De appendix is een kleine, buisachtige structuur die is bevestigd aan het eerste deel van de dikke darm (ook wel de dikke darm genoemd). Hoewel de appendix zich in het gedeelte rechtsonder van de buik bevindt, heeft deze geen bekende functie en lijkt verwijdering ervan geen verandering in de spijsvertering te veroorzaken.
Overzicht
Appendicitis is een ontsteking van de appendix. Als het eenmaal is begonnen, is er geen effectieve medische therapie, dus appendicitis wordt beschouwd als een medisch noodgeval.
Wanneer ze snel worden behandeld, herstellen de meeste patiënten zonder problemen. Als de behandeling wordt uitgesteld, kan de appendix barsten en een infectie en zelfs de dood veroorzaken.
Hoewel iedereen blindedarmontsteking kan krijgen, komt het meestal voor in de leeftijd tussen 10 en 30.
Oorzaken
De oorzaak van blindedarmontsteking heeft betrekking op blokkering van de binnenkant van de appendix, bekend als het lumen. De blokkade leidt tot verhoogde druk, verminderde bloedstroom en ontsteking. Als de blokkade niet wordt behandeld, kan gangreen en scheuren (breken of scheuren) van de appendix het gevolg zijn.
Meestal blokkeert uitwerpselen de binnenkant van de appendix. Ook kunnen bacteriële of virale infecties in het spijsverteringskanaal leiden tot zwelling van lymfeklieren, die in de appendix knijpen en obstructie veroorzaken. Traumatisch letsel aan de buik kan bij een klein aantal mensen ook leiden tot blindedarmontsteking.
U zult er misschien versteld van staan dat genetica een factor kan zijn bij het krijgen van blindedarmontsteking. Met andere woorden, appendicitis die in families voorkomt, kan het gevolg zijn van een genetische variant die een persoon vatbaar maakt voor obstructie van het appendiceslumen.
Symptomen
Symptomen van blindedarmontsteking kunnen zijn:
- Pijn in de buik, eerst rond de navel en vervolgens naar rechtsonder bewegen – dit wordt buikpijn in de buik genoemd
- Verlies van eetlust
- Misselijkheid en braken
- Constipatie of diarree
- Onvermogen om te passeer gas of veelvuldig gasdoorlading
- Lage koorts die begint na andere symptomen
- Opgezette buik
- Indigestie
In termen van de buikpijn van blindedarmontsteking (het meest voorkomende en bijna altijd aanwezige symptoom), wordt de pijn gewoonlijk intensiever en erger bij bewegen, diep ademen, hoesten of niezen. Het pijnlijke gebied wordt erg gevoelig voor elke druk.
Mensen kunnen ook een gevoel hebben dat ‘neerwaartse drang’ wordt genoemd, ook wel ’tenesmus’ wordt genoemd, wat het gevoel is dat een stoelgang hun ongemak zal verlichten. Dat gezegd hebbende, moeten laxeermiddelen in deze situatie niet worden ingenomen.
Het is belangrijk om te begrijpen dat niet iedereen met appendicitis alle bovenstaande symptomen heeft. Dit is de reden waarom het van cruciaal belang is om onmiddellijk een arts te raadplegen als u zich zorgen maakt of een van de bovenstaande symptomen met buikpijn.
Ook hebben mensen met speciale aandoeningen mogelijk niet de reeks symptomen hierboven en kunnen ze eenvoudig een algemeen gevoel van onwel zijn ervaren. Patiënten met deze aandoeningen zijn onder meer:
- Mensen die immunosuppressieve therapie gebruiken, zoals steroïden
- Mensen die een getransplanteerd orgaan hebben gekregen
- Mensen die besmet zijn met het hiv-virus
- Mensen met diabetes
- Mensen die kanker hebben of die chemotherapie krijgen
- Zwaarlijvige mensen
Zwangere vrouwen
Buikpijn, misselijkheid en braken komen vaker voor tijdens de zwangerschap en kunnen al dan niet tekenen zijn van blindedarmontsteking.
Veel vrouwen die tijdens de zwangerschap appendicitis krijgen, ervaren niet de klassieke symptomen, vooral in het derde trimester. Het is belangrijk dat een zwangere vrouw die pijn aan de rechterkant van de buik ervaart, contact opneemt met een arts.
