De duim van een jachtopziener, ook wel skiërsduik genoemd, is een verwonding aan een van de belangrijke ligamenten aan de basis van het duimgewricht. De verwonding betreft het ulnaire collaterale ligament (UCL), een band van taai, vezelig weefsel dat de botten aan de basis van de duim verbindt. Dit ligament voorkomt dat de duim te ver weg van de hand wijst.
Een letsel aan het ulnaire collaterale ligament treedt op wanneer deze structuur te ver uitgerekt wordt.
De twee meest voorkomende beschrijvende termen voor verwondingen aan het ulnaire collaterale ligament zijn:
- Skiërsduim en
- duim van de opzichter
Deze namen worden vaak door elkaar gebruikt, hoewel ze licht verschillende letselpatronen beschrijven.
Skiërsduim: Acuut letsel aan de UCL
Het duimschade van de skiër werd beschreven als een acute verwonding aan het ulnaire collaterale ligament. Wanneer een skiër valt met zijn of haar hand gevangen in een skistok, kan de duim uit de hand worden getrokken. Vanwege de vorm van de skistok, heeft de duim de neiging te worden gevangen en worden aanzienlijke spanningen op het ulnaire collaterale ligament geplaatst. Als het ulnaire collaterale ligament ver genoeg wordt getrokken, zal het scheuren. Hoewel er vele manieren zijn om het ulnaire collaterale ligament te verwonden, is de duim van een skiër de juiste naam voor een acuut letsel aan het ligament.
Duiker van de opzichter: Chronisch letsel aan de UCL
De andere blessure wordt de duim van de jachtopziener genoemd; dit verwijst naar een meer pattern chronisch patroon van verwonding dat na verloop van tijd leidt tot loslating van het ulnaire ligament. De naam komt van de Europese jachtopzieners die hun spel zouden doden door het hoofd van het dier tussen hun duim en wijsvinger te grijpen om de nek te breken. Na verloop van tijd wordt het ulnaire collaterale ligament uitgerekt en zou uiteindelijk problemen veroorzaken. Nogmaals, de duim van de jachtopziener is de juiste manier om chronische verwondingen aan het ulnaire collaterale ligament te beschrijven.
Symptomen
Een ulnaire collaterale ligamentische verwonding treedt meestal op als gevolg van sportblessures. Sporters die skiërs en voetballers zijn, hebben vaak last van deze blessure. Een ulnaire collaterale bandletsel kan ook optreden als gevolg van een val of ander trauma.
Patiënten die een acute traan van het ulnaire collaterale ligament oplopen, klagen doorgaans over pijn en zwelling direct over het gescheurde ligament aan de basis van de duim. Patiënten hebben het vaak moeilijk om voorwerpen vast te pakken of voorwerpen stevig in hun greep te houden. Omdat deze blessure vaak wordt gezien bij atleten, zullen ze vaak klagen over problemen met het houden van een tennisracket of het gooien van een honkbal. Patiënten klagen ook over instabiliteit of vangen hun duim in de broekzakken.
Tests die worden gebruikt om de diagnose te bevestigen, kunnen röntgenfoto’s of MRI’s omvatten. Röntgenstralen kunnen nuttig zijn omdat ze uw arts toestaan het gewricht te belasten en te kijken of het ligament zijn werk doet of dat het te veel beschadigd is om het gewricht te stabiliseren. Bovendien laten röntgenfoto’s soms een klein stukje bottrekken van de duim metacarpaal door het UCL-ligament zien. Dit bot, dat een Stener-laesie wordt genoemd, is een teken dat een operatie gewoonlijk nodig is, omdat het bot de UCL niet zal helen in de juiste positie zonder een chirurgisch herstel.
Behandeling
De behandeling is afhankelijk van verschillende factoren, waaronder de omvang van de verwonding, hoe lang geleden de verwonding heeft plaatsgevonden, de leeftijd van de patiënt en de fysieke eisen van de patiënt. Als de scheur gedeeltelijk is en de duim niet te los zit, wordt de patiënt meestal gedurende 4 tot 6 weken in een gegoten of gemodificeerde polsspalk (een duimspica) geplaatst.
Als de scheur is voltooid of als de patiënt aanzienlijke instabiliteit heeft als gevolg van de scheuring van het ulnaire collaterale ligament, kan een operatie worden overwogen. Chirurgie is meestal het meest effectief als deze wordt uitgevoerd binnen de eerste paar weken na het letsel. Indien mogelijk zal de chirurg de gescheurde uiteinden van het ligament weer samen repareren.
Als het ligament van het bot wordt gescheurd, wordt het afgescheurde uiteinde tot op het bot zelf gehecht.
Als de verwonding aan het ulnaire collaterale ligament ouder is, is het waarschijnlijk dat een directe reparatie niet mogelijk is. In dit geval wordt ofwel een andere structuur overgedragen om het ulnaire collaterale ligament te reconstrueren of een van de spieren aan de basis van de duim wordt vooruitgeschoven om te compenseren voor het gescheurde ligament.
Na een operatie worden patiënten gedurende vier tot zes weken in een cast geplaatst om het gerepareerde ligament te beschermen. Op dat moment begint de zachte beweging van de vinger. De meeste patiënten kunnen 3 tot 4 maanden na de operatie sporten.
