Een primaire infectie is de eerste keer dat u wordt blootgesteld aan en wordt geïnfecteerd door een ziekteverwekker. Tijdens een primaire infectie heeft uw lichaam geen aangeboren afweer tegen het organisme, zoals antilichamen.
Antilichamen nemen de tijd om zich te ontwikkelen nadat u bent blootgesteld aan een besmettelijk organisme, hoewel ze kunnen helpen toekomstige infecties met dezelfde ziekte te voorkomen. Vaccinatie, vóór blootstelling aan een ziekte, werkt door ervoor te zorgen dat uw lichaam antilichamen aanmaakt.
Die antilichamen verbeteren vervolgens het vermogen van het lichaam om een primaire infectie te bestrijden.
Wat veroorzaakt een primaire infectie?
Er zijn vier verschillende soorten ziekteverwekkers die tot een primaire infectie kunnen leiden. Virussen komen het lichaam binnen en verspreiden zich naar andere cellen. Virussen kunnen mild zijn zoals verkoudheid of levensbedreigend, zoals HIV of hepatitis-C.
Fungi (enkelvoud: schimmel) zoals gist, schimmels en paddenstoelen kunnen ook allergische reacties en gerelateerde ziekten veroorzaken. Ze zijn moeilijk te verwijderen zodra ze het lichaam zijn binnengekomen en vaak kan de behandeling, die antibiotische of antischimmelmiddelen kan omvatten, ook schadelijke effecten op het lichaam hebben. Ringworm en vaginale schimmelinfecties zijn voorbeelden van schimmelinfecties.
Bacteriën kunnen primaire infecties zijn, maar zijn meestal secundaire infecties die het lichaam binnendringen nadat het is verzwakt door een virus. Strep-keel en botulisme zijn voorbeelden van bacteriële infecties.
En tot slot zijn er parasieten die een gastlichaam binnenkomen en energie afvoeren van de gastheer. Lintwormen, die het spijsverteringsstelsel en tikken die de ziekte van Lyme verspreiden, verwoesten zijn twee voorbeelden van parasieten die mensen ziek kunnen maken.
Primaire infectie en soa’s
Voor ziekten zoals genitale herpes, die in het lichaam aanwezig blijven, vond de primaire infectie plaats op het moment dat u in het begin aan het herpes simplex-virus werd blootgesteld.
Dat klopt, of je op dat moment een uitbraak had of niet.
Dit is belangrijk om te begrijpen, omdat verschillende herpesbloedonderzoeken verschillende mogelijkheden hebben om nieuwe primaire infecties op te pikken. Sommige zijn veel beter in het detecteren van langdurige of terugkerende infecties. Herpes IgM-tests zijn een betere marker voor vroege primaire infecties. Herpes IgG-tests zijn beter in het detecteren van chronische of terugkerende infecties.
Primaire hiv-infectie
Vroege primaire hiv-infecties komen mogelijk ook niet op bloedtesten voor. Dat komt omdat HIV-tests meestal naar antilichamen zoeken in plaats van naar een virus. Daarom kan iemand negatief testen, hoewel ze nog steeds voldoende virus in hun lichaam hebben om hun partners te infecteren.
Vroegtijdige HIV-overdracht, die plaatsvindt in de tijd voordat mensen positief beginnen te testen, is een aanzienlijk probleem voor de volksgezondheid. Veel van dergelijke infecties vinden plaats. Sommigen van hen kunnen worden vermeden met meer consistent gebruik van universele screening.
Secundaire infecties
Het is belangrijk op te merken dat de term ‘secundaire infectie’ niet verwijst naar de tweede keer dat iemand met dezelfde ziekte wordt geïnfecteerd. Een secundaire infectie is helemaal een andere infectie, die kan gedijen bij iemand die een primaire infectie heeft.
Soms worden ze ‘opportunistische infecties’ genoemd en secundaire infecties bij HIV-patiënten kunnen meer schade aanrichten omdat HIV het immuunsysteem verzwakt. Veel patiënten die geen HIV hebben, kunnen andere virale en schimmelinfecties die mogelijk levensbedreigend zijn voor HIV-patiënten bestrijden.