Zuigelingen en kinderen
Zuigelingen en jonge kinderen hebben vaak niet of zijn beperkt in hun vermogen om pijn door te geven aan hun ouders of artsen. Zonder een duidelijke geschiedenis moeten artsen vertrouwen op een lichamelijk onderzoek en minder specifieke symptomen, zoals braken en vermoeidheid. Peuters met blindedarmontsteking hebben soms moeite met eten en lijken misschien ongewoon slaperig. Kinderen kunnen constipatie hebben, maar kunnen ook kleine ontlasting hebben die slijm bevat.
Kortom, de symptomen variëren sterk tussen kinderen en zijn niet zo klassiek als die bij volwassenen (vooral bij jonge kinderen). Dus als u denkt dat uw kind blindedarmontsteking heeft, neem dan onmiddellijk contact op met een arts.
Oudere mensen
Oudere patiënten hebben over het algemeen meer medische problemen dan jonge mensen. Ouderen ervaren vaak minder koorts en minder ernstige buikpijn dan andere patiënten met appendicitis. Veel oudere volwassenen weten niet dat ze een ernstig probleem hebben totdat de appendix bijna scheurt. Een lichte koorts en buikpijn aan de rechterkant zijn redenen om meteen een arts te bellen.
Natuurlijk moeten alle mensen met speciale gezondheidskwesties en hun gezinnen bijzonder alert zijn op een verandering in het normale functioneren en patiënten moeten hun artsen eerder zien dan later wanneer een verandering optreedt.
Diagnose
Medische geschiedenis
Vragen stellen om de geschiedenis van symptomen te leren en een zorgvuldig lichamelijk onderzoek zijn de sleutelwoorden bij de diagnose van appendicitis. De arts zal veel vragen stellen, net als een verslaggever, die probeert de aard, timing, locatie, het patroon en de ernst van pijn en symptomen te begrijpen. Alle voorgaande medische aandoeningen en operaties, familiegeschiedenis, medicijnen en allergieën zijn belangrijke informatie voor de arts. Het gebruik van alcohol, tabak en andere drugs moet ook worden vermeld. Deze informatie wordt als vertrouwelijk beschouwd en kan niet worden gedeeld zonder de toestemming van de patiënt.
Lichamelijk onderzoek
Voordat een lichamelijk onderzoek begint, meet een verpleegkundige of arts gewoonlijk de vitale functies: temperatuur, hartslag, ademhalingssnelheid en bloeddruk. Meestal gaat het lichamelijk onderzoek van kop tot teen. Veel aandoeningen zoals longontsteking of hartaandoeningen kunnen buikpijn veroorzaken. Gegeneraliseerde symptomen zoals koorts, huiduitslag of zwelling van de lymfeklieren kunnen wijzen op ziekten waarvoor geen operatie nodig is.
Onderzoek van de buik helpt de diagnose te verkleinen. Locatie van de pijn en gevoeligheid is belangrijk: pijn is een symptoom dat door een persoon wordt beschreven en tederheid is het antwoord op aangeraakt worden.
Twee tekens, peritoneale tekens genaamd, suggereren dat de binnenkant van de buik ontstoken is en dat een operatie nodig kan zijn:
- rebound tederheid
- bewaking
rebound-gevoeligheid is wanneer de arts op een deel van de buik drukt en de persoon meer tederheid voelt wanneer de druk wordt vrijgegeven dan wanneer het wordt toegepast.
Bewaken verwijst naar het aanspannen van spieren als reactie op aanraking.
De arts kan ook de benen van de patiënt verplaatsen om te testen op pijn op flexie van de heup (het teken van de psoas genoemd), pijn op de interne rotatie van de heup (obturatorteken genoemd) of pijn aan de rechterkant bij het indrukken van de linkerhand ( het teken van Rovsing bellen). Dit zijn waardevolle indicatoren van ontsteking, maar niet alle patiënten hebben deze.
Laboratoriumtests
Bloedonderzoek wordt gebruikt om te controleren op tekenen van infectie, zoals een hoog aantal witte bloedcellen. Bloedchemieën kunnen ook uitdroging of vocht- en elektrolytenaandoeningen vertonen. Urinalyse wordt gebruikt om een urineweginfectie uit te sluiten. Artsen kunnen ook een zwangerschapstest bestellen voor vrouwen in de vruchtbare leeftijd of een bekkenonderzoek uitvoeren om gynaecologische oorzaken van de pijn uit te sluiten.
Beeldvormingstests
X-stralen, echografie en computertomografie (CT) -scans kunnen beelden van de buik produceren. Effen röntgenstralen kunnen tekenen van obstructie, perforatie (een gat), vreemde voorwerpen en in zeldzame gevallen een appendicoliet, een verharde ontlasting in de appendix, vertonen.
