"Doorbraak" is een woord dat vaak wordt gebruikt – zeggen sommigen misschien al te vaak – bij het beschrijven van de vooruitgang in de hiv-wetenschappen. En hoewel er de afgelopen jaren inderdaad een aantal game-changers zijn geweest, suggereert dit woord vaak dat we dichter bij een remedie of oplossing staan die we eigenlijk zijn.
Dit kan gebeuren wanneer onderzoek verkeerd wordt geïnterpreteerd of een verslaggever er niet in slaagt de wetenschap in de juiste context te plaatsen. En dat is een schande, gezien het feit dat wat wordt gerapporteerd vaak echt belangrijk is.
Het is duidelijk dat hype nooit een onderdeel van wetenschappelijke rapportage zou moeten zijn, iets wat we in 1984 toen hebben geleerd, toen minister van Volksgezondheid en Human Services Margaret Heckler binnen twee jaar verklaarde dat we een HIV-vaccin zouden hebben.
Niet alleen misvattingen als deze tasten het vertrouwen van het publiek aan, ze hebben vaak ook een directe impact op de volksgezondheid. Talrijke studies hebben aangetoond dat de risicoperceptie van een individu – hoe weinig of weinig een persoon zich op het risico bevindt – rechtstreeks kan worden beïnvloed door zowel de kwaliteit als de bron van de berichtgeving in de media waarnaar hij op zoek is.
We hebben dit gezien in 2016, toen werd gemeld dat een man op de pre-expositieprofylaxe (PrEP) vóór hiv besmet was ondanks de dagelijkse preventieve therapie. Zonder context hebben de rapporten ten onrechte gesuggereerd dat er een "zeldzame" resistente stam in omloop was in de populatie, waardoor er twijfel ontstond over de vraag of PrEP een even levensvatbare strategie was als gezondheidsfunctionarissen uitriepen.
We kijken naar vijf recente HIV-doorbraken die allesbehalve bewezen bleken te zijn en onderzoeken wat we, zowel positief als negatief, hebben geleerd in de nasleep van deze tegenslagen.
1AIDSVAX-vaccin
In 1995 ontving het AIDSVAX-vaccin enorme aandacht in de media toen het nieuws brak dat het een defensieve immuunrespons uitlokte in een kleine, fase II-studie van menselijke vrijwilligers.
Dit leidde de vaccinfabrikant VaxGen om een aanvraag in te dienen voor het uitvoeren van een grote fase III-proef bij de mens in de Verenigde Staten – een verzoek dat uiteindelijk werd geweigerd toen werd aangetoond dat een aantal vrijwilligers tijdens de eerdere proef was geïnfecteerd.
Onverschrokken deed de VaxGen-leiding een beroep op de internationale wetenschappelijke gemeenschap en kwam uiteindelijk in 2002 met een onderzoek. Die studie kon helaas de infectie onder studiedeelnemers niet voorkomen of verzwakken.
Ondanks het nieuws publiceerde het bedrijf snel persberichten waarin werd gesteld dat het vaccin werkzaamheid vertoonde bij bepaalde populaties (voornamelijk zwart en Aziatisch), en ging zelfs zo ver dat werd gesuggereerd dat al in 2005 een levensvatbare kandidaat beschikbaar zou kunnen zijn.
Sindsdien In die periode is AIDSVAX getest in combinatie met een ander vaccin en in 2009 slaagde het gecombineerde regime erin om 31 procent werkzaamheid te bereiken bij het voorkomen van HIV.
Deze resultaten werden bijna onmiddellijk door de AIDS Vaccine Advocacy Coalition tot een ‘historische mijlpaal’ verklaard. Dit leidde tot een ware lawine van rapporten die suggereerden dat wetenschappers op de rand van een "functionele remedie" voor HIV stonden (wat betekent dat het virus door een vaccin kan worden bestreden in plaats van door pillen).
Deze suggesties zijn sindsdien aanzienlijk aangescherpt, met weinig bewijs om de beweringen te ondersteunen. Toch begon in 2016 een serieus Fase III-onderzoek in Zuid-Afrika, wederom met behulp van AIDSVAX en hetzelfde combinatie-vaccin dat in 2009 werd gebruikt. The 2The Mississippi Baby
Er zijn maar weinig doorbraken die meer media-aandacht hebben gekregen dan de Mississippi-baby, een naamloze peuter waarvan werd gedacht dat hij in 2013 genezen was van HIV.
Geboren bij een hiv-positieve moeder, werd het kind 30 uur na bevalling behandeld met een agressieve antiretrovirale kuur. Toen het kind 18 maanden oud was, verliet de moeder plotseling de zorg en liet het kind gedurende meer dan vijf maanden zonder behandeling.
Toen moeder en kind uiteindelijk terugkwamen, waren artsen verrast dat het kind geen detecteerbaar virus in bloed- of weefselmonsters had. Dit leidde tot wilde speculatie dat een behandeling die werd toegediend op het moment van infectie, de infectie op zijn weg effectief kon stoppen.
De overtuigingen waren zo wijdverspreid dat er snel een stroom van nieuwsberichten volgde, bewerend dat andere kinderen hetzelfde resultaat hadden bereikt als gevolg van therapie na de bevalling. (Ironisch genoeg, in tegenstelling tot de Mississippi-baby, heeft geen van deze kinderen ooit hun behandeling stopgezet om ethische redenen.)
Tegen juli 2014, op het hoogtepunt van de mediahype, meldden artsen dat het virus inderdaad was teruggekeerd (teruggekaatst) in de Mississippi schat. Dit suggereert dat het virus niet was uitgeroeid zoals sommigen geloofden maar dat het verborgen was in cellulaire reservoirs die klaar waren om opnieuw te verschijnen in afwezigheid van een consistente therapie.
