd met reumatoïde artritis, dus als een patiënt een hoog niveau heeft, kan de patiënt zonder typische manifestaties van reumatoïde artritis waarschijnlijk de ziekte ontwikkelen.
De andere twee vermelde bloedtests zijn de sedimentatiesnelheid en CRP. Deze bloedtesten meten ontstekingen en zijn meestal verhoogd bij patiënten met actieve reumatoïde artritis.
Normale niveaus sluiten reumatoïde artritis niet uit, maar die patiënten hebben minder kans op het ontwikkelen van gewrichtsschade in vergelijking met patiënten met hoge ontstekingsniveaus. Dat geldt vooral voor een verhoogde CRP.
Een Antinuclear Antibody (ANA) -test is belangrijk in onze voorbeeldpatiënt om te evalueren voor systemische lupus erythematosus (SLE). Hoewel lage niveaus van ANA gebruikelijk zijn bij reumatoïde artritis, suggereren hoge niveaus van ANA in de voorbeeldpatiënt mogelijke lupus, vooral als de anti-CCP en reumatoïde factor negatief zijn.
Bij latere bezoeken, als de reumafactor of anti-CCP positief zijn, zijn ze meestal niet opnieuw geordend. De sedimentatiesnelheid en CRP worden echter vaak geordend omdat ze kunnen helpen bevestigen (naast de geschiedenis en het onderzoek van de patiënt) of de artritis actief of in remissie is.
