In de dove cultuur wordt vaak gesproken over de "pathologische" versus de "culturele" kijk op doofheid. Zowel horende als dove mensen kunnen beide standpunten innemen.
In de pathologische weergave wordt doofheid vaak gezien als een handicap die via medische behandeling kan worden gecorrigeerd, zodat de dove persoon "genormaliseerd" is. Daarentegen omvat de culturele opvatting de identiteit om doof te zijn, maar verwerpt niet noodzakelijk medische hulp.
Zoals je je misschien kunt voorstellen, kunnen deze twee tegengestelde meningen behoorlijk het debat opvallen. Het is goed voor zowel dove als horende mensen om beide perspectieven te begrijpen.
Pathologisch perspectief op doofheid
In het pathologische of medische gezichtspunt ligt de nadruk op de hoeveelheid gehoorverlies en hoe deze te corrigeren. Correctie wordt uitgevoerd door cochleaire implantaten en gehoorapparaten te gebruiken, evenals spraak en lipreading te leren.
De nadruk ligt op het zo normaal mogelijk maken van de dove persoon. Deze benadering neemt het standpunt in dat het vermogen om te horen moet worden beschouwd als "normaal" en daarom zijn dove mensen niet "normaal".
Sommige mensen die zich bij dit gezichtspunt aansluiten, kunnen ook geloven dat een dove persoon lerende, mentale of psychologische problemen heeft. Dit geldt met name voor het leergedeelte.
Het is waar dat niet kunnen horen het moeilijker maakt om taal te leren. Veel ouders van pas geïdentificeerde dove kinderen worden echter gewaarschuwd dat hun kind een "leesniveau van de vierde graad" heeft, een mogelijk achterhaalde statistiek.
Dat kan de ouders bang maken om zich te committeren aan het pathologische gezichtspunt.
Een dove persoon die gefocust is op het pathologische perspectief kan verklaren: "Ik ben niet doof, ik ben hardhorend!"
Cultureel perspectief op doofheid
Doven en horen van mensen die het culturele perspectief aannemen, omarmen doofheid als een uniek verschil en richten zich niet op het aspect handicap.
Gebarentaal wordt geaccepteerd. In feite kan het worden gezien als de natuurlijke taal van dove mensen, omdat visuele communicatie een natuurlijke manier is om te reageren wanneer u niet kunt horen.
In deze visie is doofheid iets om trots op te zijn. Dat is de reden waarom termen als "dove trots" en "doofheid" soms worden gebruikt.
In cultureel opzicht doet de werkelijke mate van gehoorverlies er niet toe. Mensen die slechthorend zijn, kunnen zichzelf doof noemen. Cochleaire implantaten worden beschouwd als een hulpmiddel dat lijkt op hoortoestellen en zijn geen permanente oplossing voor doofheid.
Wie heeft wat voor uitzicht?
In een tijd waarin culturele doven voor cochleaire implantaten kiezen en leren om te praten en te lipreaden, hoe onderscheid je dan de twee gezichtspunten? Een goede manier kan zijn door dit hypothetische voorbeeld van ouders met een doof kind:
Ouder A: Mijn kind is doof. Met een cochleair implantaat en goede spraaktraining zal mijn kind leren praten en zal het worden gemainstreamd. Mensen zullen niet kunnen vertellen dat mijn kind doof is.
Ouder B: Mijn kind is doof. Met zowel gebarentaal als een cochleair implantaat kan mijn kind, samen met goede spraaktraining, communiceren met zowel horende als dove mensen. Mijn kind kan al dan niet worden gemainstreamd. Mensen kunnen wel of niet weten dat mijn kind doof is, en het maakt niet uit of ze wel of niet kunnen.
Interessante discussies na te streven
Zoals met elk debat zoals dit, zijn er veel meningen over de kwestie. Je zult zien dat een aantal schrijvers en studies dit sociologisch-medische debat tot in detail hebben bestudeerd en het zorgt voor een fascinerende lectuur.
Bijvoorbeeld, het boek "Damned for Their Difference" van Jan Branson en Don Miller onderzoekt hoe het pathologische gezichtspunt ontstond. Het is een historische kijk die begint in de 17e eeuw en onderzoekt de discriminatie en "beperking" die geassocieerd zijn met dove mensen gedurende de laatste paar eeuwen.
Een ander boek kijkt naar het culturele perspectief en heeft als titel ‘Culturele en taaldiversiteit en de dove ervaring’. Veel mensen die banden hebben met de gemeenschap van doven hebben bijgedragen aan dit boek.
Het is een poging om "dove mensen te zien als een cultureel en linguïstisch onderscheiden minderheidsgroep."