Studies om de agressieve HIV-therapie bij pasgeborenen verder te onderzoeken, zijn inmiddels uitgesteld. R 3De Berlin Patient Cure herschrijven
Timothy Ray Brown, ook wel de ‘Berlin Patient’, wordt beschouwd als de enige persoon die is genezen van hiv. Na een zeer experimentele stamceltransplantatie te hebben ondergaan van een persoon die van nature resistent was tegen HIV, kwam Brown in 2008 op zonder bewijs van het virus in bloed- of weefselmonsters.
Het nieuws van de genezing van Brown leidde tot vervolgstudies in de hoop de resultaten in andere te kunnen repliceren. Alle tot nu toe zijn mislukt.
Onder hen, twee Boston-mannen verklaard "genezen" in 2013 herstelde slechts een jaar na het ondergaan van de transplantatie. Sommigen hebben sindsdien gesuggereerd dat de laatste procedure "veel zachter" was dan dat van Brown en mogelijk verklaart waarom het virus niet volledig uit hun systemen is gewist.
Niet dat stamceltransplantaties ooit werden beschouwd als een levensvatbare strategie om HIV te genezen. Ondanks het historische karakter van de Berlin Patient-zaak, wordt de procedure zelf als veel te duur en gevaarlijk beschouwd om te implementeren, behalve in de meest extreme medische gevallen.
Wat hem betreft, blijft Brown niet detecteerbaar en gedesinfecteerd, hoewel er nog steeds discussie is over de vraag of het virus volledig is uitgeroeid of eenvoudigweg wordt gecontroleerd door de transplantatieprocedure.
Verder onderzoek hoopt de specifieke mechanismen voor de genezing van Brown te identificeren, idealiter om hulpmiddelen te ontwikkelen die op een grotere populatie-gebaseerde schaal kunnen worden gebruikt.
4HIV Microbicide-tegenslagen
HIV-microbiciden kloppen perfect. Denk er eens over na: als u zich ooit zorgen maakte om HIV te krijgen van een sekspartner, hoefde u alleen maar een gel of crème op te zetten om HIV bij contact te doden. Hoe moeilijk kan het zijn?
Maar na meer dan 15 jaar intensief onderzoek moeten we nog een kandidaat zien die in staat is om de soort bescherming te bieden die nodig is om deze doelen te bereiken.
Een dergelijk onderzoek, de CAPRISA 004, werd aangeprezen als een ‘doorbraak’ in 2010 toen werd aangetoond dat een gel met een concentratie van 1 procent van het geneesmiddel tenofovir het risico op overdrachtsrisico bij vrouwen met 39 procent kon verminderen. Voor degenen die de gel regelmatig gebruikten, kon de effectiviteit oplopen tot 54 procent.
Maar amper een jaar later stopten de National Institutes of Health een grootschalige proef in Afrika en India toen werd aangetoond dat dezelfde microbicidal gel geen absoluut beschermend voordeel had in vergelijking met de placebo-versie.
Onderzoekers hebben sindsdien de redenen opgegeven voor de resultaten, waaronder de hoge prevalentie van seksueel overdraagbare infecties onder studiedeelnemers en een hoge virale belasting onder hiv-positieve mannen.
Uiteindelijk was de strategie – ooit een belangrijke stap in de richting van empowerment van kwetsbare vrouwen en meisjes – tekortgeschoten vanwege het enige dat de onderzoeker niet in overweging nam: de menselijke natuur.
Volgens de analyse na het proces hebben vrouwen (met name jonge vrouwen) de gel niet op de voorgeschreven wijze gebruikt, vaak vanwege afkeuring van familieleden of angst voor ontdekking door echtgenoten of sekspartners.
Meer recent onderzoek naar het gebruik van microbiële intravaginale ringen toonde in het algemeen slechts matige bescherming, terwijl het geen meetbare bescherming bood voor vrouwen van 18 tot 21 jaar. D 5Danish Kick-Kill Cure
Van de voorbeelden van hiv-beloftes die tekort schoten, trokken er maar weinig aandacht naar die van de Aarhus University in Denemarken toen in 2013 werd aangekondigd dat er binnen enkele maanden een remedie verwacht werd.
Enkele uren na de aankondiging gingen de media in een ware razernij en publiceerden de berichten dat het Deense team niet alleen in staat was om HIV te zuiveren van cellulaire heiligdommen (latente reservoirs genoemd) maar ook in staat waren om het virus te neutraliseren. De strategie, in de volksmond bekend als ‘kick-kill’, wekte de verbeelding van een publiek dat klaarstond voor een doorbraak na nieuwsberichten over de baby uit Mississippi.
Terwijl het Aarhus-onderzoek inderdaad een veelbelovende stap was naar het bereiken van "kick-kill", slaagde het er niet in één factor te erkennen die zijn eigendunk ondermijnde: we moeten nog weten hoe groot deze reservoirs zijn.
Het duurde niet lang voordat nieuws aankwam dat de studie in Aarhus haar belofte niet voldeed en een bescheiden activering van slapende virussen bereikte, maar niet eens in de buurt kwam van de niveaus die nodig waren om "kick-kill" -werk te verrichten.
Bovendien is er nog steeds geen bewijs dat een middel, ongeacht of het farmaceutisch of immunologisch is, HIV volledig kan uitroeien als het wordt vrijgelaten uit zijn cellulair schuiloord.
Verdere onderzoeken worden uitgevoerd om te zien of een combinatie van geneesmiddelen en / of vaccinatiemiddelen deze vroege resultaten kan verbeteren.
