Veel artsen raden routinematig kinderen aan voor screening op loodvergiftiging al na zes maanden, afhankelijk van de mate waarin het kind thuis of in een kinderopvangomgeving waarschijnlijk wordt blootgesteld.
Voor oudere kinderen en volwassenen wordt het testen meestal alleen gedaan als er een reden is om aan te nemen dat ze zijn blootgesteld aan hoge doses lood. In deze gevallen zal uw arts waarschijnlijk beginnen met een reeks vragen over uw omgeving, een lichamelijk onderzoek doen en een bloedtest uitvoeren om te controleren op hoge loodniveaus in het lichaam.
Zelfcontroles / At Home-tests
Leadtoxiciteit wordt voornamelijk gediagnosticeerd met behulp van een formele laboratoriumtest in een klinische omgeving, maar er zijn een aantal dingen die u thuis kunt doen om te controleren of u of een familielid risico loopt.
Lood is bijna overal in onze omgeving en hoge concentraties ervan zijn te vinden in zaken als oude verf, soldeer, benzine, grond en vervuild water, evenals ogenschijnlijk onschadelijke items zoals snoep, kunstgras, speelgoedsieraden en alternatief medicijnen.
De gevaarlijkste bron van lood voor kinderen is vooral loodverf, die in de jaren zeventig vaak in huizen werd gebruikt. Het Environmental Protection Agency en Centers for Disease Control and Prevention bieden beide richtlijnen voor het voorkomen van veelvoorkomende bronnen van lood.
Naast het verwijderen of vermijden van loodbronnen thuis of op het werk, is het belangrijk om op tekenen van loodvergiftiging te letten en uw arts onmiddellijk te waarschuwen als u ze ziet – met name gedragsveranderingen zoals prikkelbaarheid, hyperactiviteit of gebrek aan focus, evenals ontwikkelingsachterstanden bij kleine kinderen.
Screening
Er zijn geen loodniveaus gevonden die veilig zijn bij kinderen, en zelfs kleine hoeveelheden zijn gelinkt aan gedragsproblemen en IQ-verlagingen.
Daarom zullen de meeste kinderartsen routinematig jonge kinderen en baby’s screenen op mogelijke blootstelling aan lood als onderdeel van hun algemene controles. In veel gevallen bevat dit een vragenlijst met vragen over verschillende risicofactoren, zoals hoe oud het kind thuis of op kinderdagverblijf is, of ze non-food dingen eten zoals vuil of verfspaanders, of als een ouder of nauw contact wordt blootgesteld aan lood vaak vanwege hun werk of hobby’s.
Als het antwoord ja is of als u niet zeker bent van een van de vragen, zal uw arts waarschijnlijk meer testen willen doen om te controleren op verhoogde bloedspiegels.
Hoewel uit onderzoek blijkt dat deze vragenlijsten niet geschikt zijn voor het identificeren van kinderen met een hoog lead-niveau, kunnen ze artsen en ouders helpen te achterhalen waar kinderen met gediagnostiseerde loodvergiftiging worden blootgesteld aan het zware metaal om contact ermee in de toekomst te voorkomen. Zwangere vrouwen en vrouwen die borstvoeding geven krijgen in het algemeen ook een vergelijkbare reeks vragen.
In veel gebieden zal de lokale gezondheidsafdeling specifieke aanbevelingen hebben over wie moet worden getest op lood en wanneer gebaseerd op de trends en risico’s van het gebied voor hoge loodniveaus bij de lokale bevolking. Over het algemeen wordt echter aanbevolen dat alle kinderen worden getest op hoge loodniveaus van 1 tot 2 jaar en kinderen met een hoger risico op loodtoxiciteit, zoals kinderen uit de VS of baby’s van moeders met een hoge bloedlood niveaus-worden getest al in zes maanden.
Lichamelijk onderzoek
Als er reden is om lead-vergiftiging te vermoeden, zal uw arts waarschijnlijk naast een bloedtest een lichamelijk onderzoek willen doen om te zoeken naar tekenen en symptomen van toxiciteit.
