De Wet op betaalbare zorg is in 2010 wettelijk ondertekend en de meeste bepalingen ervan waren begin 2016 geïmplementeerd. Maar één aspect van de wet, de "Cadillac-belasting" genaamd, zal pas in 2020 van kracht worden. De belasting van Cadillac moest oorspronkelijk in 2018 worden uitgevoerd, maar in december 2015 sloten wetgevers een omnibusbestedingsrekening die een vertraging van twee jaar op de Cadillac-belasting omvatte.
Wanneer het uiteindelijk wordt geïmplementeerd, legt de Cadillac-belasting een accijnstarief van 40% op het deel van door de werkgever gesponsorde ziekteverzekeringspremies boven een bepaald dollarniveau (de inkomsten van de belasting zouden worden gebruikt om andere ACA-voorzieningen te dekken, zoals de premiesubsidies) in de uitwisselingen). De initiële drempel waarboven de accijnzen van toepassing zouden zijn, was $ 10.200 aan totale jaarlijkse premies voor één persoon in 2018 dollar en $ 27.500 aan jaarlijkse premies voor gezinsdekking. Dit omvat zowel de premie die de werknemer betaalt, als de werkgeversbijdrage aan de premie.
Dus als de jaarlijkse premie van uw ziektekostenverzekering boven die bedragen zou liggen, zou uw werkgever 40 procent accijns moeten betalen over het deel van de premie dat boven dat niveau uitkomt. Het is duidelijk dat dit werkgevers ertoe aanzet stappen te ondernemen om de totale premies onder het niveau te houden waarop de Cadillac-belasting van toepassing is.
Wat is het voordeel van de Cadillac-belasting?
Het idee achter de Cadillac-belasting was om gezondheidsplannen van een zeer hoog niveau minder aantrekkelijk te maken voor werkgevers, en dus minder vaak voor te komen. De zorg was dat wanneer mensen gezondheidsplannen hebben met een zeer lage kostendeling en veel "toeters en bellen", ze waarschijnlijk meer geneigd zijn om de gezondheidszorg te overbelasten, omdat het verzekeringsplan – in plaats van de patiënt – betaalt voor alles of bijna alle kosten.
De door de werkgever gesponsorde ziekteverzekering is al lang uitgesloten van het belastbaar inkomen. Dus als we kijken naar de totale beloning voor werknemers – inclusief lonen naast een ziektekostenverzekering en andere voordelen – is er een stimulans voor werkgevers om een groter deel van de compensatie te bieden in de vorm van ziekteverzekeringsuitkeringen in plaats van lonen. Gecombineerd met de almaar toenemende kosten van de gezondheidszorg heeft die prikkel en de zorgen over overmatig gebruik geleid tot de opname van de Cadillac-belasting in de ACA.
Hoe zit het met de inflatie?
Aangezien de Cadillac-belasting nu volgens planning in 2020 in plaats van 2018 moet beginnen, wordt verwacht dat de premiedrempel boven de belasting van toepassing zal zijn op $ 10.800 voor eenmalige dekking en $ 29.100 voor gezinsdekking, vanwege de inflatie-indexering die van toepassing is op de Cadillac belasting.
Dus als in 2020 een gezondheidszorgplan een jaarlijkse premie van $ 11.500 voor een enkele werknemer zou hebben, zou het gedeelte van de premie boven $ 10.800 (met andere woorden $ 700) onderworpen zijn aan de Cadillac-belasting. En terwijl die belasting op de werkgever zou worden ingeschat, zijn economen het er over het algemeen mee eens dat dergelijke kosten worden doorberekend aan de werknemers met een gezondheidsplan (bijvoorbeeld via hogere premies).
Vanaf 2021 zou de premiedrempel -waarboven de Cadillac-belasting geldt- met hetzelfde percentage stijgen als de groei van de consumentenprijsindex (CPI) per jaar.
Het probleem? De uitgaven aan gezondheidszorg stijgen al geruime tijd sneller dan de CPI. En hoewel het mogelijk is dat dit in de komende jaren kan veranderen, is de mogelijkheid duidelijk dat dit niet betekent dat de Cadillac-belasting uiteindelijk een "Chevy-belasting" zou kunnen worden, omdat de gemiddelde premies sneller stijgen dan de premiedrempel waar de Cadillac-belasting ingaat.
