In de Verenigde Staten worden ambulances bemand met paramedici, medische spoedeisende hulpdiensten (EMT’s) of een combinatie van beide. Niet alle ambulances reageren op 911 noodoproepen en in veel gevallen zijn de ambulances zonder ambulance voorzien van twee EMT’s en geen paramedici.
EMT’s en paramedici zijn echt twee verschillende delen van dezelfde zorgaanbieder.
EMT’s leren een basis van hulpmiddelen en vaardigheden waarop paramedische training later zal voortbouwen. Maar laat je niet door die vooruitgang voor de gek houden. EMT-vaardigheden zijn net zo belangrijk als die van een paramedicus. Inderdaad, een succesvolle paramedicus is iemand die nooit vergeet om de basis te doen.
Basisondersteuning voor het leven
Medische noodhulpprogramma’s zijn getraind om basislevensondersteuning te bieden. Het is een ongelukkige term omdat basic niet echt de eer geeft aan de levensreddende vaardigheden die EMT’s moeten beheersen. Vaak is in de medische noodhulp de meest elementaire training de belangrijkste manier om levens te redden. CPR, bijvoorbeeld, is de meest elementaire medische cursus die iemand kan volgen, maar is misschien wel de belangrijkste vaardigheid voor elke zorgverlener.
Basislevensondersteuning is het primaire niveau voor alle ambulances in de VS Als een ambulance een patiënt vervoert, bevindt zich achter in de ambulance een begeleider met de patiënt die basis- of geavanceerde levensondersteuning biedt.
De enige uitzondering op deze regel is het zeldzame geval van CCT (critical care transport) of specialistische zorgtransport (SCT) teams. Minder dan een procent van alle ambulances op de weg gebruikt speciale teams om te zorgen voor patiënten die van de ene naar de andere zorginstelling gaan. Deze teams kunnen bestaan uit verpleegkundigen, artsen, ademtherapeuten of combinaties van al deze samen met EMT’s of paramedici.
Het verschil tussen basis- en geavanceerde levensondersteuning (ALS) verandert voortdurend, dus het is erg moeilijk om BLS adequaat te definiëren. Een vuistregel is dat als de procedure naalden betreft, of als de slang langs de keel gaat, het geen elementaire levensondersteuning is. Er zijn enkele geavanceerde beoordelingsinstrumenten die ook buiten het BLS-toepassingsgebied vallen, zoals elektrocardiogrammen (ECG’s).
Wat EMT’s leren
Om beter te begrijpen wat basislevensondersteuning (BLS) is, laten we eens kijken naar het overzicht van de vaardigheden die een EMT leert:
- Patiëntbeoordeling: de EMT moet leren patiënten te beoordelen en tekenen en symptomen te herkennen van levensbedreigende medische aandoeningen. EMT’s leren een geschiedenis te verkrijgen en een lichamelijk onderzoek uit te voeren. Dit wordt de basis voor zowel de EMT-beoordeling als de paramedische beoordeling voor die EMT’s die later paramedici worden.
- Luchtwegbeheer: een van de belangrijkste systemen om het leven te ondersteunen, is het ademhalingssysteem. EMT’s leren de luchtweg van een patiënt te handhaven met behulp van luchtweghulpmiddelen (hulpmiddelen die helpen de tong uit de buurt van de glottale opening te houden, waar lucht de luchtpijp binnenkomt) en aanzuiging om secreties en vreemde voorwerpen uit de keel te verwijderen. Ze leren ook om kortademigheid te behandelen met zuurstof en soms met aërosolen. Het gebruik van medicijnen zoals albuterol is afhankelijk van de staat of gemeente waar de EMT actief is.
- Spalken: certificering voor EMT werd gecreëerd jaren voordat paramedici werden ontwikkeld. De aanzet tot het maken van EMT’s kwam voort uit de trend van ernstige botsingen tussen voertuigen tijdens de steile dagen van muscle cars in de jaren zestig. Trauma door auto-ongelukken hielp bij het ontwikkelen van de training voor wat toen eenvoudigweg ambulancechauffeurs waren. Immobilisatie van fracturen was een belangrijk onderdeel van het curriculum.
- Bandage: samen met spalkfracturen komen verbanden open wonden. Dezelfde mechanisme van verwonding die botten breken, scheuren ook de huid en spieren open. EMT’s moeten weten hoe ze beide goed moeten aanpakken.
- Baby’s bevrijden: geboren uit het simpele feit dat ambulances naar vrouwen in arbeid worden geroepen, was het belangrijk dat ze wisten wat ze moesten doen toen ze daar aankwamen. Als het gaat om paramedische vaardigheden rond de bevalling, is er weinig meer dat ze leren dan de basis van EMT-training.
Dit zijn de basisvaardigheden en zijn niet echt veranderd sinds EMT’s zijn gemaakt. In 1996 werd een curriculum voor het trainen van medische noodhulpprogramma’s (destijds noodmedicijn-technicus-basic genoemd) uitgegeven door de National Highway Traffic Safety Administration (NHTSA), wat een beetje logisch is als je je de relatie tussen EMT’s en auto herinnert ongevallen.
