1 Beenderen van de wervelkolom
Bij pijn in de rug bestaat vaak de naam van het deel van de wervelkolom waaruit uw arts denkt dat de pijn ontstaat. Dit artikel is een mini-spoedcursus over de basis van ruggengraat, ter referentie.
De wervelkolom bestaat uit 24 afzonderlijke wervels die van de schedel naar het heiligbeen gaan.
Het sacrum-bot – wat eigenlijk 5 botten is die rond de eerste leeftijd beginnen te fuseren, met de fusie ongeveer op de leeftijd van 30 – plus het stuitbeen, voltooi de wervelkolom helemaal onderaan de kolom. (Het stuitbeen is de naam die aan je staartbeen wordt gegeven.)
Op de thoracale en lumbale gebieden verbindt de wervelkolom zich met de ribben en het bekken om de romp of kern te maken.
2 Vertebra
De term ‘wervel’ verwijst naar één ruggengraatbot. ‘Vertebrae’ is de meervoudsvorm van het woord.
Een wervel bestaat uit een cilindrisch lichaam aan de voorkant en een benige ring aan de achterkant.
Het lichaam van de wervel is een stapelmiddel; met andere woorden, de wervelkolom bestaat uit de 24 wervels, die op elkaar zijn gestapeld. Dit is wat basisgewichtsondersteuning geeft aan de wervelkolom.
De benige ring is bevestigd aan de achterkant van het wervellichaam; het heeft delen die bijdragen aan de gezamenlijke anatomie (die ingewikkeld en snel kan worden.) Deze delen bieden ook plaatsen voor de bevestiging van ruggemerg en ligamenten.
Het ruggenmerg passeert een lange tunnel gevormd door de gestapelde wervels in het midden van het ruggenmerg, het wervelkanaal. Het wervelkanaal is opgebouwd uit de collectieve binnenkant van de ringen van alle 24 wervels die de kolom vormen.
Zenuwen vertakken zich van het ruggenmerg en verlaten de wervelkolom door middel van kleinere gaten aan de zijkanten van de botten, neuralforamina genaamd. De neuralforamina zijn opgebouwd uit bogen aan de zijkanten van de aangrenzende wervels die aan elkaar zijn gestapeld.
3De wervellichamen en tussenwervelschijven
Het wervellichaam is het grootste en meest ondersteunende gedeelte van de wervel.
Zoals hierboven besproken, is het wervellichaam een grote, ronde structuur die ondersteuning biedt voor gewicht door de kolom. De wervelsstapel bovenop elkaar bij de wervellichamen.
Tussen de wervellichamen bevinden zich de tussenwervelschijven, die verantwoordelijk zijn voor de schokabsorptie tijdens de beweging. Ze doen dit door op te treden als een verplaatsbaar kussen tussen de vertebrale lichamen.
Veelvoorkomende problemen met de disc zijn schijfdegeneratie en hernia. Ringvormige scheur is een andere verwonding die kan leiden tot een hernia, maar niet altijd. By the way, de tussenwervelschijf is vaak de eerste plaats in de wervelkolom waar leeftijdsgebonden degeneratieve veranderingen (die vrijwel iedereen krijgt) plaatsvinden.
Het wervellichaam definieert een deel van de rand van het centrale gebied in de wervelkolom waardoor het ruggenmerg passeert. Het draagt ook bij aan de vertebrale eindplaat, wat een andere plaats kan zijn van degeneratieve spinale veranderingen.
4Het facetgewricht
De facetgewricht bevindt zich op de benige ring aan de achterkant van de wervelkolom.
Het wordt gevormd door processen (die in feite verlengingen van het bot zijn) die voortkomen uit een onderling verbonden paar aangrenzende wervels – één boven en onder. Op elk niveau (een ‘segment’ genoemd) is er een facetverbinding rechts en links. Dit betekent dat 4 van deze processen deelnemen om de facetgewrichten op elk niveau of segment van de wervelkolom te construeren. De processen die deel uitmaken van het facetgewricht worden de "articulaire processen" genoemd.
Het onderling verbonden aspect van de facetgewrichtconstructie maakt het een belangrijke speler om de hele wervelkolom stabiel te houden tijdens het bewegen.