Echografie kan blindedarmontsteking vertonen en kan galblaasaandoeningen en zwangerschap diagnosticeren.
Verreweg de meest gebruikte test is echter de CT-scan. Deze test biedt een reeks dwarsdoorsnede-afbeeldingen van het lichaam en kan vele buikcondities identificeren en de diagnose vergemakkelijken wanneer de klinische indruk twijfelachtig is. Soms wordt een magnetic resonance imaging (MRI) gebruikt om te helpen bij de evaluatie van een arts van appendicitis bij vrouwen die zwanger zijn (aangezien straling wordt gegeven tijdens een CT-scan maar niet bij een MRI).
In geselecteerde gevallen, met name bij vrouwen waarbij de oorzaak van de symptomen ofwel de appendix of een ontstoken eierstok of eileider kan zijn, kan laparoscopie nodig zijn. Deze procedure vermijdt straling, maar vereist algemene anesthesie. Een laparoscoop is een dunne buis met een camera eraan bevestigd die door een kleine snee in het lichaam wordt gestoken, zodat artsen de interne organen kunnen zien. Chirurgie kan dan laparoscopisch worden uitgevoerd als de aanwezige aandoening dit vereist.
Behandelingen
Chirurgie
Acute appendicitis wordt operatief behandeld om de appendix te verwijderen. De operatie kan open worden uitgevoerd via een standaard kleine incisie in het rechter ondergedeelte van de buik, of het kan worden uitgevoerd met een laparoscoop, die drie tot vier kleinere incisies vereist. Als naast appendicitis andere aandoeningen worden vermoed, kunnen deze worden geïdentificeerd met behulp van laparoscopie. Bij sommige patiënten heeft laparoscopie de voorkeur boven open chirurgie omdat de incisie kleiner is, de hersteltijd sneller is en er minder pijnmedicatie nodig is. De appendix wordt bijna altijd verwijderd, ook als deze normaal is. Met volledige verwijdering, zullen latere pijnpijnen niet worden toegeschreven aan appendicitis.
Herstel van appendectomie duurt enkele weken. Artsen schrijven gewoonlijk pijnmedicatie voor en vragen patiënten om fysieke activiteit te beperken. Herstel van laparoscopische blindedarmoperatie is over het algemeen sneller, maar beperkende inspannende activiteit kan nog steeds nodig zijn gedurende 3 tot 5 dagen na een laparoscopische operatie en 10 tot 14 dagen na een open operatie. De meeste mensen die worden behandeld voor appendicitis herstellen uitstekend en hoeven zelden wijzigingen aan te brengen in hun dieet, lichaamsbeweging of levensstijl.
Antibioticatherapie
Als de diagnose onzeker is, kunnen mensen worden bekeken en soms worden behandeld met antibiotica. Deze benadering wordt gevolgd wanneer de arts vermoedt dat de symptomen van de patiënt een niet-chirurgische of medisch behandelbare oorzaak kunnen hebben. Als de oorzaak van de pijn besmettelijk is, verdwijnen de symptomen met intraveneuze antibiotica en intraveneuze vloeistoffen.
Over het algemeen kan blindedarmontsteking alleen worden behandeld met een operatie alleen bij specifieke mensen of bij kinderen wordt antibiotische therapie alleen als een mogelijke behandeling voor blindedarmontsteking beschouwd.
Af en toe kan het lichaam een blindperforatie controleren door een abces te vormen. Een abces treedt op wanneer een infectie in een deel van het lichaam is afgesloten. De arts kan ervoor kiezen om het abces af te voeren en de drain enkele weken in de abcesholte te laten staan. Een appendectomie kan worden gepland nadat het abces is gedraineerd.
Complicaties
De ernstigste complicatie van appendicitis is een ruptuur. De appendix barst of scheurt als appendicitis niet snel wordt gediagnosticeerd en onbehandeld blijft. Zuigelingen, jonge kinderen en oudere volwassenen lopen het grootste risico. Een gescheurde appendix kan leiden tot peritonitis en abces. Peritonitis is een gevaarlijke infectie die optreedt wanneer bacteriën en andere inhoud van de gescheurde appendix in de buik lekken. Bij mensen met appendicitis neemt een abces meestal de vorm aan van een opgezwollen massa gevuld met vocht en bacteriën. Bij enkele patiënten kunnen complicaties van appendicitis leiden tot orgaanfalen en overlijden.
