Weet je nog toen maagdelijkheidstoespraken al de woede waren? Het lijkt erop dat Gisteren, toen de Jonas Brothers, Jessica Simpson en Miley Cyrus door paparazzi’s sportieve zuiverheidsringen werden geknapt.
Er is voldoende tijd over om af te vragen of maagdelijkheid uit het verleden werk belooft. Wat nog belangrijker is, vanuit een medisch perspectief kunnen we nu de voorzichtigheid van federaal gefinancierd alleen onderwijs van onthouding bekijken.
Vastgelegde maagdelijkheidspapieren
Schriftelijk voor de genoemde publicatie, Kindergeneeskunde, auteur Dr. Janet Elise Rosenbaum stelt: "Een seksuele onthouding of ‘maagdelijkheid’-belofte is een mondelinge of schriftelijke belofte om af te zien van seksuele activiteit, meestal tot het huwelijk, na een multi – curriculum voor één sessie in religieuze jeugdgroepen, parochiale en openbare scholen of grote groepsevenementen. "
Terugkijkend waren maagdelijkheidsbetuigingen een uitvinding van evangelische groepen en maakten ze voor het eerst hun debuut in 1993. In no time omarmden veel protestantse en katholieke groeperingen dergelijke toezeggingen en maakten ze ze tot hun eigen beloften. Hoewel sommige jonge mannen deze toezeggingen wel hebben gedaan, waren de onthoudingsbeloften meestal gericht op jonge meisjes en vaak op vaders (denk aan Purity Balls). In 1995 had naar schatting 13 procent van de Amerikaanse adolescenten aangifte gedaan van maagdelijkheid.
De meest zorgelijke, maagdelijkheidsbeloften zijn gekoppeld aan onderwijs waarbij alleen onthouding nodig is.
Met andere woorden, organisatoren van alleen-onthaalprogramma’s leren dat de enige manier om zwangerschap of seksueel overdraagbare aandoeningen (soa’s) vóór het huwelijk te voorkomen, is om seks vóór het huwelijk te vermijden. Zoals de overgrote meerderheid van ons weet, kunnen ongewenste zwangerschap en seksueel overdraagbare aandoeningen zowel worden voorkomen door condooms correct te gebruiken. Onderzoek naar maagdelijkheidstoesprakenOnderzoek naar maagdelijkheidstoezeggingen en onthouding-alleen onderwijs varieert enigszins, maar over het algemeen is het duidelijk dat dergelijke interventies niet werken – althans niet op de manier die velen hopen.
Resultaten van een high-power en longitudinaal onderzoek (honderden deelnemers ondervraagd vijf jaar na belofte van onthouding vóór het huwelijk), geschreven door Rosenbaum en gepubliceerd in
Kindergeneeskunde
suggereert het volgende: Zowel pandgevers als niet-panddelers zijn evenveel betrokken bij seks voor het huwelijk, anaal seks en orale seks Pledgers verschilden van niet-pledgers, noch in aantal levenslange seksuele partners, noch in leeftijd van eerste seksuele ervaring
- Minder pandrechthebbenden dan niet-pledgers gebruikten anticonceptie en condooms
- Hoewel zowel pandgevers als niet-pandgevers minder kans hadden om zich te ontwikkelen gonorroe in vergelijking met de algemene adolescentengroep in de VS, zowel pandgevers als niet-pledgers, hadden evenveel kans chlamydia en trichomoniasis te ontwikkelen als individuen in de algemene bevolking
- 82 procent van de pandgevers ontkende ooit toezeggingen in de eerste plaats
- Let op, in deze studie, pledgers en niet-pledgers zijn zo dicht mogelijk bij elkaar gerangschikt met behulp van een reeks pro-onthoudingsprogramma-criteria. Bovendien suggereert Rosenbaum dat de reden waarom pledgers minder anticonceptiemiddelen en condooms gebruikten waarschijnlijk te maken heeft met het standpunt van programma’s die alleen voor onthouding gelden en die dergelijke interventies afwijzen als ineffectief.
- Resultaten van een ander longitudinaal of langdurig onderzoek gepubliceerd in het
Journal of Adolescent Health
suggereert dat, hoewel pandgevers (in vergelijking met niet-pledgers) later overstapten naar seksuele relaties en minder cumulatieve seksuele blootstelling hadden, er geen verschillen waren in seksueel overdraagbare blootstellingsblootstelling onder deze twee groepen. Deze resultaten suggereren dat, hoewel programma’s die alleen bij stilstand stoppen de leeftijd van de eerste sekse in sommige landen kunnen vertragen, vanuit een epidemiologisch perspectief, dit voordeel wordt gecompenseerd door beperkt gebruik of waardering van anticonceptiemethoden onder pandgevers. Met andere woorden, zelfs als een persoon een maagdelijkheidsgelofte zou doen, tegen de tijd dat zij uiteindelijk toch seks heeft, is dit geslacht meer waarschijnlijk onbeschermd. Gelukkig leven we in een land waar het recht van een individu is om een maagdelijkheidsgelofte af te leggen en een zuiverheidsring te dragen. Veel van deze programma’s alleen voor onthouding worden echter gefinancierd door de federale overheid. In feite zijn gedurende de afgelopen twee decennia honderden miljoenen dollars uitgestort in programma’s die alleen voor onthouding gelden, waardoor ze programma’s worden die we als belastingbetalers financieren. Zelfs tijdens de regering-Obama is om onduidelijke redenen geld in deze programma’s gestort. Bovendien, volgens sommige bronnen, slaagt de overheid er niet in om te controleren of deze programma’s erin slagen om zich eerder te concentreren op programma census of betrokkenheid.
Bottom Line
Omdat deze programma’s gedeeltelijk door ons geld worden gefinancierd, moeten deze programma’s worden onderworpen aan consensusnormen die het publiek ten goede komen en gehoor geven aan het advies van onderzoekers, artsen en volksgezondheidsfunctionarissen in de Verenigde Staten. Meer specifiek, als middel voor anticonceptie en ziektepreventie en bij juist gebruik, werken condooms. Zuiverheidstoezeggingen en alleen-onthaalprogramma’s moeten worden beheerd in een context waarin het belang van veilig vrijen wordt erkend. Op dit moment omvatten onthouding-enige programma’s onthouding ten koste van alles en ontkennen de werkzaamheid van veilige seks – een medisch onverantwoordelijke houding.