Er zijn in de loop der jaren een paar dingen toegevoegd (tussen 2005 en 2009 is een nieuwe reeks medische trainingsstandaarden voor noodgevallen gepubliceerd), waaronder medicijnen zoals albuterol, epinefrine, naloxon en nitroglycerine. Een grote uitzondering op de vuistregels hierboven is het gebruik van epinefrine en naloxon. Beide medicijnen worden via een injectie toegediend. In de meeste gevallen gebruiken EMT’s auto-injectoren die bedoeld zijn voor leekgebruik om deze medicijnen toe te dienen. Het gebruik van andere medicijnen dan zuurstof en oraal toegediende glucose (een zeer eenvoudige suiker die wordt gegeven aan patiënten met hypoglycemie) is zeker niet universeel. Er zijn grote regionale verschillen in zowel de EMT- als de paramedische wereld.
EMT-gecertificeerd worden
Elke staat heeft zijn eigen regels en voorschriften voor de training en certificering van medische spoedeisende technici. De meesten volgen de Emergency National Emergency Medical Services Education Standards gepubliceerd door NHTSA. Volgens de normen zal de training voor EMT tussen 150 en 190 uur duren. In veel staten zijn minimumuren gedefinieerd in de statuten. Californië vereist bijvoorbeeld een minimale cursusduur van 120 uur voor EMT-certificering, ruim onder de nationale standaardschatting. Programma’s kunnen natuurlijk langer duren dan het minimum.Zodra de training met succes is afgerond, moet de EMT-aanvrager slagen voor een certificeringsexamen. In alle staten behalve New York, Wyoming, Illinois en North Carolina, zal een kandidaat een examen afleggen dat is ontwikkeld en wordt beheerd door de National Registry of Emergency Medical Technicians (NREMT). In die staten, zal het examen door de staat worden beheerd en de regels zullen anders zijn dan hier beschreven.
Zodra het examen met goed gevolg is afgelegd, wordt de aanvrager gecertificeerd door de NREMT. Wat er vervolgens gebeurt, hangt af van de staat, maar meestal zal de nieuw gemerkte, NREMT-gecertificeerde EMT zijn NREMT-certificering voorleggen aan het staatsbedrijf van EMS voor een staatsvergunning (we gaan hier niet in op het debat over licentie versus certificering). De staatsvergunning en de NREMT-certificering zijn goed voor twee jaar. Vernieuwing is staatsspecifiek en vereist meestal doorlopende opleidingstijden. De meeste landen zorgen ervoor dat een EMT zijn NREMT-certificering niet behoudt nadat de eerste licentie is afgegeven.
EMT’s van staat naar staat
Als u een actuele NREMT-certificering hebt, hebt u het belangrijkste deel van het verplaatsen van uw licentie van de ene staat naar de andere. Vaak is dat echter niet voldoende. Veel staten hebben aanvullende vereisten die moeten worden ingevuld voordat u een licentie kunt krijgen, zelfs als u al een nationale certificering hebt.
Het is gecompliceerd en er is geen manier om alle bases te dekken. Het beste advies is om het EMS-kantoor te bellen voor de staat waar u naartoe gaat. Zoek de lijst met dingen die je moet doen en zorg ervoor dat je alle vakjes aankruist.
Wat EMT’s niet op school leren (meestal)
Medische hulpverleners worden geleerd om patiënten te behandelen in wat de ergste dag (mogelijk het laatste) van het leven van de patiënt is. Maar dat is niet wat de meeste EMT’s gaan doen wanneer ze eindelijk het proces doorkomen en voor de eerste keer in een ambulance stappen. De meeste EMT’s zullen niet door de gemene straten racen met de sirenes en de lichten knipperend, alleen om een kwetsbare patiënt uit de gapende kaken van de dood te rukken, net op het nippertje.
De meeste EMT’s zullen diezelfde patiënt twee dagen later uit het ziekenhuis rijden waar hij tijdens de noodsituatie naar het ziekenhuis werd vervoerd, waar hij zijn herstel zal voltooien. Dat is de realiteit van ambulancevervoer: de meeste ambulances worden niet gebruikt voor noodsituaties.
EMT-trainingsprogramma’s besteden weinig tijd. indien van toepassing, het aanleren van EMT-kandidaten tot de echte vaardigheden die hen het meest succesvol zullen maken gedurende de eerste jaren van hun loopbaan: mededogen, tederheid en interpersoonlijke communicatie, om er maar een paar te noemen.
De noodvaardigheden zijn absoluut noodzakelijk, ongeacht of een EMT zich haast naar 911-oproepen of omgang met interfaciliteitstransfers. Inderdaad, de ziekste patiënten die een nieuwe EMT onder zijn hoede hebben, zijn degenen die hij van het ziekenhuis naar het ziekenhuis vervoert. Als er iets gebeurt tijdens het transport, zal de EMT worden verwacht op te merken en te reageren.
De vaardigheden van herbeoordeling tijdens wat vaak als "routine" werk wordt ervaren, worden niet versterkt in standaard trainingsprogramma’s. EMT’s wordt geleerd aan te komen, te beoordelen, te behandelen, te vervoeren, te spoelen en te herhalen. Ze krijgen meestal geen richtlijnen over hoe om te gaan met patiënten die constant moeten worden bewaakt, soms urenlang tijdens het transport.
Om EMT’s volledig voor te bereiden op de echte wereld, is het noodzakelijk dat we hen de tools geven voor de taak die ze echt zullen doen. Net als een piloot op een passagiersvliegtuig, moeten ze klaar zijn voor het onvoorziene, maar ze moeten ook weten hoe ze het aardse moeten aanpakken zonder overrompeld te worden.
