Een contactlens is een lichtgewicht, correctief, cosmetisch of therapeutisch hulpmiddel dat meestal direct op het hoornvlies van het oog wordt geplaatst. Contactlenzen hebben veel voordelen voor dragers, inclusief uiterlijk en bruikbaarheid. Veel mensen kiezen ervoor om contactlenzen te dragen in tegenstelling tot brillen omdat ze niet opstuiven, ze bieden een breder gezichtsveld en ze zijn meer geschikt voor een aantal sportieve activiteiten.
Contactlenzen variëren afhankelijk van bouwmateriaal, draagtijd, vervangingsschema en ontwerp. In de Verenigde Staten worden contactlenzen beschouwd als medische hulpmiddelen en is een recept vereist van een gekwalificeerde contactlensspecialist.
Ontwerpen van de eerste contactlens
Hoewel we contactlenzen beschouwen als een moderne uitvinding, werd het concept voor het eerst ontwikkeld door Leonardo da Vinci. Vijfhonderd jaar geleden tekende hij diagrammen die laten zien hoe de brekingskracht van het oog zou kunnen veranderen bij direct contact met water. Jaren later dachten uitvinders eraan om glas op het oog te zetten om de manier waarop ons oog zich richt te veranderen. Hun ideeën zouden waarschijnlijk veel meer ontwikkeld zijn als ze over de materialen en productiemethoden beschikten die we vandaag hebben. Ongeveer 120 jaar geleden maakten wetenschappers in Duitsland de eerste contactlens uit glas. Ze werden sclerale lenzen genoemd omdat ze gewoon niet op het hoornvlies zaten, de heldere koepelachtige structuur aan de voorkant van het oog, maar eerder over het hele witte deel (sclera) van het oog.
Starre lenzen
Rond 1940 werd de eerste plastic lens ontwikkeld die alleen op het hoornvlies zat. Deze kunststof was gemaakt van PMMA (polymethylmethacrylaat.) Omdat de lens erg klein was, leek het comfortabeler te zijn. Deze lens liet ook geen zuurstof door en in de jaren zeventig werden starre gasdoorlatende filters ontworpen om dit probleem te verhelpen.
Dit weerspiegelde het ontwerp van een PMMA-lens, maar was veel gezonder omdat het meer traanstroom en zuurstoftransmissie mogelijk maakte.
Zachte contactlenzen
Ook in de jaren 70 experimenteerden ontwikkelaars met een zacht plastic materiaal genaamd HEMA (hydroxyethylmethacrylaat.) Dit materiaal absorbeerde water en was flexibel zodat het over het hoornvlies kon vallen. Omdat het plastic in de vorm van het oog paste en het erg zacht was, gaven HEMA-lenzen onmiddellijk comfort. Deze lenzen waren meestal ontworpen voor één paar dat ongeveer een jaar meegaat. Als een resultaat trok de contactlensindustrie met hoge snelheid vooruit.
Wegwerpcontactlenzen
Eind jaren tachtig en begin jaren negentig kwamen zachte wegwerplenzen op de markt waardoor het voor mensen betaalbaarder en comfortabeler is om contactlenzen te dragen. Deze lenzen zijn ontworpen om te dragen gedurende maximaal twee weken, een maand of een kwart, afhankelijk van het type lensontwerp. Kort daarna werden dagelijkse lenzen voor eenmalig gebruik vrijgegeven. Daglenzen worden slechts één dag gedragen en vervolgens weggegooid.
Siliconenlenzen
De afgelopen jaren is de nadruk meer komen te liggen op siliconen op basis van siliconen, waardoor er veel meer zuurstof door het plastic naar het hoornvlies stroomt. Fabrikanten blijven ook hard werken aan het maken van een plastic dat "bevochtigbaar" is en dat na urenlange slijtage niet uitdroogt.
Sclerale lenzen
Interessant is dat sclerolenzen steeds populairder worden. Omdat de huidige productiemethoden worden ondersteund door computerontwerp, kunnen sclerale lenzen zo worden ontworpen dat ze ongelooflijk comfortabel zijn. Scleral lenzen worden voornamelijk gebruikt voor mensen met het ernstige droge oog, grote hoeveelheden astigmatisme en mensen met corneale misvorming en degeneratie.
Ook bekend als: Contacten