Facetgewrichten worden ook wel de zygapophyseal gewrichten genoemd. Dat is een moeilijk woord om uit te spreken, zoveel mensen, inclusief beoefenaars, geven de voorkeur aan de term ‘facetgewricht’.
Problemen met facetgewrichten zijn een veel voorkomende oorzaak van rugpijn en worden in het algemeen geassocieerd met spinale artritis en / of degeneratieve spinale veranderingen.
Een ander rugprobleem genaamd spondylolisthesis begint vaak met een kleine breuk in een obscuur gebied van het facetgewricht dat bekend staat als de pars. De initiële verwonding wordt een pars-defect genoemd; het wordt veroorzaakt door herhaalde spinale bewegingen zoals het type gedaan door jonge atleten die serieus trainen. (Mensen van middelbare leeftijd, vooral mensen met overgewicht, lopen ook het risico op een pars-defect.)
Als dit niet wordt gecontroleerd, kan een pars-defect zich ontwikkelen tot spondylose en uiteindelijk tot spondylolisthesis, waarbij één bot wordt gedestabiliseerd totdat het naar voren of naar achteren glijdt het bot ernaast.
5 Spanning- en transversale processen
Vergelijkbaar met articulaire processen die hierboven zijn besproken, zijn processus spinosus en transversale projecties van bot dat uit de benige ring aan de achterkant van het wervellichaam komt. Spineuze en transversale processen lijken een beetje op vingers.
Op elke wervel bevinden zich twee transversale processen en één processus spinosus. De twee transversale processen bevinden zich aan beide zijden van de ring, terwijl het processus spinosus zich in het midden bevindt.
Deze processen bieden plaatsen waaraan rugspieren en ligamenten hechten.
6St.
De pedikel is een korte projectie van het bot dat direct van de achterkant van het wervellichaam afkomt. De pedikel ligt tussen de achterkant van het wervellichaam en het transversale proces. Er zijn twee pedikels per wervel, één aan elke kant.
7De Lamina
De lamina is het deel van de wervel dat het processus spinosus en het transversale proces verbindt. Er zijn twee laminae aan weerszijden van het processus spinosus. De lamina is vaak de kant van de rugoperatie wanneer u de symptomen moet verlichten die worden veroorzaakt door druk op de ruggengraatzenuwwortels. Dit kan gebeuren in het geval van spinale stenose.
Een veel voorkomende operatie wordt een laminectomie genoemd, maar er zijn ook andere.
8De ruggenmergzenuwen en -kolom
Als u het heiligbeen en stuitbeen telt, is de ruggengraat een lange flexibele kolom gemaakt van 26 onderling verbonden botten. Gaten gelegen aan de zijkanten van de kolom (neuraalforamina genaamd, hierboven besproken) worden gemaakt door de interfacing wervels; zenuwwortels verlaten deze gaten en afhankelijk van de conditie van het bot er omheen, kunnen ze een belangrijke rol spelen in de aan- of afwezigheid van rugpijn.
Voorbeelden van veelvoorkomende rugklachten waarbij de spinale zenuwwortel betrokken is, zijn onder meer hernia en spinale stenose.
Het ruggenmerg loopt door de centrale doorgang (wervelkanaal, al in de war) die is gemaakt door de benige ringen van de stapel wervels.
Ruggegraatzenuwen ontstaan op elk niveau uit het ruggenmerg. Ze vertakken zich eerst in spinale zenuwwortels (al besproken) en worden vervolgens verder onderverdeeld in zenuwen die naar alle delen van het lichaam gaan om sensorische informatie op te pikken en die door te geven aan de hersenen, evenals bewegingsinstructies en impulsen van de hersenen naar de hersenen. spieren.
Spinale zenuwwortels verlaten de ruimtes (intervertebrale foramina) die zijn gecreëerd tussen twee aangrenzende, gestapelde wervels.
Het ruggenmerg eindigt na de eerste wervel (lumbale wervel). Voorbij dat, is het een bundel van zenuwen en wortels die meer worden blootgesteld dan de zenuwen die erboven wonen. Deze bundel wordt de cauda-equina genoemd.