Hoewel het tegenwoordig zeldzaam is om een ziekteverzekeringsplan te hebben met een jaarlijkse premie van meer dan $ 10.800 voor een persoon, of $ 29.100 voor een gezin, is het NIET zeldzaam om een gezondheidsplan te hebben dat deze bedragen (verhoogd met de CPI) in 2030 bereikt 2035, als de ziekteverzekeringspremies veel sneller blijven stijgen dan de CPI.
Het resultaat zou zijn dat een toenemend aantal plannen elk jaar zou worden onderworpen aan de accijns, ervan uitgaande dat de premiegroei de algemene inflatie blijft overtreffen. En uiteindelijk zouden de allernieuwste plannen (in tegenstelling tot alleen high-end plannen) worden beïnvloed.
Hoe de belasting van Cadillac de personeelsbeloningen zal beïnvloeden
De invoering van de belasting is nog een paar jaar geldig, maar de algemene consensus is dat werkgevers het willen vermijden om te betalen, en zullen zo hun gezondheidsplannen structureren zodat de totale jaarlijkse premies blijven bestaan onder de drempel waar de Cadillac-belasting begint te gelden.
De meest voor de hand liggende manier om dat te doen is het verhogen van de kostendeling van het plan, via hogere eigen risico’s, copays en out-of-pocket maxima (binnen de maximale contante beperkingen die vereist zijn door de ACA). Dat zou natuurlijk het probleem aanpakken dat de Cadillac-belasting was bedoeld om op te lossen, aangezien het hele idee was om afstand te nemen van plannen die alle of bijna alle kosten van een inschrijver in de gezondheidszorg dekken, in een poging om ervoor te zorgen dat mensen niet overmatig gebruik van gezondheidszorg.
En hoewel dat een waarschijnlijke uitkomst zou zijn, is het probleem dat wanneer de out-of-pocket-kosten stijgen, mensen niet alleen bezuinigen op onnodige gezondheidszorg maar ook op noodzakelijke gezondheidszorg. Op de lange termijn kan dit leiden tot chronische aandoeningen die niet goed onder controle zijn en kosten voor de gezondheidszorg die hoger zijn dan ze zouden zijn geweest als de zorg vanwege kosten niet was vermeden.
Er is ook een bezorgdheid dat Sommige werkgevers hebben mogelijk een gezondheidsplan dat niet bijzonder "Cadillac" is (dwz de voordelen zijn niet dramatisch beter dan gemiddeld), maar dat heeft een hoger dan gemiddelde premie vanwege de schadegeschiedenis of de bedrijfstak van de werkgever.
Het verbod van de ACA om schadegeschiedenissen of bedrijfstakcategorieën te gebruiken om premies vast te stellen, is alleen van toepassing op de markten van individuele en kleine groepen; in de grote groepsmarkt kunnen schadehistorie en industrie nog steeds een rol spelen in premies. Dus terwijl de belasting van Cadillac is gericht op het verminderen van het aantal plannen dat een werkelijk high-end dekking biedt, zou het gebruik van een statistiek die een plan alleen op basis van premies beoordeelt, kunnen falen, omdat sommige premium-plannen om hoge redenen hoge premies zouden kunnen hebben. anders dan hun voordeelontwerp.
Er zijn ook zorgen dat in staten zoals Wyoming en Alaska, waar gezondheidszorg – en daarmee ziektekostenpremies – duurder zijn dan gemiddeld, meer plannen zouden vallen in het belastingnet van Cadillac, ondanks dat ze relatief gemiddelde voordelen bieden.
Zal de Cadillac-belasting worden ingetrokken?
Tussen nu en 2020 is het mogelijk dat de Cadillac-belasting kan worden ingetrokken. De belasting heeft over het algemeen steun van economen (met inbegrip van de President’s Council of Economic Advisors). Maar werkgevers, vakbonden, consumenten en politici – aan beide kanten van het gangpad – zijn er in het algemeen tegen.
Het platform 2016 van de Democratische Partij roept op tot intrekking van de Cadillac-belasting, en de GOP heeft al lang gepleit voor de intrekking van de belasting – samen met de rest of de rest van de ACA. Gezien de tweepartijse oppositie tegen de belasting bestaat de mogelijkheid dat deze niet lang genoeg zal overleven om in 2020 te worden geïmplementeerd.