Dit is belangrijk omdat het lichaam zich ophoopt in de botten naarmate het zich opstapelt in het lichaam.
Het is pas een tijdje in het bloed na blootstelling, wat betekent dat iemand die gedurende lange tijd in aanraking is geweest met lood, een hoog niveau van lood in zijn lichaam kan hebben zelfs als een bloedtest normaal terugkomt. Een lichamelijk onderzoek kon tekens opvangen die een laboratoriumtest niet kon.
Maar toch, omdat de meeste gevallen van loodvergiftiging helemaal geen symptomen vertonen, is een lichamelijk onderzoek misschien niet genoeg om het te herkennen. Dat is de reden waarom bloedtesten nog steeds een kritisch en primair hulpmiddel zijn om de loodtoxiciteit te diagnosticeren.
Labs
Het meest voorkomende type test voor leadvergiftiging is een bloedtest, ook wel de BLL-test (blood lead level) genoemd. Er zijn twee soorten bloedtesten die kunnen aangeven of een persoon een verhoogd bloedloodgehalte heeft: een vingerpriktest en bloedafname.
Capillair bloedmonster
Bij deze testmethode wordt alleen een vingerprik gebruikt om een klein bloedmonster te nemen, waardoor het een relatief eenvoudige en gemakkelijke manier is om te testen op hoge loodniveaus. Het nadeel is echter dat deze monsters kunnen worden besmet met lood uit de omgeving en skew-testresultaten zodat het lijkt alsof de loodniveaus hoger zijn dan ze in werkelijkheid zijn.
U kunt het risico van besmetting verminderen door zorgvuldige stappen te nemen, zoals grondige handwas en andere strategieën, maar een hoog resultaat op het loodniveau moet nog worden bevestigd met een veneuze bloedloodniveau-test. Om deze reden wordt deze methode niet vaak aanbevolen, ondanks het gemak.
Tests van veneus bloedleidingsniveau
Een bloedafname uit een ader is een veel nuttiger screening- en diagnostische test voor hoge loodniveaus, maar vereist een getrainde phlebotomist om het monster te nemen en te verwerken om contaminatie met lood uit de omgeving te voorkomen. Deze methode is vaak de voorkeurstest om te controleren op hoge loodniveaus omdat deze de neiging heeft om betrouwbaarder te zijn dan de vingerpriktest.
Als een persoon een bloedloodgehalte heeft van 5 μg / dL (vijf microgram per deciliter), wordt ervan uitgegaan dat deze een verhoogd bloedloodgehalte heeft. Als dat gebeurt, zullen artsen het resultaat waarschijnlijk meteen bevestigen met een tweede test, van 1 tot 3 maanden, afhankelijk van de eerste resultaten.
Als de test nog steeds met hoge niveaus terugkeert, zal de arts dit melden bij de plaatselijke gezondheidsafdeling en met de familie de volgende stappen bespreken om de bloedspiegels te verlagen en de blootstelling aan lood te stoppen. In gevallen van zeer hoge loodniveaus (45 μg / dL of hoger), kan een geavanceerde behandeling nodig zijn, vooral bij kinderen.
Röntgenstralen
In gevallen waar kinderen symptomen hebben van loodtoxiciteit, verhoogde bloedloodniveaus en / of een geschiedenis van de pica – dat wil zeggen, het eten van non-food dingen zoals vuil of verfspaanders – is het aan te raden een röntgenfoto te maken. genomen van de buik om te controleren op vreemde voorwerpen. Als er stevige vlekken verschijnen op de röntgensignalering heeft het kind loodhoudende materialen opgenomen, artsen zullen vaak een decontaminatieprocedure gebruiken om de darmen te irrigeren of "uit te spoelen", waarbij de potentiële bronnen van lood worden verwijderd om te voorkomen of te voorkomen dat ze worden opgenomen door het lichaam.
